Եռամյա ընդմիջումից հետո Ազատության հրապարակում տեղի ունեցած հանրահավաքը ծնունդ է տվել իշխանության և ընդդիմության միջև հնարավոր գործարքի մասին խոսակցությունների և գնահատականների ակտիվացման: Այստեղ բավական հետաքրքիր իրավիճակ է ստեղծվում` այն առումով, որ այդ խոսակցությունները իշխանության համար հնչում են պատվաբեր լույսի ներքո, իսկ Կոնգրեսի համար դրանք հնչում են վարկաբեկիչ լույսի ներքո:
Իրականում, սակայն, այս ընկալումները կարծես թե փոքր-ինչ չափազանցված են ու ծայրահեղ: Իրականում կարիք կա հասկանալու, թե ինչ է կատարվել երկրում և ինչ է նշանակում գործարք: Հայաստանը ծանրագույն ճգնաժամի առաջ է, համընդհանուր ճգնաժամի առաջ: Այս պարագայում ճգնաժամի հաղթահարումը դառնում է այն նպատակը, որը թերևս արդարացնում է միջոցները: Ինչու է այդպես: Բանն այն է, որ ինչ միջոց էլ որ կիրառվի, միևնույն է, թերևս այդ միջոցը չի կարող երկրին այնքան վնասել, որքան ճգնաժամի շարունակումը, ինչը նույնն է թե` էլ ավելի խորացումը: Կրկնում ենք, ճգնաժամը երկրում չափազանց լուրջ է, և ճգնաժամը ինքնանպատակ չէ, այլ ճգնաժամի հաղթահարումն է նպատակը:
Եվ եթե, օրինակ, այդ ճգնաժամի ընթացքը փոքր-ինչ կասեցնելու համար ընդդիմությունն ու իշխանությունը կարող են ինչ-որ փոխզիջման գալ Ազատության հրապարակի հարցում, դա իհարկե, մի կողմից, պետք չէ ներկայացնել որպես երկրի փրկության գործի մեծագույն ձեռքբերում, բայց նաև պետք չէ ներկայացնել որպես հասարակության թիկունքում հյուսված դավադրություն: Պետք է ներքաղաքական պրոցեսները ընկալել հնարավորինս օբյեկտիվ, բազմակողմանի և հնարավորինս հասուն:
Կա իրավիճակ, երբ արմատական հակադրություն է, դիմակայություն, երբ նյարդերը պրկվում են, լարվում են, երբ լիցքերը կուտակվում են, և հայտնի չէ, թե երբ, որտեղ և ինչպես տեղի կունենա վճռական ճակատամարտը և ինչով այն կավարտվի առաջին հերթին պետության համար, և կա իրավիճակ, երբ ճակատամարտի փոխարեն, գերադասվում է լոկալ պայմանավորվածությունների մարտավարությունը. պայմանավորվել և լուծել որևէ խնդիր, եթե դա հնարավոր է, և եթե այդ խնդրի լուծումը ինչ-որ չափով կարող է կանխել Հայաստանի սրընթաց գահավիժումը: Իրականում համաձայն ենք, որ սահմանն այստեղ շատ նուրբ է, իսկ հաճախ նաև հանրային լայն զանգվածների համար աննշմարելի և աննկատ:
Սակայն, ի վերջո, գնահատական տվողը հենց հասարակությունն է, իսկ հասարակությունը գնահատում է իր տեսածով: Հետևաբար հասարակությանը չտեսնված բաներում համոզելու փոխարեն, թերևս ավելի նպատակահարմար է կենտրոնանալ տեսածի, երևացողի վրա և փորձել հասկանալ, թե այդ երևացողը որքանով է բավարարում հասարակության պահանջները թե՛ ժամանակի, թե՛ բովանդակության առումով:
Մնացյալը, թերևս, հասարակությանը չպետք է հետաքրքրի էլ. հասարակությունը քաղաքական սուբյեկտներին առաջադրում է իր պահանջները և իր պահանջների տերն է, ու տիրոջ իրավունքով էլ կայացնում է այս կամ այն ուժի վերաբերյալ իր որոշումը, իսկ հարկ եղած դեպքում էլ իրացնում այն:
