Այսօր հայ-ադրբեջանական սահմանագոտու հարավարևելյան ուղղությամբ տեղակայված զորամասերից մեկի պահպանության տեղամասի մարտական հենակետում հակառակորդի կողմից արձակված կրակոցից մահացու հրազենային վիրավորում ստացած պայմանագրային զինծառայողներ Անդրանիկ Սամվելի Եղոյանը և Բորիս Բենիկի Գասպարյանը Արարատ մարզի բնակիչներ էին, Անդրանիկը՝ Արարատ քաղաքի, իսկ Բորիս Գասպարյանը՝ Արարատ գյուղի:
Անդրանիկ Եղոյանին բոլորն էին սիրում որպես մշտաժպիտ, կենսուրախ մարդու, չեն հավատում, որ այլևս չկա, որ այլևս իր կենսուրախ ժպիտով և հպարտ կեցվածքով չի գալու: Նա հպարտ էր, վստահ իր ուժերին:
«Իրենց ընտանիքին շատ վաղուց եմ ճանաչում, իրենց եղբայրներից երկուսի ընտանիքն էլ շատ լավն է, հրաշալի ընտանիք են, ընկերական մարդիկ են, ընտանիքի բոլոր անդամներն են լավը»,- ասաց հարևաններից մեկը:
Աշոտ Եղոյանը՝ հորեղբոր որդին, որ նույնպես ժամկետային զինծառայող է, նշեց, որ ծառայության ընթացքում էլ Անդրանիկին բոլորը հարգում ու սիրում էին: «Ոչ մի բանից չէր վախենում, օձ ու կարիճ կբռներ, ոչ մի բանից չէր վախենում, ծառայում էր»,- ասաց նա:
Նա պատմեց, որ առավոտից դիպուկարահարը կրակել է անդադար։ Անդրանիկը ընդհանրապես ոչինչ չէր վախեցել, նա առհասարակ վախկոտ չէր: Հորեղբայրը չի հավատում նրա կորստին, Անդրանիկը մաքուր երեխա էր՝ բնութագրեց նրան:
Աշոտն էլ հուզված պատեց՝ երբ հնարավոր եղավ Անդրանիկին իջեցնել, դեռ զարկերակը կար, խփում էր, կար, ինքը էլ չէր խոսում, աչքերն էլ բաց էին: «Ինքը պոստում չի եղել, հենակետի ավագի օգնական է եղել։ Ինքը զուգարան է գնացել, դուրս է եկել զուգարանից, կրակել են: Մյուս զոհը կողքի խրամատում է եղել»,- ասաց նա:
Անդրանիկի հարազատ եղբայրն էլ նշեց, որ շատ վտանգավոր պոստ է, դա այդ կողմի ամենավտանգավոր պոստն է, Գազան պոստն է կոչվում:
Վաղը եղբայրներով իջնելու էին դիրքերից՝ տասնչորս օրից նորից հետ գնալու ակնկալիքով, բայց…
