Չմտածվածության հետևանքով Երևանը վերածվել է գերեզմանատան: «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում այս մասին ասաց Հայաստանի ազգային արխիվի տնօրեն Ամատունի Վիրաբյանը՝ անդրադառնալով Հայաստանում Կալաշնիկովի, Միկոյանի, Մարշալ Բաբաջանյանի արձանների տեղադրման շուրջ ալիքին և ընդհանրապես նման վիճահարույց պատմական անցյալ ունեցող կերպարների արձանների տեղադրման նպատակահարմարությանը:
Հարցին, թե ինչո՞վ կարելի է բացատրել նման հերոսների արձանների տեղադրման տենդը, Հայաստանի ազգային արխիվի տնօրենը պատասխանեց, թե քանի որ, հայի խելքով, մենք ամեն ինչում շատ ենք առաջ ընկնում, առաջ ընկանք շատ հարցերում՝ Քրիստոնեություն ընդունեցինք, դրա համար բազմաթիվ խնդիրներում վնասներ կրեցինք: Ըստ նրա՝ այսօր էլ առաջ ենք ընկնում, որովհետև քայլը կատարելուց հետո ենք սկսում մտածել, հետևանքների մասին չենք մտածում քայլը կատարելուց առաջ, քայլը կատարում ենք, ոտքներս գցում ենք անդունդի վրա, նոր մտածում ենք, որ անդունդի վրա ենք:
«Ոչ մի կարիք չկար Միկոյանի արձան Երևանում տեղադրելու, Կալաշնիկովի արձան կարիք չկար. զենք ստեղծողին ի՞նչ արձան. ինչքան էլ այն լավ լինի, նա մարդ սպանելու համար նախատեսված զենք է ստեղծել, արձան չպետք է դրվի: Չեն մտածում, որ ինչքան էլ հանճարեղ մարդ լինի, նա զենք է ստեղծում, որով մարդ են սպանում, այսօր էլ շարունակում են սպանել նույն զենքով Իրաքում: Այդպիսի որոշում կկայացնե՞ն, ատոմային զենք ստեղծողի արձանը որևիցե տեղ տեսե՞լ եք:
Դեմ եմ արձաններին: Ես մի անգամ ասել եմ, որ Երևանը վերածվել է գերեզմանատան, որտեղ գնում ես՝ փակցված են ցուցանակներ, թե այստեղ ապրել է չգիտեմ ով, այսինչ այսինչ թվականին. ասես գերազմանատուն լինի: Այսքան մահարձաններ պետք չեն: Մահարձանը մշակույթի ստեղծագործություն է, երբ կլինի նախօրոք քննարկված, ընդունված, որ պետք է տեղադրել, կարելի է տեղադրել: Արձանները չպետք է ամեն քայլափոխի լինեն, արձանը պետք է լինի այնքան քիչ, որ մարդիկ մտածեն, որ այս մարդն այդքան արժանի է արձանին, իսկ այսօր ուր ասես՝ դրվում է արձան»,- ասաց նա:
Պատահակա՞ն է, արդյոք, որ նման հերոսներ են ընտրվում Հայաստանում մահարձանների կերպարների համար: «Ես հասկանում եմ, մտածում են Եվրասիական միություն, Եվրոպական միություն հարցերի մասին, իսկ ես մտածում եմ, որ պատահական են: Բաներ կան, որ հաճախ իրար համընկնում են: Դա մեր արտաքին քաղաքական ընտրության հետ բնավ կապ չունի: Մենք չենք ընտրում մեր արտաքին քաղաքականությունը: Դեռևս 25 տարի առաջ ասել եմ. երբ մենք 90 թվականին խոսում էինք անկախության մասին, ասում էի, որ փոքր ազգերը բացարձակ անկախ չեն կարող լինել, թեկուզև ունենան պետություն ու դրոշ, մեծ ազգերն են որոշում փոքրերի անկախության աստիճանը, այնպես որ կողմնորոշումը մենք չենք ընտրում, մեզ համար կողմնորոշում են ընտրում: Ինձ թվում է, որ համընկել է պարզապես ու կապ չունի Եվրասիական միությանը միանալու որոշման հետ»,- ի պատասխան մեր հարցադրման՝ ասաց Ամատունի Վիրաբյանը:
Լուսանկարը՝ Armenpress-ի