«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ԱԺ «Ժառանգություն» խմբակցության ղեկավար Ռուբեն Հակոբյանը:
– Պարոն Հակոբյան, քառյակի ամենաակտիվ շրջանն է, դուք ներկայացրեցիք 12 պահանջներ: Ձեզ բավարարո՞ւմ է քառյակի նկատմամբ հանրային վստահությունը, թե՞ ավելին էիք ակնկալում, և որոշ քայլեր արժեր անել, որպեսզի հանրային վստահությունը ավելին լիներ:
– Իհարկե, այն ակնկալիքը, որ ես ունեմ, այդ վստահությունը չունեմ: Դրա համար մեր քայլերը համապատասխանեցնում ենք, որ համարժեք լինի հանրային այն վստահությանը, որն առայժմ ունենք:
– Ձեր կուսակից ընկերը՝ Արմեն Մարտիրոսյանը, մեր լրատվամիջոցին ասել է, որ քառյակում արմատական ուժերը՝ ի դեմս ՀԱԿ-ի և «Ժառանգության», որոշ հարցերում զիջող գտնվեցին հանուն ընդհանուր օրակարգի պահպանման և միասնական պայքարը շարունակելու: Համակարծի՞ք եք այդ դիտարկմանը:
– Ճիշտ է ասել, ուղղակի կարելի է օգտագործել հետևյալ եզրույթը, որ քաղաքականությունը հնարավորի արվեստ է: Այս պահին անում ենք այն, ինչ հնարավոր է: Քաղաքականությունը միայն ցանկություններով չէ ուղղորդվում, պետք է տվյալ պահին հնարավորությունները հաշվի առնել: Չորս քաղաքական ուժեր են, բնականաբար՝ տարբեր գաղափարախոսությամբ, տարբեր առաջնահերթություններով, բայց այն, որ չորս քաղաքական ուժերը միացել են, ենթադրվում է, որ որոշակի զիջումներ պետք է լինեն, կոմպրոմիսային հարթության վրա պետք է որոշումներ ընդունեն, և այսօրվա այդ հնարավորի արվեստը տվեց այն արդյունքը, ինչ ունենք, որից ես գոհ եմ:
– Իսկ չարժե՞ր արմատականներով նոր օրակարգ ձևավորել և հանրության մոտ ավելի ընդունելի և հասկանալի լինել: Օրինակ՝ ԲՀԿ դեպքում բոլորը հասկանում են, որ այնտեղ ինչու պետք է գնան զիջումների, խնամիական կապեր կան, իսկ Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ու Լևոն Տեր-Պետրոսյանը խնամիական կապեր չունեն Հովիկ Աբրահամյանի հետ:
– Կան անկեղծ նման դատողություններ, կան նաև, որոնք պրովոկացիաներ են: Հիշում եք 2013 թվականի նախագահական ընտրությունները: Ընդդիմության դաշտի հաղթող թեկնածուն երբեք չի լեգիտիմացվել կամ դե յուրե դարձել հանրապետության նախագահը: Պետք է հասկանալ, որ մեզ անհրաժեշտ է համախմբում: Համախմբման ժամանակ կան ուժեր, որոնք դեմ են դրան և ամենատարբեր առիթներով մեկ խնամիությունն են մեջտեղ բերում, մեկը՝ բոյը, մեկ՝ քաշը: Բայց խնդիրը դրված է, որ պետք է կարողանանք լեզու գտնել և միասին դաշտ ձևավորել: Չորսը քիչ է նույնիսկ: Մենք ունենք քաղաքացիական հասարակություն, լուրջ ակտիվիստներ, ունենք նաև ոչ խորհրդարանական ուժեր, և պետք է կարողանալ հարթությունը ապահովել, որպեսզի նրանք մասնակցեն: Բավականին ճիշտ ձևակերպում կա: Սա գաղափարական միավոր չէ, գաղափարական դաշինք չէ: Խնդիրը հետևյալն է՝ ստեղծել պետության մեջ հնարավորություն, որ որևէ քաղաքական ուժ, ըստ իր գաղափարախոսության, քաղաքական ճաշակի իր սանդղակը զբաղեցնի այդ հարթության մեջ և զբաղվի քաղաքականությամբ: Շատ հնարավոր է, որ վաղը, եթե մենք ունենանք սահմանադրական նորմալ պետություն, այս քաղաքական ուժերը բացարձակ տարբեր հարթության վրա գտնվեն: Դրա համար սկզբունքը ճիշտ է, որովհետև Հայաստանի քաղաքական իրականությունը ի՞նչ է ասում՝ «միասին չեք, քեզ հետ չենք, քո դեմ ենք»: 2013-ին մենք մենակ մնացինք, բայց տեսաք, թե ինչպիսի ժողովրդական լայն աջակցություն ունեցանք:
– Դեռ 2011-2012 թվականների, երբ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը չէր բարևում Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, դուք ասում էիք, որ նա չարությամբ է լցված: Նրա հետ քաղաքական ապագա այն ժամանակ չէիք տեսնում, այսօր ինչպե՞ս է:
– Քաղաքականությունը այն դեպքը չէ, որ բարևը միակ ճշգրիտ կատեգորիան է, և դա պետք է անջրպետ դառնա: Անձնական այդ վիճակներից պետք է դուրս գալ: Հայաստանը փոքր է, ցավոք սրտի, մենք չունեցանք այնպիսի դպրոց, որ կարողանար սիստեմատիկ տալ քաղաքական գործիչների նոր սերունդներ և այլն: Քաղաքականությունը մի ոսկե կանոն ունի, որ դրանք քաղաքական կատեգորիաներ չեն, քաղաքական շահի շուրջ պետք է համագործակցել, իսկ եթե այդ քաղաքական շահը պետության մեջ նորմալ վիճակ է ստեղծել, ուրեմն պետք է ողջունել:
– Դուք, ի տարբերություն իշխանությունների, պնդում եք, որ ձեր պահանջների արդյունքում հնարավոր եղավ Տիգրան Սարգսյանի հրաժարականին հասնելը: Այդպես է չէ՞:
– Այո, այդպես է: Մենք դրել ենք ամբողջական համակարգային փոփոխություն: Իշխանափոխությունը ինչ-որ մի տեղից պետք է սկսվի: Միգուցե կան ուժեր, որոնք մտածում են՝ միայն Տիգրան Սարգսյանն է, և վերջ, մենք ի սկզբանե ասել ենք, որ դա առաջին քայլերից մեկն է, և եթե միայն Տիգրան Սարգսյանի հարցը լիներ, որ պետք է փոխվեր այս կառավարությունը, ես չէի գնա այս քայլին: Բայց եթե մենք տեսնում ենք, որ համակարգային փոփոխությունը պետք է կամաց-կամաց զարգանա, բնականաբար դա առաջին քայլերից մեկն էր:
Այս կառավարությունը բացարձակ ինձ վստահություն չի ներշնչում, և ես ասեցի՝ ոչ ավելի սիրուն եք, ոչ ավելի ինտելեկտուալ: Պետք է հասկանալ, այն փակ շրջանը, որի մեջ այսօր ապրում է քաղաքական իշխանությունը, իսկապես գաղջ մթնոլորտով շրջան է, և պետք է հասկանալ ու դուրս գալ: Տիգրան Սարգսյանը այդ բախտին արժանացավ, Հովիկ Աբրահամյանը կոնտակտային ռեսուրսով մտավ քաղաքական դաշտ, բայց դա շատ արագ կավարտվի:
