«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է երգիչ, երգահան Նիկ Էգիբյանը
-Նիկ, Դուք նշում եք, որ շոու-բիզնեսը Հայաստանից արտագաղթում է: Քանի՞ տոկոսն է այս տարիներին արտագաղթել, և ի՞նչ մտահոգություններ ունեք:
-Ցավոք սրտի, Հայաստանում մնում են այն արտիստները, ովքեր կարող են երգել հարսանիքներին, կոպիտ ասած՝ քեֆի արտիստները: Իհարկե,դա էլ է պետք, քանի որ առանց մեկը մյուսի՝ հնարավոր չէ տարբերել ոչինչ: Ես կուզենայի լիներ այն հայկական փոփը, որ կար 90-ականններին, որն իրականում փոփ էր, պոպուլյար երաժշտություն էր և չուներ ազգային դեմք՝ոչ թե հայկական, այլ ուրիշ ազգերի: Ես կուզենայի այդ երաժշտությունը շատ լիներ հիմա, ժողովրդական երաժշտությունը բարձրանար,և հասկանային մարդիկ,տարանջատեին մարքուր ժողովրդական երաժշտությունը այն երաժշտությունից, որ արվում է քեֆերի համար:
Ինչո՞վ է պայմանավորված՝ սոցիալ–տնտեսական իրավիճակո՞վ, թե՞ պարզապես իրացվելու ավելի մեծ դաշտ են գտնում երգիչները:
-Երգիչների համար երկրորդ տարբերակն է: Գոյություն չունեն համերգներ, երգի վաճառքներ: Ես գիտեմ, որ ժամանակին,օրինակ, Անդրեն 17հազարօրինակ CDէր վաճառել, այսօր եթե արտիստը վաճառումէ 200-300 ձայնասկավառակ, համարվում է ռեկորդային:
-Նրանք գնում են, դառնում ռեստորանային երգիչնե՞ր, թե՞ կայանում են:
-Ես վոկալով եմ դատում մարդկանց…Օրինակ՝ Շպռոտը երբ լքեց Հայաստանը, գնաց սրճարանում հավաքարար աշխատելու. նաասում էր՝ավելի լավ է այսպես, քան այդտեղի շոու բիզնեսում: Ինչ-որ տեղ ես նրանհասկանում եմ, քանի որ գոյություն չունի գործ, գոյություն չունի առաջարկ: Վերջին հինգ տարիների ընթացքում երգիչների 30-40 տոկոսը լքել է Հայաստանը այն պատճառվ, որ գոյություն չունի հեղինակային իրավունք, գոյություն չունեն համերգներ: Մարդ կա, որ որոշումէ այլևս երաժշտությամբ չզբաղվել,կամ դառնումէ ռեստորանային երգիչ-երգչուհի: Բայց այնտեղ նրանց վճարում են, և ես չեմ կարող նրանց մեղադրել…
Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:
