«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է քաղտեխնոլոգ Իգոր Մուրադյանը:
–Պարոն Մուրադյան , Ֆրանսիայի նախագահ Ֆրանսուա Օլանդը հայտարարեց , որ անհրաժեշտ է Հայաստանի համար մտածել Ասոցացման նոր համաձայնագիր՝ հաշվի առնելով Հայաստանի՝ սեպտեմբերի 3-ի որոշումը:
Հնարավո՞ր, որ չնայած մեր երկրի՝ Ռուսաստանի հանդեպ, կարելի է ասել, վասալական պահվածքին, այն դեռևս հետաքրքրություն է ներկայացնում Եվրամիության և Ֆրանսիայի համար:
-Շատերն են ուշադրություն դարձրել այն հանգամանքին, որ Նիկոլա Սարկոզիի և Ֆրանսուա Օլանդի դիրքորոշումների միձև մեծ տարբերոթյուն կա, իսկ Արևելյան Եվրոպայի երկրները չէին կարող չզգալ Ֆրանսիայի արտաքին քաղաքականության կերպարանափոխությունը:
Սոցիալիստները փլուզել են ոչ միայն Ֆրանսիայի տնտեսությունը և ազգային համերաշխությունը, այլ նաև արտաքին քաղաքականությունը: Նիկոլա Սարկոզին շատ բան է որոշակիացրել Ֆրանսիայի արտաքին քաղաքականության մեջ, վերադարձրել դրա դեմքը, տրամաբանությունը և հասկանալի առաջնահերություններ մտցրել: Հարավային Կովկասի տարածքը Ֆրանսիայի քաղաքականության մեջ հետաքրքիր տեղ էր զբաղեցնում, և մեր երկիրն այդտեղ հատուկ տեղ էր զբաղեցնոմ: Ֆրանսիան մեր երկրի հետ շատ որոշակի և հասկանալի խնդիրներ էր լուծում: «Մայդանի» ամբողջ պատմության մեջ Ֆրանսիան կա՛մ լռում էր, կամ էլ ծառայողական դիրքորոշում էր բռնել, այդպիսով սահմանափակում իր ռեալ նշանակությունը եվրոպական քաղաքականության մեջ:
Ֆրանսուա Օլանդի անկազմակերպ քաղաքականությանն ընդառաջ եկավ «սեպտեմբերի 3-ի» իրադարձությունը:Այսինքն՝հանդիպեցին երկու շատ հարմար և փոխլրացնող հանգամանքներ՝ Ֆրանսիայի նահանջը և մեր երկրի դեգրադացիան՝ որպես ինքնիշխան պետություն:
Այն ամենը,ինչ հայտարարել է Ֆրանսուա Օլանդը Երևանում,դատարկություն է, ոչ մի իմաստալից բան չի պարունակում, այդպիսի մտադրություն նույնիսկ չկա, հենց այնպես՝ դատարկ այցի դատարկ խոսքեր էին:Մեր երկրի դիրքը մնում է այնպիսին, ինչպիսինոր նախկինում էր, ոչ մի շոշափելի փոփոխություն չկա:Եվրոպայում ոչ մեկըմեզ հետ գործ չի բռնի, մենք Արևմուտքի համար չկանք: Վասալի հետ լուրջ հարաբերություններ հնարավոր չէ ունենալ:Ամբողջը աշխարհահռչակ շանսոնյեի համերգների մակարդակի վրա է: Պե՞տք էր Օլանդը գար Երևան, որ լսեր Շառլ Ազնավուրի համերգը: Մի՛ծիծաղեցրեք հասարակությանը:
–Իրանը հայտարարեց ածխաջրածինները Հայաստանով և Վրաստանով Եվրոպա արտահանելու պատրաստակամության մասին: Հայաստանն ու Վրաստանը դրա հնարավոր ճանապարհներից մեկն է: «Ձեր կարծիքով Օլանդի հայտարարությունների, առհասարակ Ֆրանսիայի տարածաշրջանային քաղաքականության մեջ կա՞ նման կոնտեքստ՝ Ֆրանսուա Օլանդի Հարավային Կովկաս կատարած այցի շրջանակներում:
–Ոչ մի կապչունի Ֆրանսուա Օլանդի այցը իրանցիների հայտարարության հետ: Գազամուղների թեման նախատեսված է ոչ միայն էներգետիկ հարցերի համար, այլ նաև երկար ու դժվար քաղաքական խաղերի, և Իրանը կարծում է, որ ինքը սովորել է դրանք խաղալ: Մինչև չորոշակիանան ռիսկերն ու տնտեսական առավելությունները բոլոր հնարավոր ուղղություններով, գազամուղների որոշումը չի ընդունվի:Պետք է հասկանալ, որ իրանական գազի խողովակը Եվրոպայի ուղղությամբ այս կամ այն ձևով ամերիկյան ծրագիր է՝անկախ նրանից, թե ինչպես այդ թեման կքննարկեն գաղութացված քաղաքագետները:
Այս խաղում կա նաև այնպիսի հանգամանք, ինչպիսին է Ռուսաստանի կողմից Իրանի ցուցադրումը, որ կկառուցի և իր գազամուղըվասալային տարածքով՝ հակառակ Մոսկվայի հետաքրքրություններին:Դա նույնպես խաղի մի տարրրէ,և այդպիսի դրություններ շատ կլինեն: Դժվար թե Իրանը որոշում կայացնի այս երթուղով գազատար անցկացնելու մասին: Մինչ մեր երկիրը Ռուսաստանի վասալն է, դա ուղղակի թյուրիմացություն կլիներ:
–Ֆրանսուա Օլանդի այցով չե՞նք կարող ասել, որ եվրոպական օրակարգը որոշ չափով վերադարձավ տարածաշրջան:
-Եվրոպական օրակարգը կվերադառնա Հարավային Կովկաս ոչ թե Օլանդի այցով, այլ ամերիկացիների նախաձեռնությամբ:Կամ էլ ստիպված ենք հուսալ, որ Սարկոզին կվերադառնա իր «օրինական» տեղը,այսինքն՝Ֆրանսիայի նախագահ:Ես չէի օգտագործի «եվրոպական օրակարգ» ձևակերպումը.կա եվրոատլանտյան ռազմավարություն, և պետք է խոսել հենց դրա մասին:
