Բրազիլիայում շարունակվում են այդ երկրում Աշխարհի առաջնության անցկացման դեմ բողոքի ակցիաները: Բրազիլացիները բողոքում են աշխարհի խաղերի անցկացման նպատակով պետության կատարած ահռելի ներդրումների դեմ: Ակցիաներն արդեն մեծ աղմուկ են հանել երկրի ողջ տարածքում:
Երբ մենք Հայաստանի հետ համեմատում ենք այն երկրների սոցիալական վիճակը, որտեղ սովորաբար տեղի է ունենում և թափ է հավաքում շարժումը, ապա տեսնում ենք, որ այդ համեմատությունն ամենևին Հայաստանի սոցիալական վիճակի օգտին չէ, բայց նաև արձանագրում ենք, որ Հայաստանում սոցիալական բողոքի որևէ լուրջ շարժում այդպես էլ չի ձևավորվում: Հայաստանում սոցիալական բողոք է հասունանում միայն, այսպես ասած, խմբակ առ խմբակ, երբ մի որևէ կոնկրետ մասնագիտության կամ ոլորտի տեր մարդկանց շահը ոտնահարվում է:
Իսկ ավելի լայն հարցադրումներով սոցիալական բողոք Հայաստանում չի ձևավորվում, մինչդեռ դրա հիմքերն այստեղ շատ ավելին են, քան Ամերիկայում և Եվրոպայում: Ինչո՞ւ: Մեր հասարակությունն ավելի վախկո՞տ է, ավելի ալարկո՞տ է, ավելի անտարբե՞ր է և գերադասում է անհատական «ավանդական» հարմարվողականության ճանապարհներո՞վ լուծել իր սոցիալական խնդիրները: Սրանցից ո՞րն է մեր հասարակության իներտության պատճառը, թե՞ կան այլ պատճառներ: Եթե պատճառ համարենք քաղաքական առաջնորդող որևէ ուժի չվստահելը, ապա այս դեպքում ակնհայտ է, որ օրինակ Ամերիկայում և Եվրոպայում սոցիալական բողոքները ամենևին էլ քաղաքական ուժերը չէ, որ առաջնորդում են: Այնպես որ, իրական և մեծ սոցիալական բողոքի համար քաղաքական ուժի առաջնորդությունն ամենևին էլ պարտադիր պայման չէ, եթե չասենք, որ նույնիսկ խանգարող պայման է:
Իսկ գուցե Հայաստանում սոցիալական բողոքի մեծ շարժման բացակայության պատճառն այն է, որ երկրում բնակչության թվաքանակը քիչ է, և իշխանությանը հեշտ է լինում իրավիճակը զերծ պահել այն կրիտիկական կետից, որից այն կողմ հայտնվելով՝ մարդը սոցիալական արդարության պահանջով դուրս է գալիս փողոց: Իսկ, օրինակ, բնակչության ավելի մեծ զանգված ունեցող երկրներում կրիտիկական մասսան համեմատաբար ցածր տոկոս կազմելով՝ իրականում զուտ թվային առումով բավական շատ է ստացվում, և փողոցում առաջանում է անհրաժեշտ էֆեկտը: Միգուցե Հայաստանի ժողովրդի, այսպես ասած, լռության պատճառը նաև պատմահոգեբանակա՞ն խորքեր ունի: Անկասկած, պատճառը ամենևին մեկը չէ:
Բայց պատճառների համախումբը հաստատ ունի լուրջ ուսումնասիրության կարիք, որովհետև ակնհայտ է, որ սոցիալական այդ հանդուրժողականությունն արդեն երկրին զրկում է իմունային համակարգից և նեքին դեգրադացիոն գործընթացների դիմացից հանում բոլոր հնարավոր և կարևոր հասարակական արգելապատնեշները: Իսկ առավել վտանգավոր հետևանքն այն է, որ այդ խնդրի գոյությունը արտագաղթ խթանող պատճառներից մեկն է, երբ մարդը փողոց է դուրս գալիս, բայց օդանավակայան գնալու համար: Այսինքն, սա ևս մի կարևոր խնդիր է, որ դրված է Հայաստանի առջև, և որը պահանջում է ուսումնասիրություն՝ լուծման կամ հաղթահարման հնարավոր տարբերակներ մշակելու համար: Այլապես այդ խնդրի գոյությունից երկրում օգտվում է ընդամենն իշխանական ցինիզմը՝ ստանալով գեներացիայի պարարտ միջավայր:
