Նորանշանակ վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանը կառավարության ծրագիրը ԱԺ-ում ներկայացնելիս, ի պատասխան պատգամավոր Ալեքսանդր Արզումանյանի հարցադրման՝ Հայաստանն արդյոք կհրաժարվի՞ ՄՄ-ին անդամակցելուց, եթե պայման դրվի մաքսակետ տեղադրել Հայաստանի ու Ղարաբաղի սահմանին, հայտարարել է, որ այդ մասին պետք է քիչ խոսել:
Հովիկ Աբրահամյանից այլ պատասխան երևի պետք էլ չէր ակնկալել, քանի որ նման հարցերը ակնհայտորեն վեր են նրա քաշային կատեգորիայից: Նման հարցերը քաղաքականության մեջ խելք են պահանջում, իսկ այս առումով Հովիկ Աբրահամյանի մոտեցումները մեզ բոլորիս հայտնի են: Սակայն խնդիրն այստեղ այն է, որ Հովիկ Աբրահամյանի շուրթերով բարբառում են Հայաստանի իշխանությունները: Այսինքն՝ նա ըստ էության արտահայտում է պաշտոնական Երևանի դիրքորոշումը, որն էլ հենց լռությունն է: Լռությունը ոչ թե ընդհանրապես, այլ սեփական հասարակության հետ հարաբերություններում:
Նման ձևով լռում էին, քիչ էին խոսում նաև Եվրամիության հետ ասոցացման գործընթացում, որտեղ գաղտնիությունն ի վերջո հանգեցրեց տապալման, Մաքսային շրջադարձի: Այսինքն՝ լռելը, քիչ խոսելը Հայաստանի իշխանություններին հիմք է տալիս, հնարավորություն է տալիս դրսում խոսել՝ ինչ ուզում են, բոլորին ասել՝ այո, իսկ վերջում կայացնել անձնական և իշխանական շահերով պայմանավորված որոշում՝ առանց հասարակության առաջ դրա համար պատասխան տալու:
Գաղտնիությունը, քիչ խոսելը հենց այս նպատակն ունի, որպեսզի դրսում ում հետ ինչ ուզեն խոսեն՝ վերջում փաստի առաջ կանգնեցնելով պետությանն ու հասարակությանը: Ընդ որում, խոսքը վերաբերում է Հայաստանի համար ճակատագրական մի հարցի, որի պարագայում հանրային կարծիքը, իշխանության գործողությունների հաշվետվողականությունը պետք է լինեն առավելագույն մակարդակի, ոչ թե «քիչ խոսելու» վրա:
Բայց նաև պարզ է, թե ինչն է այդ մոտեցման պատճառը: Դա ընդհանրապես պետականության գիտակցման, պետականության զգացումի բացակայությունն է: Այդ մարդկանց համար պետություն, պետական խնդիր գոյություն չունի, այլապես գոյություն կունենային նաև հասարակություն, հասարակական կարծիք, հասարակական աջակցություն, հաշվետվողականություն հասկացությունները: Այդ մարդիկ չեն գիտակցում, որ զբաղվում են պետության խնդիրներով, որ զբաղեցնում են պետության ղեկը, որը միջազգային իրավունքի սուբյեկտ է, անգամ եթե դե ֆակտո հանձնվել է Ռուսաստանին: Չեն գիտակցում, որ այդ սուբյեկտությունից հրաժարումը կարող է բերել պատասխանատվության աղետալի դրսևորումների, որովհետև միևնույն է՝ ինչքան էլ «ջայլամի նման քիչ խոսեն», դրանից խնդիրներն ու պատասխանատվությունը չեն նվազում, ինչքան էլ որ հասարակությունից թաքցնեն ճակատագրական հարցերում իրենց վարած բանակցությունները, դրանից այդ հարցերի վերաբերյալ արտաքին իմացությունն ու պահանջները չեն փոխվում:
Այդ մարդիկ մի գիտակցում ունեն՝ որ զբաղված են իրենց անձնական հարցերը կարգավորելով, և նրանց պետք չէ, որ հասարակությունն իր հարցերով խանգարի իրենց այդ գործում: Դա է Հովիկ Աբրահամյանի պատասխանի էությունը, որ նա տալիս է Ալեքսանդր Արզումանյանին, այսինքն՝ մի խանգարեք, թողեք մենք մեր հարցերը լուծենք, ավելորդ հարցեր մի տվեք:
Մինչդեռ Ղարաբաղի գործոնի շուրջ իսկապես ուշագրավ զարգացումներ են տեղի ունենում, կրեմլյան քարոզչությունն արդեն հրապարակ է նետում թեզ, որ Հայաստանը հրաժարվում է Մաքսային միությունից, քանի որ Ղարաբաղի հարցում էլ հրաժարվում են Հայաստանի պահանջով դիտարկել Հայաստանն ու Ղարաբաղը որպես մեկ միասնական տարածք:
Թե ինչով են պայմանավորված ռուսական քարոզչության նման խաղերը՝ պետք է հասկանալ, կարևոր է հասկանալ: Եվ այս կոնտեքստում կարևոր է, որ Հայաստանի իշխանությունները հասարակությանը հաշվետվություն տան, թե ինչ վիճակում է խնդիրը, ինչ հարցադրումներ կան: Բայց դրա համար էլ մի շատ կարևոր բան պետք է հասկանան այդ իշխանությունները, որը ոչ մի կերպ չի ստացվում արդեն տարիներ շարունակ: