Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման ներկայիս գործընթացը թերևս կարելի է բնորոշել որպես վթարային : Ու այդ իրավիճակին հասցրին հենց իրենք ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի և Ֆրանսիայի նախագահներն իրենց համանախագահներով, որոնք տարիներ շարունակ աշխատելով երկրների իշխանությունների հետ, նույնը չփորձեցին անել հասարակության հետ, ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի և փորձագիտական շրջանակների հետ: Եվ այսօր ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացը վթարային վիճակում է այն պարզ պատճառով, որ զուրկ է սոցիալական հենարանից:
Իշխանությունները, որոնց հետ աշխատում էին և աշխատում են համանախագահները, իրենց երկրներում սոցիալական հենարան չունեն` թե Հայաստանի, թե Ադրբեջանի իշխանությունները: Հետևաբար նրանց վրա կառուցված կարգավորման ցանկացած սխեման պետք է ի վերջո կռախի ենթարկվեր: Սա ամենևին չի նշանակում, որ օրինակ հասարակական, սոցիալական բազա ձևավորելիս, կարգավորումը կգնար հալած յուղի նման: Իհարկե ոչ: Բայց փոխարենը այսօր ձևավորված կլինեին ավելի հիմնարար պատկերացումներ թե խնդրի ներկայի, թե ապագայի վերաբերյալ, և ցանկացած լուծում, ենթադրեր դա ստատուս-քվոյի փոփոխություն, թե ոչ, հիմնված կլիներ առավել ամուր սոցիալական հենքի վրա, ինչը կնշանակեր գործընթացի կայունության երաշխավորվածություն:
Ներկայումս, հասարակություններին և փորձագիտական շրջանակներին դուրս թողնելով գործընթացից, միջնորդները փաստորեն ստեղծել են մի նախադրյալ, երբ իշխանությունները ղարաբաղյան հարցը շահարկում են իրենց հարմար ներքաղաքական սցենարներով, ինչը առաջացնում է այսպես ասած քաղաքական կոռուպցիայի ռիսկեր` հնարավոր գործընկերների ի հայտ գալու տեսքով, ու ռիսկի ենթարկում ամբողջ գործընթացն ու թեկուզ ոչ պաշտոնական, բայց արդեն մոտ երկու տասնամյակ ձգվող խաղաղությունը:
