Պատասխանելով արգենտինական մամուլի հարցին, թե Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի կապակցությամբ ում են հրավիրել Հայաստան, Սերժ Սարգսյանն ասել է, թե հրավեր է ուղղվել Ցեղասպանությունը ճանաչած բոլոր երկրների ղեկավարներին:
Այդ հայտարարությունից պարզ չէ՝ միայն ճանաչա՞ծ երկրների ղեկավարներին: Եթե այո, ապա ստացվում է, որ Պուտինն ու Օլանդը, օրինակ, ստացել են Հայաստան այցի հրավեր, իսկ Բարաք Օբաման՝ ոչ: Ինչո՞ւ Սերժ Սարգսյանը չի հրավիրել Օբամային՝ որ նրան ստիպի Հայաստան գալու համար ճանաչե՞լ Հայոց ցեղասպանությունը, թե՞ Սերժ Սարգսյանը վստահ է, որ ԱՄՆ-ը մինչև 2015 թվականի ապրիլի 24-ը կճանաչի հայերի ցեղասպանությունն ու ինքնաբերաբար կհայտնվի հրավիրվողների ցանկում:
Հետաքրքրական է, որ, օրինակ, Թուրքիայի նախագահին Սերժ Սարգսյանը Հայաստան հրավիրել է: Թուրքիան մերժում է Հայոց ցեղասպանությունը: Սերժ Սարգսյանը հայտարարում է, որ եթե Թուրքիան Ցեղասպանության ապացույցներ է ուզում, ապա այդ երկրի նախագահը կարող է գալ Հայաստան ու տեսնել Ծիծեռնակաբերդ այցելող 100 հազարավոր մարդկանց, և այլևս ապացույցի կարիք չի ունենա:
Ուշագրավ ընկերախումբ կստացվի Հայաստանում, եթե Թուրքիայի նախագահն այցելի, ընդունի Սերժ Սարգսյանի հրավերը: Եթե, իհարկե, հրավերն ընդունեն նաև Պուտինն ու Օլանդը: Կստացվի, որ Հայաստանում են Մինսկի խմբի երկու համանախագահ երկրների առաջնորդները և Թուրքիայի նախագահը: Հրավերն, իհարկե, ղարաբաղյան խնդրի հետ կապ չունի, սակայն որևէ կասկած չկա, որ այդ ամենում ղարաբաղյան խնդիրը չի կարող մնալ երկրորդական պլանում:
Մյուս կողմից՝ Սերժ Սարգսյանն արգենտինական մամուլին բազմանշանակ ակնարկում է, որ Թուրքիայում նախագահական ընտրությունները կարող են հանգեցնել իշխանափոխության: Նա հայտարարում է, թե նախ՝ պետք է տեսնել, թե ով է դառնում Թուրքիայի նախագահ: Ներկայիս վարչապետ Էրդողանին կարող է խանգարել ԱՄՆ-ում բնակվող, Թուրքիայում ծնված, համաշխարհային ճանաչում ձեռք բերած գրող, հասարակական գործիչ, նախկին իմամ և քարոզիչ Ֆաթուլլահ Գյուլենը, որը վերջին շրջանում դարձել է պաշտոնական Անկարայի ակտիվ և գլխավոր հակառակորդը: Գյուլենի գաղափարախոսության հետևորդները Թուրքիայում Էրդողանի մրցակիցներն են, Էրդողանն իր գրեթե բոլոր ներքին խնդիրները վերագրում է Գյուլենի հետևորդներին: Ընդ որում, նրան իր համար լուրջ խնդիր է համարում նաև Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը:
Սերժ Սարգսյանը գուցե թե ակնարկում է, որ նախագահական ընտրություններում Գյուլենի համախոհներին կհաջողվի Էրդողանին հեռացնել: Գյուլենը դավանում է, այսպես ասած, երկխոսության ռազմավարությանը՝ ոչ միայն Թուրքիայի ներսում, այլ նաև արտաքին ոլորտում: Եվ եթե նրա հետևորդները նախագահական ընտրություններում հաջողության հասնեն, ապա չի բացառվում, որ Սերժ Սարգսյանի հրավերն ընդունելու հավանականությունը կարող է մեծանալ: Թեև այստեղ ամեն ինչ հարաբերական է, քանի որ իրադարձությունների որոշակի զարգացումների դեպքում հրավերը կբխի նաև Էրդողանի շահերից, որը Հայաստանում կփորձի ներկայանալ, այսպես ասած, նոր Թուրքիայի իմիջով: Առավել ևս, եթե Հայաստան գա նաև Պուտինը: Հատկապես որ Թուրքիան ու Ռուսաստանը առնվազն արտգործնախարարների մակարդակով Հայաստանը արդեն իսկ երկու անգամ դարձրել են, այսպես ասած, բանակցությունների հարթակ: Չի բացառվում, որ կփորձեն նույնն անել նախագահական մակարդակով էլ:
Եթե Թուրքիայում նախագահական ընտրություններում տեղի ունենա իշխանափոխություն, ապա նոր նախագահը, որը, ամենայն հավանականությամբ, այդ դեպքում կլինի Գյուլենի հակառակորդը, կարող է արդեն ինչ-որ տեղ ներկայացնել նաև ԱՄՆ-ը՝ եթե հրավերը ընդունվի, քանի որ Գյուլենն ըստ էության ընկալվում է որպես Թուրքիայի մասով ամերիկյան ռազմավարության տարր:
Սերժ Սարգսյանի պատասխաններից դատելով՝ ակնհայտ է, սակայն, որ արձակելով հրավերը՝ այդ կարևոր նշանակության քայլը, Հայաստանն, ըստ էության, ինչպես ֆուտբոլային դիվանագիտության ընթացքում, այդպես էլ ներկայումս պատկերացում չունի իր հետագա անելիքի մասին, և Սերժ Սարգսյանն առաջնորդվում է «թող գան, կտեսնենք» սկզբունքով, որն ըստ էության մի անգամ արդեն Հայաստանը հասցրել է փակուղու:
