«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է դերասան Սեպուհ Ապիկյանը։
-Սեպուհ, Ձեր՝ վթարի ենթարկվելուց հետո մոտավորապես քառասուն օր է անցել: Այսօր Ֆեյսբուքում գրառում եք կատարել, որտեղ խոսում եք հիասթափության մասին: Ինչո՞ւ:
-Այո, վթարից անցել է 40 օր, բայց վթարից հետո նորից դեպք եղավ: Մեկ շաբաթ անց տանը նորից վատացա, տարան հիվանդանոց, պարզվեց՝ էլի կողոսկր է կոտրվել, ծակել թոքը: Նորից վիրահատություն արեցին, նորից պառկեցի, և արդեն 12 օր է՝ դուրս եմ գրվել, տանն եմ, բայց էլի ցավեր կան, քայլելը դժվար է, բայց փառք Աստծո:
-Ի՞նչ է լինելու Ձեր բոլոր ծրագրերի հետ:
-Բնականաբար, կան տարբեր ծրագրեր, ես աշխատել եմ և հուսով եմ, որ դեռ աշխատում եմ հեռուստատեսությունում և թատրոնում: Իմ բոլոր ծրագրերը թատրոնում կանգնել են: Նոր ներկայացում ունեինք, որն այս պահին կանգնած է: Ինչևէ, սպասում եմ, մի փոքր էլ ապաքինվեմ, որ գնամ փորձերի: Ինչ վերաբերում է հեռուստատեսությանը, իմ բոլոր գործընկերների հետ նկարահանվում էի «Երևան 1» նախագծում: Բախտի բերմամբ, մենք ավարտեցինք նկարահանումները, որից հետո դեպքը պատահեց, կիսատ չմնացին նկարահանումները: Մեր ամբողջ խումբը՝ Գրիգոր Դանիելյանը, Արմեն Պետրոսյանը, ամբողջ խումբը, որոնց շատ սիրում և հարգում եմ, որոնք ինձ շատ օգնեցին, ունեն նոր նախագիծ, որում, եթե չեմ սխալվում, ես էլ կամ: Հուսով եմ, մինչև օգոստոս կազդուրված կլինեմ, և հնարավոր կլինի մասնակցել թատրոնի փորձերին և հեռուստատեսության նկարահանումներին:
-Ի՞նչ արեց «Արմենիա» հեռուստաընկերությունը Ձեզ համար, փորձե՞ց աջակցել:
-Չեմ ուզում ընդհանրացնել, բայց, ինչպես ասացի, ես ունեմ գործընկերներ «Արմենիա» հեռուստատեսությունում: Օգտվելով առիթից՝ ուզում եմ հատուկ շնորհակալություն հայտնել իմ ընկերներին՝ Գրիգոր Դանիելյանին, Արմեն Պետրոսյանին, և էլի կան մարդիկ, նույնիսկ ԱՄՆ-ից մտերիմ անձնավորություններ Վարդուհի Արքազարյանին, նրա ամուսնուն՝ Գևորգ Բերբերյանին, Սարգիս Բերբերյանին: Այս մարդիկ, բացի հոգեբանական օգնությունից, նաև ֆինանսական օգնություն ցուցաբերեցին: Մենք գիտենք, այսօր հիվադանոց ընկնելը ինչ մեծ ծախսերի հետ է կապված: Ես շնորհակալ եմ նաև իմ կոլետիվին, որ ինձ այցելեցին: Հատուկ շնորհակալ եմ Հենրիկ Մալյան թատրոնին, նրա ղեկավար Նարինե Մալյանին, նրանք նույնպես ինձ ցուցաբերեցին ֆինանսական օգնություն և նույնիսկ Կինոկենտրոնի տնօրեն Գևորգ Գևորգյանցը: Նրանց բոլորին շնորհակալ եմ:
-Մեր իշխանություններն արդյո՞ք աջակցեցին:
-Ցավոք սրտի, չէի ասի, թե իշխանություններն աջակցեցին: Եթե կարելիէ աջակցություն անվանել այն, որ ես ունեի ապահովագրություն՝ որպես թատրոնի դերասան, և այն հանգամանքը, որ տղաս զինծառայող է, ինձ գրանցեցին որպես պետպատվեր առաջին անգամ, բայց երկրորդ անգամ վիրահատությունն արդեն պետպատվերով չէր:
-Սեպուհ, այսօր Դուք գրել էիք, որ միշտ հայրենասեր եք եղել, անգամ ցուրտ և մութ տարիներին չեք մտածել Հայաստանը լքելու մասին: Հիմա ի՞նչը հիասթափեցրեց վերջնականապես:
-Գիտեք, գուցե համացանցային լրատվամիջոցները մի փոքր չափազանցված են ներկայացրել: Անձնապես ոչ ոքի չեմ ցանկացել… Ես այսօր իմ մոտոցիկլետի գործով գնացել էի պետավտոտեսչություն: Ես վիրավորվել էի այն փաստից, որ դեպքը եղել է, փառք Աստծո, ոչ մի տուժող չի եղել, այո, ընդունում եմ նաև իմ մեղքի բաժինը: Տրասնպորտային միջոցը, որ վարում եմ, սկուտեր է, ոչ մոտոցիկլետ, ոչ մի ավտոտեսչություն չի կանգնեցրել ասի՝ ուր են համարները: Երբ ես գնել եմ, ինձ ասել են, որ փաստթուղթ չի հասնում, բայց պարզվում է, դրա համար պետք է ունենալ վարորդական իրավունք, փաստաթուղթ չունենալու համար տուգանում են, նաև այն, որ գարեջուր եմ խմած եղել այդ օրը: Իմ վիրավորանքն այն էր, որ մտածում էի՝ այդ ամենը եղել է, կա օրենք, բայց մի՞թե մարդկային կողմեր չկան, մարդը այդքան տուժի, հիվանդանոց պառկի, տուժող չկա, բողոք չկա, բայց մարդուն դրանից հետո վարչական տույժի են ենթարկել: Այդ ամենից ելնելով՝ վրդովված գրեցի Ֆեյսբուքում։
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:
