Զարմանալի է, երբ Հայաստանի Հանրապետությունը կքում էր ֆինանսա-տնտեսական ճգնաժամի տակ, երբ Հայաստանի տնտեսությունը երկնիշ անկում էր արձանագրում, չգիտես ինչու, Սերժ Սարգսյանն ու Տիգրան Սարգսյանը լավատեսական ելույթներ էին ունենում, հայտարարում էին, որ Հայաստանը ճգնաժամին շատ հաջող դիմադրում է, որ Հայաստանը «նավահանգիստ է դառնալու» համաշխարհային տնտեսական փոթորիկներից փախչող կապիտալի համար, որ իշխանությանը հաջողվում է սոցիալ-տնտեսական կայունություն ապահովել, սոցիալական ծրագրերը պահպանել, և այլն, և այլն:
Բայց հիմա, երբ պաշտոնական վիճակագրությունը Հայաստանի տնտեսությանն աճեր է վերագրում, երբ իշխանության տարբեր պաշտոնյաներ հայտարարում են, թե ճգնաժամը բարեհաջող անցել ենք և բռնել զարգացման ճանապարհը, հանկարծ պարզվում է, որ երկրում իրավիճակը խիստ ծանր է, և կարիք կա, որ Սերժ Սարգսյանը խորհրդակցություն խորհրդակցության հետևից անցկացնի ու հորդորի լավ աշխատել, շատ աշխատել, ժողովրդին սիրելով աշխատել: Հետաքրքիր է, ինչ է պատահել, որ երբ տնտեսությունը գահավիժում էր, իշխանության հեչ պետքը չէր, իշխանությունը խրախճանքի մեջ էր ժանտախտի ժամանակ, իսկ այժմ, երբ տնտեսությունն իբր զարգանում է, իշխանությունը սկսել է մտահոգվել ժանտախտով: Բայց չէ՞ որ ժանտախտը հաղթահարում էին, հաղթահարել էին: Ուրեմն, սուտ էր այդ ամենը, ուրեմն խաբում էին մարդկանց, հասարակությանը Սերժ և Տիգրան Սարգսյանները: Ուրեմն… Այլապես ինչպես հասկանալ, որ այն ժամանակ խորհրդակցություններ, հորդորներ, սեղաններին խփված ձեռքեր դրսևորելու փոխարեն, դրանք դրսևորվում են այժմ: Բայց որևէ երաշխիք չկա, իհարկե, որ հիմա արդեն չեն խաբում: Հիմա էլ այլ կերպ են խաբում, իբր սկսել են հասկանալ իրավիճակի ծանրությունն ու անցել են այն հաղթահարելու գործին, ժողովրդին ծառայելու գործին: Իրականում այժմ էլ խաբում են ընդամենը խոսելով: Համենայն դեպս, այդ ամենը խաբեություն է, քանի դեռ խոսքերին չեն հետևել կոնկրետ գործեր: Քանի դեռ իրավիճակը Հայաստանում կոնկրետ չի փոխվել, իշխանությունը խաբում է ժողովրդին: Եթե հաստատվել է, թե իբր մայիս-հունիսին արդյունք պետք է ցույց տան, ուրեմն ակնհայտ է, որ մինչև մայիս-հունիս խաբում են ժողովրդին: Կլինի արդյունք, նոր կարող ենք ասել, որ այս անգամ չեն խաբել: Իսկ ընդհանրապես, այդ ամենով հանդերձ, իշխանությունը, ըստ ամենայնի, ինքն իրեն է խաբում՝ կարծելով, թե այդպիսի հնարքներով խաբում է ժողովրդին, կարծելով, թե այդպիսի հնարքներով հասարակության դժգոհությունը մեղմելու է և սպասողական վիճակ է առաջացնելու առնվազն մինչև մայիս-հունիս:
Հասարակությունն իրավունք չունի սպասելու, իրավունք չունի շունչը պահելու: Ի վերջո, եթե իշխանությունը տնտեսական թավագլորության ժամանակաշրջանում ոչ մի խուճապ ցույց չէր տալիս, իսկ այժմ, երբ տնտեսությունն իբր աճում է, սկսել է իրար խառնված խորհրդակցություններ անել, ապա դա հենց հասարակության շունչը շատ մոտիկից զգալու պատճառով է: Հետևաբար, հասարակությունը կարող է սպասել, բայց առանց շունչը պահելու և կանգ առնելու, որպեսզի իշխանությունը ոչ մի վայրկյան չդադարի զգալ հասարակության շունչն իր ծոծրակին:
