Ադրբեջանի զինուժը ապրիլի 28-ից ճակատային գծում մասշտաբային զորավարժություններ է անցկացնում, որին մասնակցում են մոտ 4000 զինծառայողներ և մի քանի տասնյակ զրահատեխնիկա ու հարյուրից ավելի հրետանային-հրթիռային կայաններ: Սա հերթական զորավարժություն է, որը սակայն «արտահերթ» բնույթ է ստանում այն իրադարձությունների ֆոնին, որոնք տեղի են ունենում Ուկրաինայում:
Խնդիրն այն է, որ զորավարժություններ ասվածն ուկրաինական իրադարձություններում դարձել է առանցքային գործոն: Ռուսաստանը Ուկրաինայի հետ սահմանում զորավարժությունների պատրվակով զորքեր է կենտրոնացնում: Այսինքն` Ռուսաստանը զորավարժությունները վերածել է արդեն կոնկրետ ռազմական մի գործիքի, որը նաև իր նուրբ կիրառումն է ունենում Ուկրաինայի հարավարևելյան շրջաններում: Եվ այս տեսանկյունից, երբ ճակատային գծում զորավարժություններ է իրականացնում նաև Ադրբեջանը, ապա ռուսական նախադեպերի առկայության պայմաններում այս զորավարժություններին որպես հերթականի վերաբերվելը կարող է, մեղմ ասած, բացթողում լինել:
Ուկրաինայում ռուսական գործողություններից հետո Թուրքիան փորձել է օգտվել այդ իրավիճակից Սիրիայում: Շատ հավանական է, որ «կրտսեր եղբայր» Ադրբեջանն էլ Ռուսաստանի ստեղծած նախադեպային «իրավունքը» կարող է և փորձել կիրառել հայկական կողմի հանդեպ: Սա չի նշանակում, որ Ադրբեջանը իր այդ զորավարժություններով կարող է դիմել Հայաստանի կամ Ղարաբաղի հանդեպ այնպիսի սադրանքների, ինչպիսին Ռուսաստանը Ուկրաինայի հանդեպ: Սակայն, Ադրբեջանում էլ այս օրերին տեղի են ունենում տարօրինակ իրադարձություններ, ձերբակալվում են հայտնի իրավապաշտպաններ ու լրագրողներ, որոնց մեղադրում են Հայաստանի համար լրտեսության մեջ:
Սրան էլ զուգահեռ` Ադրբեջանում, այսպես ասած, պաշտոնական՝ փոխարտգործնախարարի և նախագահական աշխատակազմի արտաքին կապերի պատասխանատուի մակարդակներով դժգոհում են ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ամերիկացի համանախագահ Ջեյմս Ուորլիքի գործունեության դեմ: Իսկ Ուորլիքը ուկրաինական զարգացումներից ի վեր զբաղված է նրանով, որ անընդհատ ահազանգում է տարածաշրջանային խաղաղությունը պահելու կարևորության և ուկրաինական լարվածությունը Կովկաս չտեղափոխելու անհրաժեշտության մասին: Եվ երբ ահա այս գործունեության ֆոնին ադրբեջանցիները սկսում են դժգոհել Ուորլիքից, ըստ էության ստացվում է, որ նրանք դժգոհում են տարածաշրջանային խաղաղության պահպանմանն ուղղված նրա ջանքերից:
Այս ամենն ակնհայտորեն խոսում է Բաքվում տրամադրությունների փոփոխության մասին: Անշուշտ, սա խուճապի կամ տագնապի առիթ չէ, սակայն ակներև է, որ հայկական կողմում այս փոփոխությունները պետք է դառնան մանրակրկիտ դիտարկման առարկա, ըստ որում ոչ միայն Բաքվի, այլ նաև ընդհանրապես համանախագահների պահվածքի իմաստով:
Ավելին` այս իրավիճակում հայկական կողմին, ըստ երևույթին, հարկավոր է չմնալ դիտորդի դերում,- եթե իհարկե` այլ բան հայկական դիվանագիտությունն ունակ է անելու,- և փորձել լինել ավելի ակտիվ և թույլ չտալ, որպեսզի Ադրբեջանը մթնոլորտ փոխի կամ ձևավորի: Այսինքն` Ադրբեջանի այդ փորձերին ակտիվ հակազդեցության խնդիրը չթողնել միայն Մինսկի խմբի համանախագահների կամ միայն Ուորլիքի ուսերին: