Հայաստանի ներքաղաքական կյանքն աչքի է ընկնում զարմանալի իներտությամբ: Կարելի է ասել՝ նույնիսկ յուրահատուկ իներտությամբ՝ «մահացու լռություն» է, ոչ մի քաղաքական ակտ, ոչ մի քաղաքական ակցիա, այլ ընդամենը համատարած քաղաքագիտություն, որի մեջ հայտնվել են քաղաքականությամբ զբաղվելու կոչված մարդիկ, կամ արարողակարգային դրսևորումներ, որոնք արդեն վաղուց կորցրել են իրենց քաղաքական արժեքը, որովհետև տեղի են ունենում ոչ թե քաղաքականության, այլ անհասկանալի մի գործընթացի շրջանակում:
Երբ քաղաքական գործընթաց է սկզբնավորվում այս կողմում, արդեն պատկերը հակառակն է՝ այսպես ասած ընդդիմադիր տիրույթում տեղի են ունենում քաղաքական ակցիաներ, տեղի են ունենում ակտեր, տեղի են ունենում քաղաքական հայտարարություններ, բայց ոչ մի ծպտուն իշխանությունից, ոչ մի բառ, ոչ մի պատասխան քայլ, ակտ, ակցիա, արձագանք: Հայաստանում երկու քաղաքական դաշտերը զարգանում են իրարից անկախ, կարծես լինեն ուրիշ երկրում: Համենայնդեպս, դժվար է հավատալ, որ միևնույն երկրի քաղաքական դաշտի սուբյեկտները կարող են լինել միմյանց այդքան անհաղորդ:
Իրականում պարզ է, որ հաղորդումը կա, և բոլորն ակնդետ հետևում են իրար, բայց այդ ամենը չունի հրապարակային դրսևորում: Պատճառը երևի թե այն է, որ Հայաստանում անգամ հրապարակային քաղաքականության դիրքերից հանդես եկող ուժերը ենթագիտակցորեն կամ գիտակցաբար հարմարվել են քաղաքականության ստվերային կանոններին, երբ նախ պետք է արձագանք լինի ստվերային խողովակներով, հաղորդակցություն լինի ստվերային խողովակներով, և նոր միայն ըստ դրա որոշվի հրապարակային վարքագծի իրացման ձևը և բովանդակությունը: Սա Հայաստանի քաղաքական համակարգի, ամբողջական քաղաքական կառուցվածքի գլխավոր արատներից մեկն է, ինչի պատճառով էլ քաղաքական կյանքը Հայաստանում միշտ զարգանում է դեստրուկտիվ կորով:
Իսկ 2008 և 2011 թվականների կարճատև աննախադեպ շարժումը բացառություն էր, որովհետև այդ շարժումները քաղաքական ձևի մեջ ունեին քաղաքական շարժիչ: Ներկայումս, Հայաստանի քաղաքական կյանքին պակասում է հենց այդ քաղաքացիական շարժիչը, ինչն էլ հանգեցրել է հենց այն յուրօրինակ, տարօրինակ իներտությանը, որ նկատվում է այժմ՝ երբ թվում է առավել քան երբևէ խոպան է քաղաքական ճակատը, բայց այն հերկողները «ջենթլմենավարի» իրար են հերթ տալիս և քաղաքականությամբ զբաղվում են հերթով:
