Ամերիկայի Վաշինգտոն նահանգնում դեռ 2009 թվականից ուժի մեջ է մտել էֆթանազիայի մասին օրենքը, որը թույլ է տալիս բժշկին անբուժելի հիվանդի ցանկության դեպքում նրան ցավերից ազատելու համար դեղերի մահացու չափաբաժին տալ:
Վաշինգթոնը Արիզոնա նահանգից հետո երկրորդն է, որն ընդունել է այս օրենքը, համաձայն որի` մահացու չափաբաժնով դեղը պետք է նշանակվի 18 տարին բոլորած ու նահանգում ապրող հիվանդին, ում մնացել է ոչ ավելի քան կես տարվա կյանք:
Կյանքից հրաժարվող հիվանդը պետք է երկու բանավոր ցանկություն հայտնի՝ 15 օրվա ընդմիջումով, ապա պետք է գրավոր հաստատի իր ցանկությունը, իսկ այդ գործընթացին ներկա պետք է գտնվի երկու վկա, ովքեր կապ չունեն դիմում ներկայացնողի հետ:
Դիմումի հիման վրա բժիշկը գրում է որևէ դեղամիջոցի մահացու չափաբաժնի համար նախատեսված դեղատոմս, որն էլ պետք է ընդունի հիվանդը:
Ֆրանսիայում սենատի սոցիալական հարցերով հանձնաժողովն էլ արդեն օրինագիծ է ընդունել էֆթանազիայի օրինականացման մասին։
Ինչ վերաբերում է Հայաստանին. «Հայաստանի Հանրապետությունում ինքնասպանությունը պատասխանատվություն չառաջացնող արարք է: Իսկ այդ ինքնասպանությունն այլ անձի միջոցով իրականացնելը վերջինիս համար առաջացնում է պատասխանատվություն ՀՀ քրեական օրենսգրքով նախատեսված կարգով` որպես մեկ ուրիշին ապօրինաբար կյանքից զրկել` հասարակ սպանություն»,- ասում է իրավաբան Տիգրան Գրիգորյանը:
Այնպես որ իրավաբանի խոսքով, էֆթանազիան, այսինքն` հիվանդի խնդրանքով նրա մահվան արագացումը որևէ գործողությամբ և միջոցներով, արգելված է, ու այն անձինք, ովքեր գիտակցաբար իրականացնում են էֆթանազիա, կրում են պատասխանատվություն` Հայաստանի Հանրապետության օրենսդրությամբ սահմանված կարգով:
Հայ բժիշկների շրջանում կարծիքներն այս մասին հակասական են. «Գիտեմ, իմ գործընկերներից շատերը ինձ այս կարծիքի համար քննադատում են, որոշները` անմարդկային համարում, բայց ես վաղուց արդեն այն կարծիքին եմ, որ էֆթանազիան շատ դրական արարք է, հատկապես այն դեպքերում, երբ խոսքն իսկապես անբուժելի եւ ծանր տառապանքների մեջ գտնվող անձին տանջանքից ազատելուն է վերաբերում:
Իհարկե ընդունելու դեպքում պետք է անչափ հետեւողական լինել, որպեսզի որոշ մարդիկ սեփական շահերի համար դա չօգտագործեն: Սակայն մենք իրավունք չունենք կանգնել ու նայել մարդուն, ում կյանքը թելից է կախված, ու խնդրում է իրեն ազատել տառապանքից. անմարդկայինը հենց դա է»,-ասում է ուռուցքաբան Գագիկ Շահնազարյանը:
Իսկ սրտաբան Ռուբեն Մարգարյանը խնդրում է ուշադրություն դարձնել հարցի ճիշտ հակառակ կողմի վրա. «Ամեն դեպք ու ամեն ճակատագիր իր առանձնահատկություններն ունի…իհարկե, շատ են դեպքերը, երբ տարիներ շարունակ կոմայի մեջ է հիվանդը, ու ոչինչ, սակայն լինում են չէ՞ հրաշքներ, լինում են չէ՞ դեպքեր, երբ մարդը ամենաանհավատալի պահին առողջանում է»:
Իրավաբան Սերգեյ Կարապետյանը այս մասին նշում է. «Եթե խոսեմ զուտ որպես իրավական դաշտի մասնագետ, անձն ունի կյանքի իրավունք, այսինքն` ապրելու, որը նշանակում է նաև մյուս բոլոր Սահմանադրությամբ ամրագրված իրավունքներից օգտվելու իրավունք: Իսկ եթե անձն ունի կյանքի իրավունք, ապա միանշանակ ունի նաև իրեն այդ կյանքից զրկելու իրավունք: Թողե՛ք թող այդ մարդն անձամբ որոշի կենսագործել իր ապրելու իրավունքը, թե զրկել իրեն դրանից»:
