«Ժառանգություն» կուսակցության առաջնորդ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը նախօրեին տված ասուլիսում անդրադառնալով Ռոբերտ Քոչարյան-քառյակ համագործակցության հարցին` հայտարարել է, որ ոչինչ չի բացառում:
Սա շատ տարածված պատասխան է իհարկե՝ ես ոչ այո ասացի, և ոչ էլ ասացի ոչ: Սա դիրքորոշման ու սկզբունքների հստակ բացակայության դրսևորում է, որը Հայաստանում ըստ էության ընդունված է շփոթել «ռեալ պոլիտիկի» հետ: Այդպես Հայաստանում բոլորը իմաստուն և բարեհաջող կերպով զբաղվում են «ռեալ պոլիտիկով», որի արդյունքը, սակայն, դառնում է այն, որ ռեալ պետությունը կամաց-կամաց վերածվում է վիրտուալի, ռեալ հասարակությունը կամաց-կամաց վերածվում է վիրտուալի:
Րաֆֆի Հովհաննիսյանը, ըստ էության, քառյակի արդեն երկրորդ կուսակցությունն է, որը չի բացառում, հետևաբար հնարավոր է համարում Ռոբերտ Քոչարյանի հետ համագործակցությունը: Սրան ի պատասխան «Ժառանգությունն» ու Րաֆֆի Հովհաննիսյանը կբերեն ուղիղ այնքան փաստարկներ, ինչքան որ Հովհաննիսյանի ձայներն էին 2013-ի ընտրություններում, որ չի բացառվումը չի նշանակում համագործակցություն:
Սակայն, ըստ էության, այսօր համագործակցություն ասվածը բոլորովին էլ ուղիղ հայտարարությունների կարիք չունի, քանի որ արդեն իսկ չբացառելն էլ այսօր բավական խոսուն է: Եթե 2008 թվականի մարտի 1-ից անցել է վեց տարի և արդեն երկու կուսակցություն չի բացառում նման համագործակցությունը, և երկուսն էլ պաշտոնապես լռում են, ապա կանցնի ևս հինգ-վեց տարի, իսկ միգուցե նաև ավելի քիչ, և արդեն չի բացառվումը կփոխարինվի միանգամայն կոնկրետ և հստակ համագործակցության մասին հայտարարություններով: Այնպես որ, դինամիկան ակնառու է, և Մարտի 1-ի տասը զոհերի ֆոնին վեց տարին, ըստ էության, վեց ակնթարթ է:
Եվ ահա, այս լույսի ներքո հայտարարությունները, որ արել է Հովհաննիսյանը աշնանը քառյակի միասնական հասարակական պլատֆորմ մշակելու ծրագրերի մասին, արդեն հնչում են որպես հասարակությանը հասցեագրված ռեալ սպառնալիքներ: Ըստ որում` այստեղ սպառնալիքը շատերը դիտարկում են բուն Քոչարյան-քառյակ համագործակցությունը, սակայն մեր կարծիքով` սպառնալիքներն այստեղ անձնավորված չեն, այլ երևութականացված: Խնդիրը քառյակը կամ Քոչարյանը չեն, խնդիրը այն մշակույթը, մտածողությունն ու արժեքներն են, որով ընթանում են Հայաստանում քաղաքական պրոցեսները և հանգեցնում նման արդյունքների, ինչպես այսօր:
Եվ երբ տեսնում ենք այն, ինչ լինում է այսօր՝ թեկուզ լղոզված և իբր հնարամտորեն քողարկված դիվանագիտական պատասխանների տեսքով, ըստ էության մեզ հիմք է տալիս քիչ թե շատ կանխատեսելի կերպով պատկերացնել, թե ինչ կարող է լինել վաղը: Եվ անձերն արդեն կարևոր չեն դառնում, որովհետև անսկզբունքային քաղաքականությունը անկախ որևէ անձից չի կարող հասցնել որևէ հանրօգուտ հեռանկարի, քանի որ Հայաստանի ներկայիս իրավիճակում ամենաբացակայողը քաղաքական գործիչների խորամանկությունը, հնարամտությունը կամ իմաստնությունը չէ՝ «ռեալ պոլիտիկի» տեսքով, այլ հանրայնորեն տարածվող սկզբունքների և արժեքների բացակայությունը, որոնք առաջ են բերել կենդանականը, գազանայինը, որն էլ Հայաստանում իշխանություն է հաստատել և ամրացրել 22 տարվա ընթացքում:
