Հայաստանում ԱՄՆ դեսպան Ջոն Հեֆերնը երեկ հայտարարել է, որ ԱՄՆ-ը` որպես ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ, դատապարտում է հրադադարի ռեժիմի խախտումները: ԱՄՆ դեսպանի այս հայտարարությունը հատկապես խոսուն է Ռուսաստանի դեսպանի հայտնի հայտարարության ֆոնին, որը Նախիջևանի սահմանի ուղղությամբ իրավիճակի լարման և երկու հայ զինծառայողի սպանության վերաբերյալ հարցին ի պատասխան հայտարարել էր, որ ոչնչից տեղյակ չէ, չի լսել նման բան:
Ռուսաստանի դեսպան Վոլինկինը կարող էր, իհարկե, տեղյակ չլինել, որովհետև նրա խնդիրը բոլորովին էլ հրադադարի ռեժիմի խախտումներից տեղյակ լինելը չէ, այլ Հայաստանում ռուսական կայսրության համար անցանկալի շրջանակների դեմ պայքարի մեթոդաբանական հուշումներ անելը Հայաստանի իշխանություններին: Թե հրադադարի ռեժիմը քանի անգամ է խախտվում և ընդհանրապես ինչ է կատարվում սահմանին` Ռուսաստանի դեսպանին ու Ռուսաստանին ընդհանրապես հետաքրքիր չէ, հակառակ դեպքում ՀԱՊԿ կոչվող կառույցը` Ռուսաստանի առաջատարությամբ գոնե կես բերան որևէ կերպ արտահայտված կլիներ Ադրբեջանից հայկական կողմի հանդեպ ոտնձգությունների կապակցությամբ:
Ավելին` հրադադարի խախտումները ոչ միայն հետաքրքիր չեն ռուսների համար, այլ նրանք ինտենսիվորեն շարունակում են զինել Ադրբեջանին, և օրերս հենց այդ կապակցությամբ Ադրբեջանում ընդունել էին «Ռոսաբարոնէքսպորտ» ընկերության ղեկավարին, իսկ շուտով էլ ընդունելու են ռազմաարդյունաբերական համալիրի գործերով զբաղվող փոխվարչապետ Դմիտրի Ռոգոզինին: Նախօրեին էլ ընդունել էին Լավրովին, որի այցից հետո էլ հայկական կողմը հերթական զոհերն է տվել սահմանին՝ հետ մղելով ադրբեջանական հերթական դիվերսիան:
Ահա Մինսկի խմբի երկու համանախագահ երկրների դեսպանների դիրքորոշումներ, որոնցից մեկը Հայաստանին բարեկամ է, իսկ մյուսն իբրև թե ռազմավարական դաշնակից ու անվտանգության եաշխավոր: Անվտանգության երաշխավորը նույնիսկ տեղյակ չէ` ինչ է կատարվում սահմանին, իսկ բարեկամը դատապարտում է հրադադարի խախտումները՝ թեկուզ ընդհանուր, բայց դատապարտում է կոնկրետ առիթով:
Եվ խնդիրն այստեղ, ըստ էության, այն չէ, որ մեկը լավն է, մյուսը` վատ, մեկը բարի է, մյուսը` չար: Խնդիրն այն է, որ իրականում մեզանում ձևավորված են պատկերացումներ կույր կարծրատիպերի վրա` այն դեպքում, երբ մենք պետք է մեր հետևություններն ու եզրահանգումները, մեր անվտանգության վերաբերյալ գործընկերային հարաբերությունների ընտրությունը կատարենք մեր շուրջը տեղի ունեցողից ելնելով, ելնելով հստակ դիրքորոշումներից, և ոչ թե նախապատմական պաշտամունքներից կամ նախապաշարումներից, միակ բարեկամի կամ փրկչի սինդրոմներից:
Այլ կերպ ասած` անվտանգությունը նախ պահանջում է տեսնել, լսել ու մտածել, չար ու բարի որոնելու փոխարեն, գործընկերներ որոնել` հրաժարվելով էմոցիաներից և ստերեոտիպերից, հրաժարվելով միակի ու անփոխարինելիի պատկերացումներից: Վերջիվերջո, ընտանիք չենք կազմում, այլ հոգում ենք պետության անվտանգությունը:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի
