Հայաստանի ներքին իրավիճակի կայունությունը միշտ էլ արհեստական է եղել, միշտ էլ եղել է ձևական՝ անպաշտպան լինելով անգամ ամեն մի թեթևակի կայծի առջև: 2008 թ.-ի նախագահի ընտրությունից և Մարտի 1-ից հետո կայունությունը Հայաստանում կարծես թե ընդհանրապես դարձել է պայմանական հասկացություն, վերջին ամիսներին և շաբաթներին հասնելով պայմանականության գրեթե կրիտիկական աստիճանի:
Ակնհայտ է, որ թե՛ սոցիալական, թե՛ տնտեսական, թե՛ քաղաքական հարթություններում իշխանությունը բախվել է անլուծելի խնդիրների: Համատարած թանկացումները, որոնք սկսվեցին դեռ մինչև ապրիլի 1-ը, երբ թանկանալու էր բնական գազը, սոցիալական տարբեր խմբերի դժգոհությունները հարկային քաղաքականության վերաբերյալ՝ անհատ տաքսիստներ, տոնավաճառների աշխատակիցներ, սպառնում են շղթայական ռեակցիայով վերածվել սոցիալական համատարած ճգնաժամի, որի խորացման հերթական կաթիլը կարող է լինել դրամի արժեզրկման հերթական գործընթացը: Իշխանության համար բարդությունը այն է, որ առկա հիմնախնդիրները լուծելու համար, սոցիալական լարվածության այդ աղբյուրները չեզոքացնելու, «ցամաքեցնելու» համար անհրաժեշտ է քայլեր ձեռնարկել երկրում առկա մենաշնորհները, օլիգոպոլ համակարգերը կազմաքանդելու ուղղությամբ:
Այսինքն՝ իրավիճակի նրբությունն այն է, որ Հայաստանում առկա քաղաքական համակարգային խնդիրներն արդեն իսկ բացի քաղաքական հետևանքներից, վաղուց զգացնել են տալիս նաև իրենց սոցիալական հետևանքները, սակայն եթե քաղաքական հարցերը Հայաստանում ավանդաբար լուծվել են ուժի կամ առևտրի միջոցով, ապա սոցիալական խնդիրների պարագայում առևտուրը չի գործում, իսկ ուժն առաջացնում է առավել սուր հակազդեցություն: Ներքին ռեսուրսների սպառման պայմաններում, երբ ներքին ռեսուրսը հնարավոր չէ փոխհատուցել դրսից եկող ռեսուրսներով, միակ տարբերակը մնում է ներսում եղածը վերաբաշխելը, ինչը հենց ենթադրում է այն, ինչի մասին վերը փաստվեց՝ օլիգոպոլիաների դեմ պայքար և մենաշնորհների վերացում:
Իսկ Հայաստանի իշխանության համար դա նշանակում է կտրել այն ճյուղը, որի վրա նստած է իշխանությունը: Բայց այդ համեմատությունը ընդամենը իրավիճակի ընդհանրական բնորոշումն է տալիս, իսկ խորքային առումով այդ համեմատությունը շատ մեղմ է: Խնդիրը նրանում է, որ ներկայիս պարագայում վտանգը ոչ միայն ճյուղի հետ միասին ցած ընկնելն է, այլ նաև այն, որ ներկայիս սուղ պամաններում ճյուղն էլ իր պահանջներն է ներկայացնում իր վրա նստած իշխանությանը: Ստացվում է յուրօրինակ մի եռանկյունի, որի արանքում է հայտնվել իշխանությունը՝ հասարակության սոցիալական պահանջներ, «ճյուղի» պահանջներ և ամենակարևորը՝ ժամանակի պահանջներ, որոնք նաև կարող են լինել համաշխարհային պահանջների հոմանիշ: Այդ եռանկյունին Հայաստանի իշխանական համակարգի համար ունի «բերմուդյան եռանկյունի» դառնալու բոլոր չափորոշիչները»: