Ազգային ժողովում Գալուստ Սահակյանի՝ ԱԽ նախագահության քվեարկությունից հետո շատերն են հարց տալիս նույն խորհրդարանում կառավարության ապագա ծրագրի քվեարկության մասին:
Ինչպես հայտնի է, ԲՀԿ-ն կողմ էր քվեարկել Գալուստ Սահակյանի թեկնածությանը, այսինքն՝ հայտարարել էր քվեարկության ազատ ռեժիմ, և կուսակցության կեսից ավելին ազատորեն ընտրել էր ՀՀԿ-ի Գալուստին: Այսօր շատերն են հարց տալիս՝ իսկ Հովիկ Աբրահամյանի ծրագրին ԲՀԿ-ն կո՞ղմ է քվեարկելու, թե՞ դեմ: Այսինքն՝ կրկին ազատ ընտրությո՞ւն, թե՞ որոշում ընտրություններին չմասնակցելու մասին:
Հայաստանի քաղաքական կոչվող դաշտում ամեն ինչ խառնվել է իրար: Եթե մինչև Տիգրան Սարգսյանի հրաժարականը հայտնի քառյակը փորձ էր անում ցույց տալ, որ քաղաքական դաշտը հստակեցվել է, և կա մենակ մնացած ՀՀԿ-ն ու «հրաշալի քառյակը», ապա Տիգրան Սարգսյանի հրաժարականից հետո պարզվեց, որ իրականում այդ ամենը քարոզչական մանիպուլյացիաներ էին՝ ուղղակի «հրաշալի բլեֆ»: Ըստ որում, հարցը բոլորովին էլ չի սահմանափակվում Գալուստ Սահակյանի քվեարկությամբ, և Հովիկ Աբրահամյանի կառավարության քվեարկությամբ նույնպես չի սահմանափակվելու:
Հարցն այն է, որ հրաշալի բլեֆիստները այսօր քաշվել են մի կողմ և ոչ մի բան չարեցին ու չեն անում կառավարության կազմավորման գործընթացում՝ այն դեպքում, երբ ակնհայտ էր, որ գործընթացը ընդամենը հանդիսանում է հասարակությանը հայտնի դեմքերի ռեաբիլիտացիա՝ ուրիշ ոչինչ:
Քառյակը չեղյալ համարեց ապրիլի 28-ին հայտարարած իր հանրահավաքը, շուրջօրյա հանրահավաքները՝ այն դեպքում, երբ հրաշալի առիթ էր՝ հանրահավաք անելու, միասնական հաղթանակ տոնելու, ժողովրդի տրամադրությունը բարձրացնելու և մասսաներին ոգևորելու, և եթե նույնիսկ Սերժ Սարգսյանին չհեռացնելու, ապա նրան սեփական վարչապետ պարտադրելու համար: Չէ՞ որ քառյակի, այսպես ասած, քաղաքագետ-ստրատեգները հենց այդպես էլ արդարացնում էին կառավարության հրաժարականի շուրջ կոնսոլիդացվելու մարտավարությունը, երբ նրանց հարցնում էին՝ մի՞թե ԲՀԿ-ն կասկած չի հարուցում Սերժ Սարգսյանի վրա սլաք չուղղելու իր համառությամբ: Քաղաքագետ-ստրատեգները հայտարարում էին, որ հանճարեղ մարտավարության արդյունքում երբ հասնեն կառավարության հրաժարականին, ապա բազմությունն այնպիսի ծավալներով կլցվի փողոցները, որ ուղղակի կքշի-կտանի ՀՀԿ-ին:
Եվ ուրեմն հանրահավաքը՝ համատեղ, քառյակի միասնական հանրահավաքը ուղղակի հիանալի հնարավորություն էր կառավարության հրաժարականից հետո հավաքելու բազմությանը հրապարակում, հայտարարելու միասնականության հաղթանակի մասին և ոգևորելով բազմությանը՝ քշելու ՀՀԿ-ին: Սակայն իրականում ոչ թե քշեցին, այլ քաշվեցին՝ ամեն մեկն իր բույնը, և սկսեցին հետևել «ընդունելի վարչապետ» արարողությանը՝ բացարձակապես չդիմադրելով և՛ վարչապետի նշանակմանը՝ չնայած նա Հայաստանը պատած քրեական-օլիգարխիայի կարկառուն դեմքերից էր, և՛ նման մյուս դեմքերի նախարար նշանակմանը կամ վերանշանակմանը: Ոչ մի դիմադրություն, կարծես նրանք հենց այս ամենի համար էլ պայքարել են, պահանջել են կառավարության հրաժարականը՝ հենց նման նորը ստանալու համար:
Այս ամենի ֆոնին Ազգային ժողովում կառավարության ծրագրի քվեարկությանը մասնակցելու կամ չմասնակցելու հարցի քննարկումն ուղղակի զավեշտալի է, ընդամենը քաղաքական կյանքի հերթական իմիտացիա, լրագրողական գործունեության նյութ: Չնայած այսօր էլ, իհարկե, քաղաքագետ-ստրատեգիական մտքի բարձունքից կհայտարարվի, որ կառավարության ծրագրի քվեարկությամբ հնարավորություն կա Հովիկ Աբրահամյանի կառավարության անվստահությանը հասնելու և արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների գալու, և դրա համար էլ հուժկու քառյակը չի պայքարել Հովիկ Աբրահամյանի և քրեական-օլիգարխիայի հաղթարշավի դեմ՝ այդ հաղթանակը պյուռոսյան հաղթանակ դարձնելու համար: Միայն թե անհասկանալի է մնում, թե այդ դեպքում կառավարության պաշտոնանկությունից հետո ժողովրդական ալիքով բոլորին քշելու մարտավարությունն ի՞նչ եղավ, որ Հովիկ Աբրահամյանի ծրագիրը տապալելու մարտավարությունն ինչ լինի:
