Պարտադիր կուտակային կենսաթոշակային համակարգի հարցը դարձավ գրեթե այն վերջին կաթիլը, որը լցրեց Տիգրան Սարգսյանի կառավարության հանդեպ հասարակության համբերության բաժակը, որը սկսեց թափվել ի դեմս «Դ!եմ եմ» շարժման: Եթե հետահայացք գցենք, ապա կարող ենք ասել, որ այդ հանգամանքը մեծ դեր կատարեց Տիգրան Սարգսյանի դիրքերի վերջնական փլուզման հարցում: Եվ այսօր ակնհայտ է, որ այս խնդիրը չափազանց լուրջ կերպով կանգնած է նաև ներկայիս կառավարության՝ Հովիկ Աբրահամյանի առաջ, որն առայժմ փորձում է հարցը լուծել զանազան աճպարարություններով, անվանափոխություններով:
Հովիկ Աբրահամյանի առաջին աճպարարությունն այն էր, որ պարտադիրից հրաժարվելու համար պետք է դիմումներ գրվեն` այն դեպքում, երբ տրամաբանությունը հուշում է, որ օգտվելու համար էր պետք դիմում գրել: Սակայն պարզ է, որ նման պայմաններում հնարավոր չէր լինի ստվերային ճանապարհներով ազդել քաղաքացիների վրա և նրանց պարտադրել կուտակայինը:
Հիմա Հովիկ Աբրահամյանի կառավարությունը փորձում է նոր աճպարարություն` կուտակայինը վերածելով սոցիալական վճարների: Պետք է հուսալ, որ այս աճպարարությունը չի անցնելու: Սակայն այստեղ պակաս հետաքրքրական չէ խնդրի քաղաքական կողմը` այն իմաստով, որ Հովիկ Աբրահամյանը հայտնվել է, ըստ էության, այն փոսում, որ նա հմտորեն փորեց Տիգրան Սարգսյանի համար: Եվ այստեղ մեկ այլ հետաքրքրական իրավիճակ է հասունանում կամ ակնառու դառնում:
Խնդիրն այն է, որ Հովիկ Աբրահամյանն այդ փոսը փորեց ոչ անհայտ քառյակի օգնությամբ: Սակայն քառյակն այսօր դեմ է հանդես գալիս Հովիկ Աբրահամյանի աճպարարություններին: Այսինքն` քառյակը չի համաձայնում լցնել փոսը, որպեսզի Հովիկ Աբրահամյանն էլ Տիգրան Սարգսյանի հետևից այնտեղ չհայտնվի: Իսկ սրա պատճառն այն է, որ մինչև կառավարության փոփոխությունը խաղալով միևնույն խաղը, այսօր Աբրահամյանն ու քառյակը տարբեր խաղեր են խաղում: Ընդ որում` ակնհայտ է քառյակի անվստահությունը Հովիկ Աբրահամյանի հանդեպ, այսինքն` նրան առնվազն կասկածում են, այսպես ասած, Սերժ Սարգսյանի հետ սեպարատ գործարքների մեջ, և քառյակի ճնշումը Աբրահամյանի վրա այսօր խոսում է այդ մասին:
Այսինքն` մի կողմից քառյակը 12 կետերով Աբրահամյանին, այսպես ասած, «ֆորա» է տալիս, մյուս կողմից կուտակայինով ճնշում է նրան` ստիպելով «խոստովանվել»: Հովիկ Աբրահամյանն առայժմ դիմադրում է և շնորհիվ այն բանի, որ առայժմ ճնշումներ չեն սկսվել Սերժ Սարգսյանի կողմից: Սարգսյանն էլ երևի թե սպասում է, մինչև քառյակն ու Աբրահամյանը միմյանց վրա կսպառեն իրենց ուժերը, քանի որ այժմ նրա ուժերը բոլորովին բավարար չեն Աբրահամյան-քառյակ տանդեմին դիմագրավելու կամ տանդեմից յուրաքանչյուրի հետ առանձին-առանձին, այսինքն` երկու ճակատով պայքարի համար:
Հովիկ Աբրահամյանը հայտնվել է գրեթե Հայաստանի իրավիճակում, այսպես ասած` երկու քարի արանքում, և քանի դեռ վճռորոշ ճնշում որևէ կողմից չկա, նա կարողանում է մանևրել, և թվում է, որ խնդիրներից հնարավոր է անընդհատ խուսափել: Այդ տեսակետից Աբրահամյանի համար լավագույն դասը կարող է լինել սեպտեմբերի 3-ը, պարզապես ներքին մասշտաբներով, որտեղ ամեն ինչ թողնում են «հաջորդ դասին»:
