Հայաստանում այսօր տրվել է մարդու իրավունքների պաշտպանության ազգային ռազմավարությունից բխող միջոցառումների ծրագրի մեկնարկը, որի կապակցությամբ ՄԱԿ-ի գրասենյակում կազմակերպված միջոցառմանը մասնակցել է նաև Հովիկ Աբրահամյանը և կարևորել մարդու իրավունքների պաշտպանության ազգային ռազմավարությունը: Հետաքրքիր կլինի հաշվել, թե Հայաստանում քանի նմանօրինակ ազգային կամ ոչ ազգային ռազմավարություններ ու հայեցակարգեր կան՝ մարդու իրավունքների պաշտպանության, առողջապահության, անվտանգության, կոռուպցիայի դեմ պայքարի և այլն, և այլն: Եվ այս բոլոր ռազմավարություններն ընդունող իշխանությունները ամեն մեկի դեպքում մեկնումեկի խելոք դեմքի արտահայտությամբ հայտարարել են, որ շատ կարևոր ռազմավարություն է և Հայաստանում վիճակ է փոխելու: Իսկ Հայաստանում եթե վիճակ փոխվում է այդ ռազմավարություններից, ապա միայն դեպի անկում: Որովհետև օրենքի և Սահմանադրության անգործության երկրում ռազմավարություններն ու հայեցակարգերը չեն կարող որևէ դրական ազդեցություն ունենալ, դրանք ընդամենը թղթեր են, ամպագոռգոռ ձևակերպումներ, որ Հովիկ Աբրահամյանը, Սերժ Սարգսյանն ու մյուսները գեղեցիկ ելույթներ ունենան՝ վկայակոչելով այդ թղթերն ու ձևակերպումները:
Իրականում երկրում մարդու իրավունքների պաշտպանության, կոռուպցիայի դեմ պայքարի, անվտանգության, այլ ոլորտների զարգացման համար կա մեկ գլխավոր նախապայման՝ օրենքի գերիշխանություն և կյանքի կազմակերպման սահմանադրականություն, կառավարման համակարգի սահմանադրականություն:
Հակասահմանադրական իշխանությունները, որ իրենց գոյությամբ իսկ օրենքի ու Սահմանադրության ոտնահարման օրինակ են՝ օրինակ, լինելով գործարար, նաև պաշտոնավարում են, չեն կարող մարդու իրավունքների պաշտպանության ռազմավարություն առաջ մղել, քանի որ այդ ռազմավարությունը արդյունավետ լինելու համար պետք է ուղղակի հակասության մեջ մտնի որպես իշխանություն իրենց հակասահմանադրական գոյության հետ: Այլ կերպ՝ Հայաստանում մարդու իրավունքի կամ, ասենք, կոռուպցիայի դեմ պայքարի ռազմավարություն արդյունավետ գործել չի կարող: Օրինականությունն ու սահմանադրականությունը պետք է լինեն ռազմավարությունների հիմքը, գործողությունների ծրագրի առաջին քայլը: Այդ հիմքի բացակայությունը ցանկացած ռազմավարություն ենթարկում է մուտացիայի, հանրության մեջ արժեզրկում ռազմավարություն, հայեցակարգ, պլանավորում և այլ հասկացությունները, որոնք, իհարկե, ցանկացած հասարակության և պետության գործունեության կարևոր գործիքներ են, անփոխարինելի գործիքներ: Սակայն եթե բացակայում է Սահմանադրության և օրենքի անբեկանելիության հիմքը, այդ գործիքները վերածվում են խաղալիքների: Սակայն դա՝ մեղմ դեպքում, որովհետև հնարավոր է նաև, որ պետականության այդ գործիքները օրենսդրական և սահմանադրական հիմքի բացակայության դեպքում ուղղակի վերածվեն հանցագործության գործիքի:
Հայաստանի դեպքում երևի թե ավելի շատ գործ ունենք հենց այդ տարբերակի հետ, որովհետև ռազմավարությունների անվան տակ իրականում թաքցվում կամ լեգիտիմացվում են պետական հանցագործությունները, պետության ու հասարակության դեմ արդեն մեկուկես տասնամյակից ավելի՝ 1995-ից, առաջին իսկ կեղծված և մինչև այսօր շարունակվող կեղծիքով ընտրություններից սկսած հանցագործությունները: Ապօրինածին իշխանությունը չի կարող իրավունքի ռազմավարություն իրականացնել, որովհետև իրավունքը ոչ միայն այդ իշխանության համար մարտավարական սպառնալիք է ցանկացած ընդդիմախոս սուբյեկտի ձեռքին, այլ նաև մշակութային սպառնալիք է, որովհետև իրավագիտակցության մշակութային հիմքի պայմաններում, օրինակ, Հովիկ Աբրահամյանը երբեք վարչապետ չէր դառնա, ԱԺ նախագահ չէր մնա: Ու ոչ միայն նա, այլ նաև նրա համակարգային գործընկերները: Անիրավություն մշակույթն է, որ ապահովում է նրանց անխախտ գոյությունը իշխող դիրքերում, և այդ մշակույթի՝ անիրավության խորացման ռազմավարությունն է միակ անշեղը, որ նրանք իրագործում են և պատրաստ են իրագործել ի սրտե:
