Քառյակի հրաշալիները Հովիկ Աբրահամյանի կառավարությանը մինչև աշուն ժամանակ են տվել, ու մինչ այդ, ու թերևս դրանից հետո էլ դեռ երկար ժամանակ, քառյակի մասին կարելի է մառանալ, որովհետև Հայաստանի ներքաղաքական հանգուցալուծման գործոնները բոլորովին այլ տիրույթում են և կարծես թե ակնհայտ է, որ այդ այլ տիրույթում առայժմ հարաբերական անդորր է:
Դա անշուշտ չի նշանակում, որ գործընթաց չկա: Պարզապես որոշումների կայացման խնդիր այս պահին կարծես թե դրված չէ սեղանին և գործընթացը մատնված է ինքնահոսի: Քառյակի առանձնահատկությունն այն է, որ այդ ըստ էության ներքին բովանդակային առումով ոչինչ չորոշող ֆորմատը, արտաքին իմաստով կանխոշորելու է հասարակական վերաբերմունք ընդհանուր ներքաղաքական գործընթացի հանդեպ, դրանից բխող ուշադրությամբ կամ հիասթափությամբ: Եվ այդ իմաստով ակնհայտ է, որ առայժմ գործընթացը շարժվում է իշխանությանը ձեռնտու հունով, քանի որ հանրության համար որևէ հետաքրքրական և շահագրգռող բան ըստ էության տեղի չի ունենում:
Մյուս կողմից սակայն, քանի որ բուն գործընթացի ճակատագիրը ամենևին էլ Ծառուկյանի «կանյաչնի» գործարանում չէ, որ լուծվելու է, դժվար է միարժեք խոսել իշխանության համար շահեկան ընթացքի մասին: Դրա մասին միարժեք խոսելու համար հարկավոր է տեղեկություններ ունենալ նաև այն տիրույթից, որտեղ իրական քաղաքական պրոցեսն է ընթանում: Բանն այն է, որ իշխանության վիճակի շահեկանության մասին խոսելու համար պետք է գնահատել Հայաստանի իրավիճակը թե՛ ներքին, թե՛ արտաքին խնդիրների առումով: Եվ այդ տեսանկյունից ակնհայտ է, որ իշխանությունն անցած տարիների ընթացքում բացի ժամանակ շահելուց, որևէ այլ հիմնարար խնդրի լուծում չի տվել:
Այդ խնդիրների չլուծվածությանը գումարվում է նաև այն, որ Հայաստանում ըստ էության չլուծված է մնում գլխավոր խնդիրը` իշխանության խնդիրը: Ո՞վ է Հայաստանում իշխանություն: Ինչպիսի՞ն է Հայաստանում իշխանությունը: Այդ հարցերի պատասխանները վեց տարվա ընթացքում ոչ միայն չեն ստացվել, այլ ավելի լղոզվել է հնարավոր պատկերը: Իշխանությունը մեկ շատ հանդուրժող է, մեկ բավական բիրտ:
Եվ նույնիսկ եթե այդ ամենը ոչ թե հակասականության վկայություն են, այլ իշխանական կազմակերպված մարտավարության, միևնույն է, այդ աջից ձախ նետվող մարտավարության կիրառումն ինքնին վկայում է առավել կայուն և կանխատեսելի վարքագծի հնարավորության բացակայության մասին: Այդպիսի պայմաններում իրավիճակն իսկապես անկանխատեսելի է, և անկանխատեսելիությունն էլ արտահայտվում է ներկայիս հարաբերական անդորրի տեսքով, որն իսկապես կարծես անդորր է փոթորկից առաջ: Միայն տպավորությունն այնպիսին է, որ ներքաղաքական սուբյեկտները, գրեթե առանց բացառության, ավելի շատ զբաղված են ոչ թե փոթորկից առաջ սեփական գոտիներն ու կապերը ամրացնելով, այլ դիմացինների գոտիներն ու կապող պարանները հնարավորինս թուլացնելով: Այդ դեպքում իհարկե հավանականությունը ավելի շատ այն է, որ փոթորիկը կարող է տանել բոլորին:
