Այսօր մամուլի ազատության միջազգային օրն է, որն արդեն մի քանի տարի շարունակ նշվում է նաև Հայաստանում: Այդ օրը Հայաստանը դիմավորում է Freedom house միջազգային ոչ կառավարական կազմակերպության զեկույցում արձանագրած հետընթացով՝ մամուլի ազատության մասով: Հայաստանը դասվել է անազատ մամուլով երկրների շարքին:
Իհարկե, բոլորս հասկանում ենք, որ նման զեկույցներն, այնուամենայնիվ, սուբյեկտիվ են, և ամենաիրական գնահատականները, իհարկե, հանրային զանգվածների տված գնահատականներն են: Իսկ հանրային զանգվածները Հայաստանում բոլոր իրավիճակներին և երևույթներին տալիս են մի գնահատական՝ հեռանում են:
Սա, ըստ էության, մի վիճակ է, երբ թացն էլ խառնվում է չորի հետ և հասարակական վստահություն չի վայելում և ոչ մի ինստիտուտ, այդ թվում և մամուլը: Սա, իհարկե, մի զգալի մասով մամուլի մեղքն է, սակայն, ըստ էության, նաև պայմանավորված է նրանով, որ երկրում վարկաբեկված քաղաքական ինստիտուտները, այսպես ասած, կամ վրեժխնդիր լինելու համար, կամ պարզապես ինքնապաշտպանության միջոց որպես փորձում են հասարակության աչքում վարկաբեկել նաև լրատվամիջոցները, այսինքն` չմնալ, այսպես ասած, եզակի վարկաբեկված, կամ պաշտպանվել մամուլի հրապարակումներից հենց այդ միջոցներով: Եվ արդյունքում` հատկապես վերջին տարիներին մենք ականատեսն ենք, այսպես ասած, քաղաքական տարբեր ուժերի տարաբնույթ հարձակումներին ու գրոհներին մամուլի հանդեպ:
Մեկ այլ պրակտիկա է նաև մամուլի հրապարակումների համար դատական հայցերը, և եթե մի երկրում այդ պրակտիկայով աչքի է ընկնում երկրի նախագահի պաշտոնը երբևէ զբաղեցրած անձը, ապա օլիգարխներից և այլ սուբյեկտներից ինչ սպասես: Եվ մամուլը ստացավ տարբեր հայցեր, միլիոնների հայցեր, որոնք շատ պարբերականների դրեցին ծանր ֆինանսական պարտավորությունների առաջ:
Հայաստանը մամուլի ազատության միջազգային օրը դիմավորում է հենց այս մթնոլորտում, ուր ինչպես միշտ առկա են պաթետիկ կենացներ ու տրաֆարետային խոսքեր օրվա թեմայի մասով, և առկա է այդ ամենի հետ քիչ կապ ունեցող մի իրականություն: Իսկ ընդհանրապես, աքսիոմատիկ ճշմարտություն է, որ անազատ երկրում ազատ մամուլ չի լինում: Առավելագույնը՝ լինում են բացառություններ, որոնք սակայն իրենց գործունեության ընթացքում բախվում են հենց այդ աքսիոմատիկ ճշմարտությունը հաստատող մի շարք իրողությունների:
Սրան զուգահեռ` մամուլի ազատության օրն արդեն, իհարկե, ունի լիովին այլ մի կոմպոնենտ էլ՝ սոցիալական մեդիան: Արդեն մի քանի տարի այդ կոմպոնենտը առկա է նաև Հայաստանում, և ըստ էության սոցիալական ցանցերն ու բլոգներն էլ դարձել են յուրօրինակ լրատվամիջոցներ և անկասկած իրենց լուման ունեն Հայաստանում մամուլի բազմազանության, ինֆորմացիայի բազմազանության տեսանկյունից: Իհարկե, այս ամենն ունի իր թե՛ դրական, թե՛ նաև բացասական էֆեկտը, սակայն փաստ է, որ ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների զարգացումը բերել է մամուլի ազատության օբյեկտիվ նոր գործոնի:
Սակայն այստեղ էլ, վերջին հաշվով, ամեն ինչ հանգում է երկրի ազատությանը, ինչում մենք կարող ենք համոզվել Հայաստանի ռազմավարական դաշնակից երկրում տեղի ունեցող պրոցեսներով, երբ արդեն փորձ է արվում աշխարհից կտրվել և զուտ ռուսական ինտերնետ կազմակերպել: Սա էլ մամուլի ազատության հերոսական օրվա նոր կոմպոնենտն է, որը, ցավոք, ոչ թե հնարավորությունների ընդլայնում է հուշում, այլ գուժում է լիովին հակառակ միտումներ:
