Պարզվում է՝ Հայաստանում վարչապետի փոփոխությունն իր ազդեցությունն ունի Եվրասիական տնտեսական միությանը (ԵՏՄ) մեր երկրի անդամակցության վրա: Ներիշխանական կուլիսներում շրջանառվող խոսակցությունների համաձայն՝ Հ. Աբրահամյանն ընդհանրապես չի հետաքրքրում Ռուսաստանին ու ԵՏՄ մյուս անդամ երկրներ Բելառուսին ու Ղազախստանին: Եվ այս փոփոխության շրջանակներում որոշ առումով պակասել է նաև ԵՏՄ-ին անդամակցելու հարցում մեր երկրի նկատմամբ հետաքրքրությունը: Նշվում է, որ այս երեք երկրները թեև նախաձեռնել են ԵՏՄ-ի ստեղծումը, սակայն դեռևս չեն պատկերացնում, թե այն իրենից ինչ պետք է ներկայացնի և ինչպես պետք է կազմավորվի: Հետխորհրդային այս երկրները հատկապես տնտեսական բնագավառում որևէ միություն ստեղծելու փորձ չունեն: Եվ եթե այն պետք է լինի ընդդեմ Եվրամիության, ապա պետք է ունենա որոշակի կշիռ, ճիշտ կառուցվածք կամ կանոններ, որ կարողանա գոնե նվազագույն հակակշիռ ապահովել, ինչպես նաև դեռ չստեղծված՝ չոչնչանալ: Այս ամենն ունենալու համար անհրաժեշտ է, որ այդ կառույցը նախապես հնարավորինս ճիշտ հիմքի վրա դրված լինի:
Եվ քանի որ ՌԴ-ն, Բելառուսն ու Ղազախստանը չունեն նման կառույց ստեղծելու փորձ, այս հարցում, որքան էլ զարմանալի է, անցած աշնանից նրանց օգնել է Հայաստանը: Բանն այն է, որ անցած չորս տարիներին Հայաստանը բանակցել է Եվրամիության հետ Ասոցացման համաձայնագրի շուրջ, որն իր մեջ պարունակում էր ինչպես քաղաքական, այնպես էլ տնտեսական բաղադրիչ: Այդ համաձայնագրի ու մեր երկրի՝ եվրաասոցացման գործընթացի հետ բանակցությունները գրեթե ավարտված էին անցած տարեվերջին, երբ ՀՀ իշխանությունները պատրաստվում էին այն նախաստորագրել: Այսինքն՝ Հայաստանը մինչև Սերժ Սարգսյանի՝ սեպտեմբերի 3-ի հայտարարությունը արդեն լավ պատկերացնում էր, թե ինչ է իրենից ենթադրում Արևելյան գործընկերությունը՝ իր բոլոր հնարավորություններով ու պայմաններով: Այդ գործընթացին, սակայն, չէին մասնակցում ԵՏՄ հիմնադիր Ռուսաստանն ու Ղազախստանը, ինչպես նաև Արևելյան գործընկեր երկրներից Բելառուսը: Ստացվում է, որ այս չորս երկրների մեջ Հայաստանն ավելի շատ փորձ և գաղափարներ կարող էր ներդնել ԵՏՄ ստեղծման գործում:
Որքան էլ զարմանալի է, ԵՏՄ-ին անդամակցելու բանակցությունները վարող հայկական պաշտոնյաների խումբն այդ հարցում բավականին օգտակար է եղել մյուս երեք երկրների համար: Կարելի է նաև ասել, որ հայ պաշտոնյաները ԵՏՄ-ի սկզբնավորման ու կայացման հետ կապված բազմաթիվ գաղափարներ են տվել, որը վերցրել են ԵՄ-ի հետ բանակցությունների փորձից: Սակայն այդ խումբը հեռացել է նախկին վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի հետ միասին: Իսկ ԵՏՄ-ին մեր երկրի անդամակցության հետ կապված աշխատանքային խումբը համակարգում էր էկոնոմիկայի նախկին փոխնախարար Կարինե Մինասյանը, ով Տ. Սարգսյանի պաշտոնանկումից հետո նշանակվեց նախագահի խորհրդական: Ասում են, որ նա այժմ նախկին ջանասիրությամբ չի շարունակում ԵՏՄ-ի հետ կապված իր գործունեությունը:
Եվ ահա այժմ ԵՏՄ անդամ երկրները խորը տարաձայնություններ ունեն՝ կապված այդ կառույցին Հայաստանի անդամակցության հետ՝ չեն ցանկանում արտոնություններ տալ և համեմատաբար ցածր տուրքեր սահմանել Հայաստանի առաջարկած 900 ապրանքատեսակների նկատմամբ, խնդիրներ են առաջադրում նաև Լեռնային Ղարաբաղի ու այլ հարցերի հետ կապված: Նման իրավիճակում հայկական կողմը, դադարելով այդ կառույցի կազմավորմանը ոչ թե անդամակցությամբ, այլ գաղափարներով ու փորձով օգտակար լինել, կորցնում է իր ողջ հմայքը: Այդ համատեքստում էլ ընդգծվում է Հ. Աբրահամյանի հմայքն առ այն, որ նա իր թիմով չի ընդունվում ԵՏՄ անդամ երկրների կողմից՝ հատկապես, որ ի զորու չէ այդ կառույցի կազմավորմանը գաղափարներ տալ: Եվ պատահական չէր, որ ՌԴ-ն առայժմ չի տալիս ՀՀ իշխանությունների՝ այդքան շատ ակնկալած 500 մլն դոլար վարկը:
Մեր վարչապետն այսօր հայտնվել է մերժվածի վիճակում ոչ միայն արևմտյան երկրների ու կառույցների, այլև Ռուսաստանի, Ղազախստանի ու Բելառուսի կողմից: Նրանց Հ. Աբրահամյանը չի հետաքրքրում ոչ մի կերպ, և արդեն իսկ խոսակցություններ կան, որ նա այդ երկրներում իր գործընկերների կողմից պատշաճ մակարդակով չի ընդունվում, ինչը, բնականաբար, իր անդրադարձը կունենա մեր երկրի հետ հարաբերությունների վրա: Նա այդ հարցերում այժմ փորձում է օգտագործել գոնե Տ. Սարգսյանի թողած ժառանգությունը՝ կադրերը կամ գործելաոճը, ինչը յուրացնելու համար ժամանակ է անհրաժեշտ:
Ի դեպ, Տ. Սարգսյանն էլ այժմ գտնվում է Ամերիկայում և պատրաստվում է հանձնել իր՝ ՀՀ դեսպանի հավատարմագրերը: Չի բացառվում, որ նրան ընդունի այդ երկրի նախագահ Բարաք Օբաման: Բանն այն է, որ այդ երկրում հավատարմագրված որոշ դեսպաններ իրենց հավատարմագրերը հանձնում են այդ երկրի արտաքին գերատեսչության ղեկավարին՝ պետքարտուղարին: Նախագահն ընդունում է միայն որոշ դեսպանների. նա ընդունում է հիմնականում այն դեսպաններին կամ այն երկրների դեսպաններին, որոնց կարևորում է: Իսկ Տ. Սարգսյանը հայտնի էր որպես արևմտամետ միջազգային կառույցների հետ կապեր ստեղծող պաշտոնյա: Եվ այդ հանգամանքից ելնելով կարելի է եզրակցնել, որ նրան կընդունի Բ. Օբաման:
