Օրեր առաջ Աստանայում տեղի է ունեցել մի հանդիպում, որը, ըստ էության, դուրս է մնացել հասարակության ուշադրությունից, սակայն անմիջականորեն վերաբերում է հասարակությանը, կամ, ավելի ճիշտ, վերաբերելու է հասարակությանը: Աստանայում հանդիպել են ԱՊՀ երկրների Հայաստանի, Ռուսաստանի, Ադրբեջանի, Բելառուսի, Ղազախստանի, Տաջիկստանի պետական լրատվամիջոցների ղեկավարները և քննարկել են Եվրասիական տարածքում ինտեգրացիոն գործընթացների վերաբերյալ պրոպագանդան ակտիվացնելու հարցեր: Այսպիսով խոսքը, ըստ էության, վերաբերում է քարոզչական գրոհին, որ իրականացվելու է Եվրասիական տխրահռչակ միությունը հասարակական գիտակցության մեջ, այսպես ասած, հավերժացնելու համար: Քանի որ միություն կոչվածը, ըստ էության, բովանդակային առումով չի ստացվում և իհարկե չի էլ կարող ստացվել՝ լինելով մեռելածին, ապա մնում է կայսրությունը ամրապնդել հասարակությունների գիտակցության մեջ՝ ամրապնդելով այդ մեռյալ գաղափարը և, այսպես ասած, այդ միջոցով գոնե ապրեցնելով այն:
Սա նշանակում է, որ առաջիկայում, մասնավորապես, Հայաստանի հասարակությունն էլ կենթարկվի տեղեկատվական գրոհի: Ու քանի որ մենք գիտենք, որ այդ պրոպագանդայի, այսպես ասած, ալմա մատերը Ռուսաստանն է, կամ ավելի ճիշտ՝ Կիսելյովի «որջը», ապա կարող ենք պատկերացնել այդ պրոպագանդայի որակը, բովանդակությունը, ուղղվածությունը, փաթեթավորումը և այլն: Այլ կերպ ասած՝ Աստանայում, ըստ էության, քննարկվում է կիսելյովիզմի գաղափարը ԱՊՀ տարածքում տարածելու հարցը: Եվ սա շատ լուրջ մատրահրավեր է զարգացման հեռանկարներ հետապնդող, զարգացման նպատակ ունեցող, ազատությունն ու մարդու իրավունքները, իրավահավասարությունն ու իրավական պաշտպանվածությունը գնահատող և ելակետային դիտարկող հասարակությունների համար:
Մյուս կողմից՝ այս առումով հարկ է արձանագրել, որ Աստանայում տեղի ունեցողի ֆոնին, ըստ էության, ակնհայտ են դառնում վերը բերված համամարդկային կամ եվրոպական արժեքների մասով քարոզչական բացթողումները: Այսինքն՝ Հայաստանում երբեք համակարգված քարոզչություն չի իրականացվել մարդու համար կարևորագույն այդ արժեքները հասարակության գիտակցությանը հասցնելու, այդ գիտակցության մեջ այդ արժեքները որպես զարգացման ու անվտանգության ելակետ ներկայացնելու ուղղությամբ: Եվ այստեղ պետք է նկատել նաև եվրոպական գործընկերների բացթողումը, որոնք Եվրաասոցացման երեք տարիների ընթացքում այդպես էլ չկարևորեցին այդ աշխատանքները՝ հույսը դնելով կամ ապավինելով միայն Հայաստանի իշխանությունների խոստումներին: Իսկ իշխանությունները պատասխանեցին սեպտեմբերի 3-ով՝ դրանից առաջ, իհարկե, ոչ միայն ոչինչ չանելով այդ արժեքները հանրային գիտակցությանը հասցնելու ուղղությամբ, այլև անելով հակառակը՝ ստվերային կերպով նպաստելով վարկաբեկիչ քարոզչությանը, որպեսզի հանկարծ հասարակական պահանջարկ և ճնշում չառաջանա եվրաինտեգրացումից չհրաժարվելու համար և հեշտ լինի սեպտեմբերի 3-ի կտրուկ շրջադարձը իրականացնելը:
Այդ ամենի հետևանքով Հայաստանի հասարակությունն անհաղորդ մնաց եվրաինտեգրացմանը, ինչն էլ դարձավ պատճառներից մեկը, որ ձախողման հասցրին այդ գործընթացը: Այս ամենից, հատկապես Աստանայում տեղի ունեցած հավաքի բովանդակության և տրամաբանության ֆոնին, պետք է հետևություններ անեն և՛ Հայաստանի ապագայով ու քաղաքակիրթ ազգերի ու պետությունների շարքում տեղ ունենալու հեռանկարով մտահոգված հայաստանյան հասարակությունը, և՛ Եվրամիությանը, որն այս հարցում պետք է աջակցի Հայաստանի քաղաքացիներին և նրանց ներկայանա լիարժեք կերպով, այսինքն՝ նպաստի Եվրոպայի կերպարը Հայաստանում լիարժեք, ամբողջական, չխեղաթյուրված և չնենգափոխված ներկայացնելուն, Եվրոպան շարքային հայաստանցուն ճանաչելի և ընկալելի դարձնելուն:
