Հայաստանի արտգործնախարարի տեղակալ Շավարշ Քոչարյանը երեկ հայտարարել է, որ Եվրասիական միությանը անդամակցելու Հայաստանի պայմանագիրը ուղարկվել է ներպետական համաձայնեցման: Այսինքն` Հայաստանի անդամակցության պայմանագիրը պետք է արժանանա Ռուսաստանի, Ղազախստանի և Բելառուսի դատին, որից հետո պետք է պարզ լինի անդամակցության ժամկետը:
Այսինքն` սա կարող է նշանակել, որ ամենայն հավանականությամբ մինչև սեպտեմբեր Հայաստանի անդամակցության հարցը, ըստ էության, դուրս է գալիս օրակարգից: Կասկած չկա, որ ներպետական համաձայնեցման փուլը տևելու է բավական երկար, հետո կասվի, որ եղել են մանր, տեխնիկական դիտողություններ, հետո կասվի, որ ուղարկվում է լրամշակման, և այդպես շարունակ, իսկ վերջում ժամկետ կտան սեպտեմբերի 1-ը` ասելով, որ մինչ այդ պետք է ամեն ինչ պատրաստ լինի ստորագրման: Սակայն դա էլ, իհարկե, երաշխիք չէ, որ ստորագրությունը հենց սեպտեմբերին էլ կլինի:
Այս ամենն արդեն իսկապես ձանձրալի է դառնում: Ձանձրալի վտանգավորության աստիճան: Եվ խնդիրն այն է, որ Հայաստանն ուղղակի հայտնվել է մի դեկորի վիճակում, որին անընդհատ ժամանակի մեջ տեղաշարժում են: Եվ Հայաստանի հասարակությունն էլ դարձել է այս տեղաշարժերին հետևող, կարծեք թե Հայաստանն ու հասարակությունը տարբեր մարմիններ, տարբեր օրգանիզմներ են, և մեկի տեղաշարժը մյուսին չի վերաբերում:
Եվ սա, ըստ էության, բթացման, զգոնության թուլացման մի սեանս է, որ կատարվում է հասարակության հետ զուահեռաբար և տալիս է արդյունքներ: Համենայնդեպս, այս անվերջանալի շարժին հետևելը հասարակությանը դրել է հիպնոսացվածի վիճակում, որը կարծեք թե չի գիտակցում, որ խաղալիք դարձնելով Հայաստանը` Հայաստանի հասարակությանը, այսինքն` իր ճակատագիրն են խաղալիք դարձրել:
Այս անընդհատ տեղաշարժերի հանդեպ Հայաստանի իշխանությունների սպասողական, կրավորական և ըստ էության հնազանդ կեցվածքը նաև արտահայտվում է հասարակության պահվածքով: Պարզապես եթե իշխանությունների դեպքում մոտիվացիան սեփական իշխանությունն ու բիզնեսներն են, որ Ռուսաստանը չբարկանա ու չվնասի, ապա հասարակության դեպքում մոտիվացիա չկա, կա իռացիոնալ, ակամա սպասում, որն արտահայտում է պարզապես հասարակության անկշռությունը:
Այսինքն` Եվրասիական ծրագիրը, ըստ էության, հանդիսանում է Հայաստանի հասարակական իրավիճակի ինդիկատոր, և պետք է ասել, որ նույնիսկ եվրասիական կայսերական նախագիծը ինքնին այնքան վտանգավոր չէ, ինչքան որ որպես ինդիկատոր դրա ցույց տված ներհասարակական վիճակը Հայաստանում:
Դա իսկապես մտահոգիչ է, քանի որ եթե Եվրասիական հրեշը կուլ տա Հայաստանի ինքնիշխանությունը, հասարակությունը վաղ թե ուշ կկարողանա այն հետ բերել, հասարակությունը կմնա այն հետ բերող: Իսկ ահա եթե Եվրասիական հրեշը Հայաստանի հասարակությանը կուլ տվեց, ապա ո՞վ պետք է հետ բերի այդ կորուստը: Իսկ հասարակությունն արդեն հիպնոսացած է այս սպասումով` իռացիոնալ, անհասկանալի, տարօրինակ սպասումով: Այսինքն` Հայաստանի հասարակությունն արդեն ռեալ կուլ գնալու վտանգի առաջ է: