Երեկ Մոսկվայում ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովն ու Թուրքիայի արտգործնախարար Ահմեդ Դավութօղլուն քննարկել են ԼՂ հակամարտության կարգավորման հարցը: Դավութօղլուն, որ Մոսկվա է ժամանել Բաքվից, հայտարարել է, որ համատեղ ջանքեր են գործադրելու ԼՂ հակամարտության հարցը լուծելու համար, հայ-թուրքական և հայ-ադրբեջանական հարաբերությունները կարգավորելու համար: Իսկ ադրբեջանական լրատվամիջոցներն էլ փոխանցել են, որ Թուրքիայի ԱԳ նախարարը հայտարարել է հարցի կարգավորման նպաստավոր հարթակ ստեղծված լինելու մասին:
Ադրբեջանական լրատվամիջոցները սովորաբար կիրառում են այս կամ այն հայտարարությունը իրենց օգտին շահարկելու և խեղաթյուրելու պրակտիկա, այնպես որ` չի բացառվում, որ Դավութօղլուն նպաստավոր հարթակի մասին ոչինչ չի ասել: Սակայն, եթե նման արտահայտություն այնուամենայնիվ հնչել է, ապա հարց է առաջանում, թե ինչ նկատի ունի նա նման հարթակի մասին խոսելով:
Այսպես, թե այնպես, անգամ ռուսական լրատվամիջոցների տեղեկացմամբ, եթե Դավութօղլուն խոսում է հակամարտության համատեղ կարգավորման մասին, ապա տվյալ դեպքում հարց է առաջանում, թե ինչ համատեղություն կարող են նկատի ունենալ Թուրքիան ու Ռուսաստանը, եթե հիշենք, որ Թուրքիան կարծեք թե որևէ կերպ ներգրավված չէ բանակցության, հակամարտության կարգավորման միջնորդական Մինսկի խմբի համանախագահության ֆորմատում: Այսինքն` Թուրքիան չկա հարցի, այսպես ասած, կարգավորման գործընթացում որպես ճանաչված սուբյեկտ, և ուրեմն` ինչ «համատեղ կարգավորման» մասին կարող է խոսել Դավութօղլուն:
Այս տեսանկյունից շատ հետաքրքրական է լինելու պաշտոնական Երևանի արձագանքը, ավելի ճիշտ այն՝ արձագանք լինելո՞ւ է, թե՞ ոչ: Չէ՞ որ Դավութօղլուն խոսել է Լավրովի ներկայությամբ, այսինքն` Լավրովի համաձայնությամբ: Իսկ դա նշանակում է, որ Թուրքիային իր տեղը ցույց տալու դեպքում Հայաստանի իշխանությունները, փաստորեն, ըստ էության ընդունելու են կամ ակնարկելու են, որ Մոսկվան թուրքերի հետ, այսպես ասած, սեպարատ բանակցություններ է վարում ղարաբաղյան կարգավորման թեմայով: Իսկ եթե պաշտոնական Երևանը լռի, ապա ըստ էության դա կնշանակի, որ Երևանը լռության է մատնում հակամարտության լուծման գործընթացում որևէ կերպ Թուրքիայի «համատեղված» լինելու մասին հայտարարությունը, այն դեպքում, երբ Հայաստանի շահերին հակասում է որևէ նման իրողություն կամ հեռանկար, և Հայաստանը տարիներ շարունակ փորձել է Անկարային հեռու պահել բանակցությունների գործընթացից:
Մոսկվայում Դավութօղլուի հայտարարություններին արձագանքելու փոխարեն, պաշտոնական Երևանը 2015 թվականի ապրիլի 24-ին Հայաստան այցելելու հրավեր է ուղարկում Անկարա: Ինչ է կատարվում, ինչ արտահայտություններ են հնչում Մոսկվայում, և ինչ հրավերներ են բարձրաձայնվում Երևանում, այն դեպքում, երբ Երևանը Թուրքիային բոլորովին այլ հրավեր պետք է հղեր՝ դուրս հրավիրեր Թուրքիային ԼՂՀ բանակցային գործընթացից: Սակայն, Երևանում արդեն չեն որոշում, այլ միայն ընթերցում են՝ այն որոշումները որ գալիս են Մոսկվայից:
