Արգենտինական մամուլին տված հարցազրույցում Սերժ Սարգսյանը հայտարարել է, որ հայ ժողովուրդը մտահոգ է, որ ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանը զենք է վաճառում Ադրբեջանին: Միևնույն ժամանակ Սերժ Սարգսյանը վստահ է, որ պետք եղած դեպքում Ռուսաստանը կկատարի իր պարտավորությունները Հայաստանի հանդեպ:
Իսկ ինչի՞ց է գալիս Սերժ Սարգսյանի այս վստահությունը: Սա մի հարց է, որը հրապարակային պատասխան չունի: Այսինքն՝ հրապարակային մակարդակում, օրինակ, մենք ունենք Ռուսաստանի դաշնակցային պարտավորությունների հանդեպ անհավատարմության և անպատասխանատվության նախադրյալ՝ Մոսկվան մեծ քանակի հարձակողական սպառազինություն է վաճառում Ադրբեջանին, որը Հայաստանին ամեն օր սպառնում է պատերազմով և ամեն օր հրադադար է խախտում՝ պարբերաբար սպանելով հայ զինվորներին: Այսինքն՝ հրապարակային մակարդակում մենք տեսնում ենք այն հիմքերը, որ մեզ հնարավորություն են տալիս, մեղմ ասած, կասկածել, որ Ռուսաստանը հավատարիմ կլինի այսպես ասած դաշնակցային պարտավորությունների կատարմանը:
Սրան զուգահեռ, մենք տեսնում ենք, որ Ռուսաստանը հավատարիմ չէ նույնիսկ տնտեսական դաշնակցությանը և չի կարողանում կամ չի ուզում լուծել Հայաստանի Եվրասիական տնտեսական միությանն անդամակցության հարցը: Այսինքն՝ եթե նույնիսկ նման հարցում չկա հավատարմություն, անվտանգության դժվար հարցում ի՞նչ հավատարմության մասին կարող է խոսք լինել՝ տեսնելով 4 միլիարդի ռազմական բիզնեսն Ադրբեջանի հետ: Իսկ նման հարցերը պահանջում են հրապարակային երաշխիքներ, որովհետև եթե Պուտինը Սերժ Սարգսյանի ականջին շշնջացել է, որ հավատարիմ կլինեն դաշնակցային պարտավորություններին, դա դեռ չի նշանակում, որ կլինեն: Ի վերջո, ականջին շշնջոցները քաղաքական կատեգորիայի վերածելու դեպքում հարց կառաջանա, թե արդյոք Պուտինը որևէ հակառակ բան չի՞ շշնջացել կամ շշնջում Ադրբեջանի՝ Ալիևի ականջին:
Ռուսաստանը արդեն իսկ խախտում է դաշնակցային պարտավորությունները՝ հարձակողական սպառազինություն վաճառելով Ադրբեջանին: Դա արդեն իսկ խախտում է, էլ ի՞նչ հավատարմության մասին կարող է խոսք լինել: Անվտանգության հարցերը լուծվում են հրապարակային մակարդակներում: Հրապարակային մակարդակում Ռուսաստանը արդեն իսկ կատարում է Հայաստանի ավտանգությանը սպառնացող քայլեր՝ զանգվածային ոչնչացման զենք է վաճառում Հայաստանի հակառակորդին:
Երբ պետության անվտանգության երաշխիքները կամ անվտանգության ապահովման գործառույթի առանցքային դրվագները տեղափոխվում են արդեն հետնաբեմային՝ կուլիսային ոլորտ, ապա այստեղ արդեն խոսք կարող է լինել ոչ թե անվտանգությունից, այլ վտանգից ու սպառնալիքներից: Եթե Սերժ Սարգսյանը, որպես Հայաստանի անվտանգության պատասխանատու և ԶՈՒ Գերագույն գլխավոր հրամանատար, վստահություն է հայտնում Ռուսաստանի՝ Հայաստանի հանդեպ անվտանգության պարտավորությունների կապակցությամբ հավատարմության մասին, ապա պետք է ներկայացնի հասարակությանը վստահության հիմքերը: Հասարակությունն անվստահության հիմքեր արդեն ունի լիուլի՝ ռազմավարական դաշնակիցը արդեն մոտ մեկ տարի զբաղված է Հայաստանի ռազմա-մշակութային շանտաժով և բացարձակապես մտադրություն չունի հրաժարվել այդ քաղաքականությունից:
