Մի տեսակ ծիծաղելի, նույնիսկ անեկդոտային է հնչում, երբ հայաստանյան մեդիա-լրահոսում տեղեկություններ են հայտնվում այն մասին, որ խորհրդարանը քննարկում է ընտրական օրենսդրության, այսպես ասած, բարեփոխումները:
Այդ ամենը ծիծաղելի է այն պարզ պատճառով, որ որևէ կապ չունի այն իրականության և իրողությունների հետ, որոնցում այժմ ապրում է Հայաստանը, որոնք առկա են Հայաստանում: Երկրում տեղի են ունենում լուրջ, լրջագույն քաղաքական վերափոխումներ, որոնք առաջացրել են հանրության ակտիվ խմբերի բուռն քննարկումներ: Այդ քննարկումները տեղ-տեղ նույնիսկ անձնական վիրավորանքի են հասնում, հասարակությունն ալեկոծվում է՝ նման այն կենդանիներին, որոնք բնական աղետից առաջ բնազդաբար սկսում են անհանգստության նշաններ ցույց տալ:
Թող կոպիտ չհնչի, բայց Հայաստանի հասարակությունն էլ այսօր հայտնվել է այդ վիճակում և բուռն անհանգստություն է հայտնում ներքաղաքական պրոցեսների առնչությամբ, իհարկե՝ հանրային ամեն մի խումբ՝ մի որևէ վեկտորով: Եվ ահա, այդ բուռն ներքաղաքական տրամադրությունների փուլում խորհրդարանն իր համար ինչ-որ ընտրական օրենսդրության բարեփոխումներ է քննարկում: Ընտրական օրենսդրությունն այսօր Հայաստանի առաջ ծառացած կարևորագույն խնդիրներից թերևս ամենավերջինն է, որ կարող է նշանակություն ունենալ երկրում իրավիճակի փոփոխության համար:
Հայաստանում այսօր կա ոչ թե օրենքների, այլ դրանք կատարելու կամքի պակաս: Եվ եթե առաջնորդվում ենք այդ տրամաբանությամբ, ապա երկրում առկա օրենքները պահանջում են, որ խորհրդարանը ոչ թե օրենսդրական բարեփոխումներ քննարկի, առավել ևս՝ ընտրական ոլորտի հետ կապված, այլ հայտարարի ինքնալուծարման և արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ նշանակելու մասին: Այդպիսով Ազգային ժողովը լուրջ քայլ արած կլինի Հայաստանում օրինականության հաստատման ուղղությամբ, որովհետև այլևս չի լինի ապօրինի ընտրված Ազգային ժողով: Իսկ դա զգալիորեն կօգնի լիցքաթափել այն սահմանադրական ճգնաժամը, որ տարիներ շարունակ գոյություն ունի Հայաստանում՝ ի դեմս պետական կառավարման մարմինների ձևավորման հակասահմանադրական ճանապարհի:
Ակնհայտ է, որ Հայաստանի խորհրդարանը որևէ կապ չունի Հայաստանի հետ, որևէ կերպ չի նպաստում երկրում սոցիալ-տնտեսական և քաղաքական ծանրագույն իրավիճակը հաղթահարելուն, հետևաբար, այս խորհրդարանի գոյությունն արդեն ոչ միայն ինքնին անիմաստ է, այլ նաև հանդիսանում է պետական միջոցների աննպատակ վատնում, մսխում, որովհետև պետական հսկայական միջոցներ են հատկացվում մի մարմնի գործունեության համար, որը բացարձակապես կապ չունի երկրի խնդիրների հետ և որևէ կերպ չի նպաստում պետության ճգնաժամի հաղթահարմանն ու պետական կյանքի որակական վերակազմակերպմանը:
