Ընդդեմ Հայաստանի ազատ քաղաքացու

Րաֆֆի Հովհաննիսյանը գիտեր, որ Հայ ազգային կոնգրեսը մարտի 17-ին փորձելու է վերանվաճել Ազատության հրապարակը:

Նույնիսկ եթե Կոնգրեսի ղեկավար կազմի հեռախոսազանգերի գաղտնալսման արդյունքները նրան հասած չլինեին, պարզ տրամաբանությունն ու հաշվարկը հուշել էին, որ մարտի 17-ը հատուկ ընտրված օր է: Այդ օրը Երևանում էին լինելու ԵԱՀԿ գործող նախագահը, ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահներն ու հատուկ ներկայացուցիչը, Հայաստանի հարցով ԵԽԽՎ երկու համազեկուցողները: Ակնկալվում էր, որ այդ օրը տասնյակ հազարավոր հայաստանցիներ կողողեն Մատենադարանի հրապարակը՝ երկրում փոփոխությունների հույսը կապելով ՀԱԿ-ի հետ: Շատերի համար պարզ էր, որ Կոնգրեսն այդ օրը վերադարձնելու է Ազատության հրապարակը:

Մինչ այդ հսկայական աշխատանք էր տարվել, որպեսզի հանրահավաքի մասնակիցների թիվը գերազանցի նախորդ՝ մարտի 1-ի հանրահավաքի մասնակիցների թվին: Եվ սա՝ հակառակ իշխանության թափած խայտառակ ջանքերի, որոնց մասին կարելի է դատել թեկուզ միայն այն զավեշտալի-ողբերգական փաստով, որ հանրահավաքի երեկոյան Երևանի մանկապարտեզների աշխատողներին արգելվել էր մինչև ժ. 21:00-ը դուրս գալ աշխատավայրերից: Ինչպես ասում են՝ մեկնաբանություններն ավելորդ են:

Եվ հանկարծ, «որդիան որդի», Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հայտնվում է էկրաններին՝ տարօրինակ մետամորֆոզ ապրած, ու հայտարարում հացադուլի որոշման մասին: Ընդ որում, միանգամից ասենք, որ հացադուլի որևէ հստակ ու ընկալելի պահանջ պ-ն Հովհաննիսյանն առաջ չքաշեց: Ավելին, հայտարարությանը հետևած ակցիան իրականում ոչ թե հացադուլ էր, այլ ծոմ:

Բնական հարց է առաջանում, ինչո՞ւ նա, ով 2008-ի փետրվարյան հրաշք-տասնօրյակին Ազատության հրապարակ միայն մեկ անգամ այցելեց՝ մի կես ժամով, նա, ով Մարտի 1-ին այդպես էլ չեկավ Մյասնիկյանի արձանի մոտ, նա, ով վերջին երեք տարիների ընթացքում որևէ փորձ չարեց իր կուսակցությամբ նվաճելու Ազատության հրապարակը, հանկարծ, Հայ ազգային կոնգրեսի հրավիրած հանրահավաքից 2 օր առաջ, տեղավորվում է այդ հրապարակի նստարաններից մեկին: Եվ ինչո՞ւ Նազենի Ղարիբյանին, ով մարտի 16-ին մոտենում է Րաֆֆիին ու ցանկություն հայտնում միանալ հացադուլին, «Ժառանգության» նախագահը մերժում է՝ ասելով, որ միայն մարտի 18-ի առավոտյան կարելի կլինի միանալ իրեն:

Նպատակը Ազատության հրապարակի վերանվաճման սպասվող ակցիան, ժողովրդի սպասվող հաղթանակը, քաղաքացու ձեռքբերումը ապականելն էր, հարամելը:

Չարյաց փոքրագույնը կլիներ, եթե Րաֆֆի Հովհաննիսյանի քայլը լիներ ըննդեմ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի: Տանելի չարիք կլիներ այն, եթե այդ քայլը կատարված լիներ ընդդեմ Կոնգրեսին մաս կազմող 15-ից ավելի կուսակցությունների: Սակայն աններելին այն է, որ այդ քայլն արվեց ընդդեմ Հայաստանի ազատ քաղաքացու, ընդդեմ 3 տարի պայքարից չհրաժարված, վերջապես մի փոքր հաղթանակ ճաշակել պատրաստվող Քաղաքացու:

Ամփոփեմ երկու կոչով:

Կոչ առաջին՝ ուղղված ՀԱԿ համակիրներին. եկեք այս թեմայում դնենք վերջակետ ու այլևս չանդրադառնանք դրան: Մեր խոսքերը, մեր քննարկումները կարող են վնասել Հայաստանի ազատագրման այն մեծ գործին, որին լծված ենք արդեն չորս տարի: Մեր ընթացքն անկասելի է, և կոչ եմ անում ուժեղի դիրքերից դադարեցնել այս թեմայի արծարծումը բոլոր, կրկնում եմ՝ բոլոր հարթակներում: Բոյկո՛տ Շարժմանը վնասելու թեկուզ անհույս փորձ անողներին:

Կոչ երկրորդ՝ ուղղված Րաֆֆի Հովհաննիսյանին: Մեծ Պահքի այս շրջանում իրավունք չունեմ չասել՝ «թակիր, և կբացվի, փնտրիր, և կգտնես»… Ինչպես ժամանակին Վազգեն Մանուկյանի ու ԱԽՔ-ի դեպքում եղավ, այս անգամ նույնպես Կոնգրեսին Ձեր չմիանալը չի կարող շեղել Շարժման հզոր ընթացքը, թուլացնել Կոնգրեսի ստրատեգիան: Թող իմ այս խոսքն ընկալվի որպես փրկօղակ՝ նետված սեփական ամբիցիաների օվկիանոսում խեղդվողին: Նման դեպքերում են ասում՝ խեղդվողի փրկությունը խեղդվողի գործն է:

Կեցցե՛ Հայաստանի Հանրապետության ազատ ու արժանապատիվ քաղաքացին:

Արամազդ Ղալամքարյան
«Այլընտրանք» հ/ք նախաձեռնություն