Իսլամական համագործակցության կազմակերպությունը երեկ հերթական անգամ ընդունել է Ադրբեջանի հանդեպ Հայաստանի ագրեսիան դատապարտող բանաձև: Նաև բանաձևեր են ընդունվել «Հայաստանի օկուպացրած տարածքներում իսլամական մշակույթի կոթողների ավերման» մասին:
Իսլամական համագործակցության կազմակերպության անդամների թվում են Հայաստանի, այսպես ասած, անվտանգության դաշինք ՀԱՊԿ-ի երեք անդամներ՝ Ղրղզստանը, Տաջիկստանը, Ղազախստանը: Կազմակերպության դիտորդ անդամ է ՀԱՊԿ-ում մեկ այլ դաշնակից, մեր ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանը: Ռուսաստանն ու Ղազախստանը այն երկրներն են, որոնք Եվրասիական միության հիմնադիրներն են, այն միության, որին պատրաստվում է անդամակցել Հայաստանը:
Եվ ուրեմն` Հայաստանի անվտանգությունը իբր թե ապահովող ու երաշխավորող դաշինքի՝ ՀԱՊԿ-ի երեք երկրների մշտական անդամությամբ կազմակերպությունը ընդունում է փաստաթուղթ, որով համերաշխություն է հայտնում Ադրբեջանին և խոսում Հայաստանի կողմից իրականացված օկուպացիայի մասին: Սա, իհարկե, առաջին անգամը չէ, սա շարունակվում է պարբերաբար, գրեթե ամեն տարի, երբ տեղի է ունենում այս կազմակերպության գագաթնաժողովը: Եվ շատերի համար սա ընդամենը մեխանիկական հանգամանք է, այսինքն` մեխանիկական հանգամանք է, որ Հայաստանի իբր անվտանգության դաշինքի անդամները կարող են մեկ այլ կազմակերպությունում լուռ ու մունջ հանդուրժել և ըստ էության ընդունել Հայաստանին օկուպանտ հռչակող բանաձևեր:
Եվ, սակայն, հարկ է հարց տալ բոլոր նրանց, ովքեր կհամարեն, որ սա ընդամենը տեխնիկական ընթացակարգ է: Իսկ ինչո՞վ տեխնիկական չէ ՀԱՊԿ-ն իր անվտանգության երաշխիքներով: Եթե Ղազախստանը, Տաջիկստանն ու Ղրղզստանը Իսլամական համագործակցության կազմակերպությունում, այսպես ասած, տեխնիկական պրոցեդուրաներով են զբաղված, ո՞վ է ասում, որ նրանք նույն տեխնիկական զբաղվածությունը չունեն նաև ՀԱՊԿ-ում:
Եվ եթե հարկ լինի պաշտպանել Հայաստանի անվտանգությունը, ո՞վ է ասում, որ Ղազախստանը, Տաջիկստանն ու Ղրղզստանը պաշտպանելու են Հայաստանի, և ոչ թե Իսլամական համագործակցության կոնֆերանսում իրենց գործընկեր Ադրբեջանի շահերը, որին նույնիսկ չեն էլ ուզում նեղացրած լինել ինչ-որ Եվրասիական միությանը Հայաստանի անդամակցության հարցով, ուր մնաց նեղացնեն ռազմական միջամտությամբ: Եվ ո՞վ է ասում, որ նույնը չի անելու Իսլամական համագործակցության կազմակերպության դիտորդ ու նաև Ադրբեջանի հետ ռազմավարական հարաբերություններ կառուցող Ռուսաստանը:
Խնդիրն այստեղ բոլորովին էլ հերթական բանաձևերը չեն, քանի որ իսլամական երկրները միշտ էլ սատարել են Ադրբեջանին: Խնդիրն այստեղ այն է, որ Հայաստանի անվտանգության բլոկում, ըստ էության, առնվազն կեսը կազմում են հենց այն երկրները, որոնք մասնակցում են նման փաստաթղթերի ընդունմանը: Եվ ակնհայտ է դառնում, որ ինչքան որ տեխնիկական առումով գործ ունենք անվտանգության բլոկի հետ, նույնքան էլ այդ բլոկը, ըստ էության, կարող է ծուղակ դառնալ Հայաստանի համար: