Հայաստանի իրականությունը ապրում է նախընտրական իրավիճակին բնորոշ կանոններով, և այստեղ գուցե կան ափսոսանքի արժանի տարրեր, որոնք կարող էին և չլինել, որոնք ցանկալի է, որ չլինեին, բայց նաև թերևս անխուսափելի է, որ չլինեն: Բանն այն է, որ ընտրությունները Հայաստանում «պղտոր ջրի» են նման և որքան մոտենում են, որքան նրանց շունչը մոտենում է, բնականաբար այնքան ավելանալու են պղտոր ջրում ձուկ որսալ ցանկացողները:
Նրանք ընտրությունից ընտրություն հենց դրան են սպասում, ծվարում են մի հով անկյունում, մինչև ջուրը նորից պղտորվի, մինչև նորից ընտրությունների շունչը գա, և իրենք դուրս գան որսի: Արդ, ուրեմն ամենևին չպետք է զարմանանք, եթե տեսնենք, որ շեշտակիորեն ավելանալու է հայրենիքի փրկիչների քանակը, որ բազմապատկվելու է նրանց եռանդը, որ շատերը նույնիսկ կարող են պապից ավելի կաթոլիկ երևալ:
Դա միանգամայն բնական մի իրավիճակ է, որ Հայաստանում շատ անգամ ենք տեսել: Եվ նաև պետք չէ անհանգստանալ այդ կապակցությամբ, որովհետև շատ բան տեսած բազմաչարչար հայ հասարակությունը ձեռք է բերել ինդիկատորին հատուկ գերզգայուն որակներ, որոնք նրան թույլ են տալիս նույնիսկ մեջքով զգալ կեղծն ու անկեղծը, թատրոնն ու իրականությունը, խորամանկ խաղերն ու անձնուրաց նվիրումը:
Հայաստանի հասարակությանը մոլորեցնելն արդեն այնքան էլ հեշտ չէ, որովհետև հասարակությունը բավական հասունացել է և շատ արագ է կողմնորոշվում` ով ով է: Հայաստանում ջրերը նորից պղտորվում են, սակայն այդ ջրերի մեջ արդեն ձուկ չի մնացել, և պղտոր ջրի ձկնորսներին անխուսափելի հիասթափություն է սպասում: Հետևաբար պետք չէ խառնվել, խուճապի մատնվել, պետք չէ էմոցիաներին տրվել: Անհրաժեշտ է պահպանել հանգստություն, սառնասրտություն: Ամեն մարդ թող անի իր գործը, ինչին հավատում է: Ամեն մարդ թող շարունակի իր կյանքը ապրել, իր պայքարը պայքարել:
Պետք է վստահել հասարակությանը, քանի որ անցած տարիների ընթացքում հասարակությունը ունեցել է շատ կորուստներ, սակայն ձեռք է բերել անգնահատելի մի բան` փորձառություն: Ի վերջո, բոլորն են անցնում այդ հասարակական փորձառության փորձությունը, և ինչպես վերջին տարիների նախադեպերն են ցույց տալիս, անցնողների մեծ մասը ոչ թե շարունակում է ձուկ որսալ պղտոր ջրերում, այլ ինքն է դառնում ձուկ, ընդ որում` պահածոյացված:
Անուններ չտանք, հավատացած ենք, որ դրանք բոլորին են հայտնի: Ընդամենը բավարարվենք հայտնի ճշմարտությամբ, որ անհրաժեշտ է պարզապես ազնիվ ու անկեղծ լինել հասարակության հետ, իսկ մնացյալը հասարակությունն արդեն ինքը կորոշի:
