«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ԱԺ ՀՀԿ-ական նախկին պատգամավոր Հակոբ Հակոբյանը:
– Պարոն Հակոբյան, երկու ամիս է, ինչ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը հայտարարել է հավասար խաղի կանոններով աշխատելու մասին: Դուք նկատո՞ւմ եք, որ արդեն հավասար պայմաններ են գործում:
– Շատ լավ կլինի: Այն մարդիկ, ովքեր խախտում են այդ կանոնները, նրանք նույնպես գոռում-գոչում են, թե հավասար պայմաններ են պետք: Խախտողներն ու չխախտողները նույն բանն են ասում: Ես՝ որպես գործարար, կուզենամ, որ հավասար պայմաններ լինեն: Եվ ոչ թե մեկը զբաղեցնի պետական պաշտոն և ունենա բիզնես, բայց ցավոք սրտի դա չի լինի առաջիկա 20-30 տարիներին:
– Ինչո՞ւ:
– Որովհետև բոլորը զբաղվում են բիզնեսով: Նախ պաշտոնյաները չպետք է զբաղվեն բիզնեսով: Նրանք թող աշխատանքից դուրս գան, հետո ինչով ուզում են, թող զբաղվեն:
– Բայց չէ՞ որ մի քանի տարի առաջ Դուք էլ պաշտոնյա էիք և բիզնեսով էիք զբաղվում:
– Ես Ազգային ժողովի պատգամավոր էի և իմ բիզնեսները հանձնել էի կառավարման: Հետագայում, երբ ես պատգամավոր չէի, սկսեցի զբաղվել բիզնեսով: Եթե մարդը աշխատում է պետական մարմիններում, ճիշտ կլինի, որ չօգտագործեն իրենց հնարավորությունները՝ խախտելով հավասար պայմանների սկզբունքը:
– Տարիներ առաջ հրապարակումներ կային, որ Ձեր բիզնեսը նույնպես հավասար պայմաններում չի գործում, գազի «լևի» գծեր ունեիք և այլն:
– Այո, «լևի» գիծ մենք ունեցել ենք, բայց դա չի վերաբերում հավասար պայմաններին: Դա երկու տնտեսվարող սուբյեկտների մեջ առաջացած խնդիր էր:
– Իսկ Հ. Աբրահամյանի հայտարարությունից հետո Ձեզ պատկանող բիզնեսն ամբողջությամբ հարկային դաշտո՞ւմ է գործում, թե՞ շատերի նման ստվերում է:
– Ինչպես կարող եմ ստվերում աշխատել: Շատերը ունեն վլաստ, չինովնիկի հնարավորություն և կարողանում են: Ես ինչ վլաստ ունեմ, որ անհավասար լինեմ: Եթե ես որևէ խախտում անեմ, հազարավոր մարդիկ մեղվի նման կթափվեն իմ վրա:
– Իշխող Հանրապետական կուսակցության անդամ եք, և կարծիք կա, որ ՀՀԿ-ի անդամ շատ գործարարներ ստվերում են գործում: Եվ որ այդ կուսակցությունն ու իշխանությունն իր անդամ պաշտոնյաներին ու գործարարներին տալիս է այդ արտոնությունը:
– Դուք ինչ ասում եք, հավանաբար նախկինում է եղել: Վերջին ժամանակներում այդ արտոնությունները չկան ոչ միայն ինձ, այլ շատ-շատերի համար:
– Այդ դեպքում ինչո՞ւ եք կարծում, որ առաջիկա 20-30 տարիներին հավասար պայմաններ չեն լինի:
– Քանի դեռ մեր Սահմանադրությունը չի փոխվել, քավոր-սանիկական, բարեկամական կապերը չեն դադարել մեր երկրում գործոն լինել, դրա համար էլ ես չեմ հավատում:
– Սահմանադրության մեջ ի՞նչ փոփոխություն եք ուզում:
– Ես կցանկանայի, օրինակ, նախարարի փոխկապակցված անձինք՝ եղբայրը, քույրը, կինը, զավակները որևէ պետական պաշտոն չզբաղեցնեն:
– Այնուամենայնիվ այս երկու ամիսներին գործարար միջավայրում դրական փոփոխություն նկատե՞լ եք:
– Ինչ փոփոխություն զգամ, եթե երկրում տնտեսություն չկա, գումար չկա, շինարարություն չկա: Ամենակարևոր շարժիչ ուժը շինարարությունն է, որտեղ եթե ներդրում չկա, ինչ փոփոխության մասին է խոսքը: Պետք է շինարարություն լինի, որ շինանյութ վաճառվի, մեքենաներ աշխատեն, մարդիկ աշխատեն:
– Շինարարությունը ժամանակին, ճիշտ է, երկնիշ աճ ապահովեց, բայց տնտեսությունը միակողմանի զարգացրեց: Տնտեսության մեջ դիվերսիֆիկացիա չկար:
– Ո՛չ, այդ շինարարության դրական ազդեցությունը մինչև հիմա կա: Իսկ ինչ վերաբերում է հավասար դաշտին, ապա ես մանրամասն չեմ ուսումնասիրել: Մանրակրկիտ ուսումնասիրության կարիք է զգացվում, թե իրականում դա սկսե՞լ է գործել: Երկու ամիսը շատ կարճ ժամանակ է նման փոփոխությունների համար: Բայց երբ վարչապետը նման հայտարարություն է արել, դա շատ լավ ցանկություն է: Թե չէ` ինչ է նշանակում՝ մարդը պետական մի կառույցում է աշխատում, կինն ու որդին՝ մեկ այլ կառույցում: Արդեն քյոխվայության նման բաներ են առաջացել: Այդպես չի կարելի: Հիմա վարչապետը ինքը պետք է հասկանա՝ ուզում է լինել հարկահավաք ֆինանսների նախարարությա՞ն վարչապետը, թե՞ բոլոր քաղաքացիների, գործարարությամբ զբաղվողների, թոշակառուների, ընդդիմության վարչապետը: Երբ որ վարչապետը բոլորին հավասար աչքերով նայի, այդ ժամանակ տնտեսությունը կզարգանա:
Պարզապես մենք գնահատելով այսօրվա իրավիճակը՝ պետք է շատ արագ փոփոխությունների գնանք մեր մտածելակերպի և օրենքների մեջ: Առաջին հերթին՝ մեր մտածելակերպի մեջ: Հասարակությունն այնպայման պետք է փոփոխությունների պահանջատեր լինի, թե չէ` ոչինչ չի ստացվի: Եթե հասարակությունն անտարբեր կլինի, ուրեմն այս վիճակը մեզ մոտ կշարունակվի այնքան ժամանակ, մինչև յուրաքանչյուր ոք կհասկանա, որ ինքն է այս իշխանության ու պետության տերը, և իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին: Իսկ անտարբերությունը չինովնիկին ոգևորում է ավելի թերի աշխատելու համար: