Աբովյանի Չափիչ գործարանի հանրակացարանում ապրող յուրաքանչյուր ընտանիք դժբախտ է յուրովի:
Անահիտ Անդրեասյանը թեև 40 տարեկան չկա, սակայն կյանքի դժվարությունները խորը հետք են թողել նրա դեմքին: Յոթ վիրահատություն է տարել, հիմա սկսել է ուռել, բայց չի հասկանում՝ ինչու, իսկ հետազոտվելու համար գումար չունի:
Մանկատան երբեմնի սանը այժմ մեն-մենակ երկու անչափահասների է մեծացնում: Հանրակացարանի մեկ սենյականոցը ստիպված է եղել վաճառել՝ չորս տարեկան որդուն բուժելու համար: Երեխան ծնվել է խնդիրներով, թոքերը չէին աճում:
Տան եկամտի միակ աղբյուրը ամսական 23.000 դրամ նպաստն է և մեկ-մեկ էլ կանչում են տուն մաքրելու:
«Դաժան ճակատագիր եմ ունեցել, ինձ այլևս ոչինչ պետք չէ՝ միայն կարողանամ երեխաներիս մեծացնել»,- լաց լինելով ասաց Անահիտ Անդրեասյանը՝ հավելելով, որ ամուսինը մահացել է, իսկ ինքը լինելով մանկատան սան՝ որևէ հարազատ չունի:
Մի քանի ամիս ապրել են հանրակացարանի նկուղում, մինչև հնարավոր է եղել հանդիպել Գագիկ Ծառուկյանին: Վերջինս տվել է այս սենյակը, սակայն ժամանակավոր ապրելու համար է այն: Ընտանիքը գրանցում չունի, կա նաև ջրի և կոյուղու խնդիր: Խնդրով բազմիցս դիմել է Աբովյանի քաղաքապետարան, բայց հարցը լուծում չի ստացել:
Ամսական 23.000 դրամով ընտանիքը չի կարողանում գայատևել. շարունակ պարտքեր, իսկ ամբողջ ձմեռ ընտանիքը լույս չի ունեցել՝ պարտքերի պատճառով այն անջատել են:
Ինքը՝ Անահիտը, գրիժա ունի, չի կարողանում գործ անել, ունի նաև սրտի խնդիրներ, լինում է՝ օրերով չի կարողանում դուրս գալ անկողնուց:
Աղջիկը՝ գեղեցիկ Սիրանույշը, երազում է համակարգիչ ունենալու մասին: Խնդրում է մորը գոնե ապառիկ ձեռք բերել. «Ո՞նց առնեմ 23000 դրամով, ութ հազար դրամ ամեն ամիս ո՞նց տամ, ո՞նց կապրենք մենք: Բայց ասում է՝ համակարգիչ ունենամ, անգլերեն սովորեմ»:
Հիմա Անահիտը մեկ նպատակ ունի՝ կարողանալ երեխաներին պահել, «տեղավորել»:
