«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է կոմպոզիտոր, ՀՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ Տիգրան Մանսուրյանը, որն այսօր ներկա էր «Գրանիշ»գրական հանդեսի չորրորդ համարի շնորհանդեսին:
-Մաեստրո, միշտ հետևում եք գրական կյանքին թե՛ համացանցով, թե՛ տպագիր տարբերակով: Այսօր գրականությունը որքանո՞վ է մեր իրականությունն արտացոլում:
-Կարծում եմ՝ նոր սերունդը շատ զգայուն է, հաղորդակից է և իհարկե արտահայտում է մեր ժամանակը,նաև ազատական ոգով ընկալված է և զգացված: Ուինձ հատկապես հետաքրքրումէմեր գրական շարժման այդ կողմը, որը նոր ալիքի հետէկապված: Մի կողմից տեսնում եմ երիտասարդական ոգին, հայերենի այսօրվա ճամփան, թե ինչ է տեղի ունենում հայերեն լեզվի հետ պոետական արվեստում, մյուս կողմից՝ինչպես է պոետական նիշերի վերածվում մեր իրականությունը: Սա չափազանց հետաքրքիր է:
-Այսօր ձեր ծննդյան օրն է։Տարիների հեռվից ի՞նչ զգացողություն ունենք, մաեստրո:
-Ճիշտն ասած՝ շատ չեմ զգում տարբերությունը այսպես փոքր ժամանակահատվածների՝ մեկ տարի, երկու տարի… իմ տարիքում այլևս տասնայմակներով է չափվում: Հիմա մտածում եմ յոթերորդի կեսին հասա, ութերորդը ինչ է լինելու և այլն: Այս մտքերը բնական են, բայց անցողիկ բաներ են սրանք, օրվա հոգսերի հետ շուտ անցնում են:
-Մաեստրո, Անաստաս Միկոյանի արձանի շուրջ քննարկումները չեն դադարում: Ի՞նչ եք կարծում, նրա՞ արձանն է, որ պետք է զարդարի մեր քաղաքը:
-Բացարձակապես չեմ հասկանում՝ որտեղից այդ անհրաժեշտությունը գոյացավ: Անկախ ամեն ինչից և ամեն ինչից առաջ՝ ես դա եմ ուզում հասկանալ՝ ինչ է։ Ես դա չեմ հասկանում։ Որ հասկանամ՝ կիմանամ, թե դա ում պահանջն է, ինչ իմաստ ունի և այլն:
–Նրա Թոռների, ՌԴ-ի, Ռուսաստանում հայկական համայնքի…
-Որքան գիտեմ՝ այս հարցում նրա հարազատների մեջ միանշանակ մոտեցում չկա: Եվ դա էլ չի կարելի ասել՝ նրա ազգականների հետ առնչություն ունի: Բայց բոլոր նշանները ցույց են տալիս, որ մեր նոստալգիան անցյալի նկատմամբ սերնդափոխություն է ապրում, նորանում է:
–Նորից մտնում են Խորհրդային միություն, եվրասիական զարգացումներն են դրան տանում:
-Եթե լավ ես հետևում աշխարհին, դժվար չէ հասկանալ, որ Ռուսաստանի այսօրվա վիճակը, պահվածքը, հոգսերը ինտենսիվորեն թելադրվեցին դրսից: Եվ սա պատասխան վիճակ է,ու ես չեմ կարծում՝ սա մեկ կամ երկու մարդու ծրագիր է, որ իրականանում է: Ինչևէ, չգիտեմ այս արձանը, ի վերջո, տխուր պատմություն է:
–Քաղաքը կտխրեցնի՞, թե՞ վանդալիզմ կլինի. շատերն ասում են, որ պատճառաբանված վանդալիզմ է լինելու:
-Կարող է լինել, թեև լավ կլինի, որ չլինի, քանի որ, ի վերջո, քարի կտոր է, ինչ սիմվոլ էլ իր մեջ պարունակի՝ ի վերջո, քարի մի կտոր է, ինչ սիմվոլ էլ իր մեջ պարունակի՝ Հայաստանի մի կտոր քարն է լինելու: Լավ արձան է, Շահումյանի արձանն է, ի՞նչ վատ է, ինչո՞վ է պակաս հիշեցնելու համար մեր անցյալը: Մեծ մտավորական, հեղափոխական, դժբախտ ճակատագրի տեր մարդ, բայց արձանն ինքնին գեղեցիկ է, իսկ մեր այսօրվա քանդակները սնկի նման տարօինակ կերպով աճում են, անորակ մեծ մասը, է, մի հատ էլ արձան պետք է գոյանա, և անունը դնեն քաղաքական գործչի անունով:
–Հիմա օրը քանի՞ ժամ եք ստեղծագործում:
-Եթե թողնեն՝ մինչև 2-3: Բայց հիմա անվերջ խանգարում են։
-Ո՞վ է խանգարում:
-Արտաշխատանքային հոգսեր, շփումներ, պահանջներ և այլն…
