Հայաստանում Ռուսաստանի դեսպան Իվան Վոլինկինը մայիսի 7-ին հանդես եկավ հայտարարությամբ, որն անմիջապես բուռն արձագանք գտավ: Դեսպանը տեսակետ էր հայտնել, թե պետք է «ոչնչացնել» այն հասարակական կազմակերպություններին, որոնք «սեպ են խրում ռուս-հայկական հարաբերություններում»:
Երևանի մամուլի ակումբի նախագահ, Արևելյան գործընկերության Քաղաքացիական հասարակության ֆորումի ազգային համակարգող Բորիս Նավասարդյանն «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում տեսակետ հայտնեց, որ դեսպանի հայտարարությանն ադեկվատ արձագանքներ եղան:
– Համարում եմ, որ քաղաքացիական հասարակության կողմից վերաբերմունքը բավական ադեկվատ էր, նաև այն հայտարարությունները, որոնցով հանդես եկան մի շարք ՀԿ-ներ և անհատ քաղաքացիներ՝ մեր իշխանություններից պահանջելով շատ խիստ վերաբերմունք ցուցաբերել այս հայտարարության նկատմամբ, քանի որ դիվանագետի կողմից դա ակնհայտորեն միջամտություն էր Հայաստանի ներքին գործերին, ինչն ընդհանրապես ընդունելի չէ՝ ելնելով դիվանագիտական էթիկայից և կարգավիճակից:
Կային կարծիքներ, որ դեսպանի պատասխանն ուղղորդված էր նաև լրագրողի հարցով, բայց դրա համար էլ դիվանագետներն այդքան տարիների փորձ ունեն, իսկ Ռուսսաստանի դեսպանը շատ փորձ ունի հենց այս տարածաշրջանում. մինչ այդ աշխատել է Վրաստանում, 2007-ին անցանկալի անձ է ճանաչվել Վրաստանի իշխանությունների կողմից: Նա պիտի փորձ ունենար, որ պետք է շատ զգույշ լինել և խուսափել սուր հայտարարությունից, ինչը կարող է տարբեր կերպ մեկնաբանվել:
Այս խնդրից դուրս գալու միակ ելքը ես համարում եմ դեսպանի կողմից հստակեցում ու պարզաբանումներ ներկայացնելը: Կարող է ինքն օրինակներ բերել, երբ հակառուսական ինչ-որ հայտարարություններ են եղել, որոնք կարելի է դասել որպես փորձ՝ ազգամիջյան թշնամանք քարոզելու, կարող են նման առանձին դեպքեր լինել: Եթե խոսքը այդ մասին է, դա արդեն իսկ կարգավորվում է Հայաստանի օրենսդրությամբ, այսինքն՝ որևէ փորձ, օրենսդրական կարգավորման առումով, որին ակնարկում է դեսպանը, որ պետք է Ռուսաստանից վերցնենք, այստեղ չկա, բայց եթե խոսքն այն մասին է, որ կան ՀԿ-ներ, որոնք քննադատում են Ռուսաստանի քաղաքականությունը, ապա դա միանգամայն նորմալ է, քանի որ ՀԿ-ները հենց դրա համար են նաև, որ քննադատաբար վերաբերվեն և՛ իրենց երկրի քաղաքականությանը, և՛ այն երկրների քաղաքականությանը, որոնք կարող են ազդել նաև Հայաստանում զարգացումների և իրավիճակի վրա:
– Շատերն այս հայտարարությունը համարեցին Ադրբեջանում տեղի ունեցողի տրամաբանական շարունակություն: Արդյոք արդարացվա՞ծ է այդ կապը:
– Ես այդ կապը չեմ տեսնում՝ ճիշտն ասած, որովհետև Ադրբեջանում նորություն չէ հետապնդումը լրագրողների և քաղաքացիական հասարակության հանդեպ, այն քաղհասարակության, որը լրջորեն քննադատում է իշխանություններին, նրանց, ովքեր շարունակում են երկխոսության փորձեր անել Հայաստանի հետ: Դա ավանդական երևույթ է, ուղղակի այսօր սրված է Ադրբեջանում: Հաշվի առնելով ընդհանուր տարածաշրջանային սրացումը վերջին ամիսներին, ինչ-որ տեղ նաև հաշվի առնելով, որ այսօր միջազգային հանրության ուշադրությունը սևեռված է Ուկրաինայի վրա՝ շատ բաներ, որ անթույլատրելի էին համարվում միջազգային հարաբերությունների և պարտավորությունների համատեքստում, այսօր դարձել են ընդունելի, նույնիսկ վատ իմաստով՝ նորմալ: Միգուցե Ադրբեջանի իշխանություններն իրենց ավելի անկաշկանդ զգացին իրենց ճնշումների այդ պրակտիկայում: Հայաստանի դեպքում դա միայն դեսպանի հայտարարությունն էր, մենք տեսանք նաև ԱԳՆ արձագանքը, որը չկիսեց այն մտահոգությունները, որ կան դեսպանի հայտարարության մեջ: Այդ առումով ես կապ չեմ տեսնում Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև, քանի որ այնտեղ հենց նախաձեռնությունը Ադրբեջանի իշխանություններինն էր, այստեղ՝ օտարերկրյա դիվանագետինը:
Մանրամասները՝ տեսանյութում: