Ըստ ամենայնի, նախորդ շաբաթավերջին մենք ականատես դարձանք Սերժ Սարգսյանի նախընտրական արշավի մեկնարկին: Հարցը միայն այն է, թե ինչ հաշվարկով է Սերժ Սարգսյանը սկսել այդ արշավը` արտահե՞րթ, թե՞ հերթական ընտրության հաշվարկով:
Նախ մարտի 11-ին նախագահի նստավայրում անցկացված տնտեսական խորհրդակցությունը, իսկ հետո նաև մարտի 12-ին Ծաղկաձորում տեղի ունեցած ճեպազրույցը, որի ընթացքում Սերժ Սարգսյանը խոսեց թե՛ Ղարաբաղի հակամարտության, թե՛ առավել ևս, ներքաղաքական թեմաների մասին, ունեն ակնհայտ նախընտրական բնույթ:
Որևէ այլ կերպ հնարավոր չէ բացատրել Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունները թե՛ սոցիալական խնդիրների մասին, թե՛ նաև ոստիկանությունում, դատաիրավական համակարգում և պետական եկամուտների համակարգում փոփոխությունների մասին: Հատկանշական է, որ Սերժ Սարգսյանը նախկինում երբեք չի հայտարարել որևէ համակարգում փոփոխություն անելու մտադրությունների մասին: Եվ հենց դա էլ վկայում է, որ նա մտել է նախընտրական փուլ և այդ իսկ պատճառով էլ սկսել է խաղալ որոշակիորեն բաց խաղաքարտերով:
Իհարկե, այստեղ նաև զգալի դեր ունի ընդդիմությունը, որը վերջին շաբաթներին նկատելիորեն ակտիվացրել է իր մարտավարությունը: Դրա արդյունքում հանրապետությունում ձևավորվել է բավական ակտիվ հասարակական ֆոն, որը, եթե գումարվում է աշխարհում արձանագրվող դինամիկ փոփոխությունների ֆոնին, իսկապես լուրջ ու մտահոգիչ է դառնում իշխանության համար:
Այդ պարագայում Սերժ Սարգսյանին այլ բան չի մնում, քան բացել խաղաքարտերը, գոնե՝ որոշակիորեն: Ստեղծված իրավիճակում թերևս բավական բնութագրական կլինի ֆուտբոլային լեզուն: Այսպես, հասարակությունն ու ընդդիմությունը Հայաստանում բաց ֆուտբոլ էին խաղում, իսկ իշխանությունը դիմել էր խուլ պաշտպանության, հասկանալով, որ միայն այդպես կարող է իր դարպասը պահել անառիկ:
Սակայն հիմա թե՛ ներհայաստանյան, թե՛ համաշխարհային իրադրությունը իշխանությանը կարծես թե այլ ելք չեն թողնում, քան բաց ֆուտբոլ խաղալը, որովհետև ստեղծվել է «մրցաշարային» մի իրավիճակ, երբ ոչ-ոքին, այսինքն՝ միայն սեփական դարպասն անառիկ պահելը, իշխանությանը ձեռնտու չէ, դեռ քիչ է: Իշխանությունը հասկանում է, որ պետք է ինքն էլ, բացի հասարակության և ընդդիմության հանդեպ կոպիտ պաշտպանությունից, ինչ-որ բան անի խաղի ստեղծագործականության առումով, այլապես ճնշումը մեծանալու է, և գոլը իշխանության դարպասին դառնալու է անխուսափելի: Այսինքն՝ իշխանությունը ստիպված է ինքն էլ բացվել:
Իսկ փոխադարձ բաց խաղում հասարակության և ընդդիմության գոլ խփելու շանսերը ավելի են մեծանում, քանի որ իշխանությունը ցույց է տվել, որ ինքը բաց ֆուտբոլում բավական անզոր է թե՛ տեխնիկական, թե՛ տակտիկական, այսինքն՝ ինտելեկտուալ պատրաստվածության տեսանկյունից: Բայց, միևնույն ժամանակ, չբացվելն էլ այլևս անհնար է դառնում: Իսկ գոլն այս խաղում անկասկած ընտրություններն են, և ժամանակի հարց է, թե երբ կգրանցվի գոլը:
Եզրափակելով իրավիճակի, այսպես ասած, ֆուտբոլային նկարագրությունը, կարող ենք ասել,- իհարկե, չհավակնելով բացարձակ ճշմարտության,- որ արտահերթ ընտրությունները այս դեպքում կնշանակեն ընդդիմության ու հասարակության խփած գոլը, իսկ հերթական ընտրությունները կնշանակեն, որ գոլ խփեց իշխանությունը:
Բայց, թերևս, մի բան էլ. ամենայն հավանականությամբ, Հայաստանում խաղը «ոսկե գոլի» սկզբունքով չէ, և ընտրություններով հազիվ թե խաղը համարվի ավարտված:
