Լատվիա կատարած այցի ընթացքում, մեկնաբանելով մարտի 5-ին Սոչիում տեղի ունեցած եռակողմ հանդիպումը, Սերժ Սարգսյանը հայտարարել է, թե մոտ ապագայում հնարավոր կլինի որոշակի համաձայնության հասնել Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման սկզբունքների շուրջ:
Սերժ Սարգսյանը հայտարարել է, թե Սոչիի հանդիպումից հետո Ադրբեջանի դիրքորոշման մեջ առաջընթաց կա: Սերժ Սարգսյանը նշել է, թե խոսքը երեք սկզբունքների մասին է`ուժի կամ ուժի սպառնալիքի չկիրառում, տարածքային ամբողջականություն և ինքնորոշման իրավունք: Արդյոք սա նշանակո՞ւմ է, որ հակամարտող կողմերն առաջիկայում որևէ փաստաթուղթ կստորագրեն այդ երեք սկզբունքների շրջանակում` պարտավորվելով, որ բանակցության ընթացքում դուրս չեն գա այդ շրջանակից:
Հայտնի է, որ հայկական կողմը պատրաստ է ստորագրել նման մի փաստաթուղթ, որտեղ կամրագրվեն այդ երեք դրույքները: Ադրբեջանը այդպիսի փաստաթղթից հրաժարվում էր: Ինչ է փոխվել այժմ, որ Ադրբեջանը կարող է համաձայնել այդպիսի բան ստորագրելուն: Չէ՞ որ դա կնշանակի, որ Ադրբեջանը պարտավորվում է չպատերազմել:
Ինչ խոսք, պատերազմի դեպքում այդ թղթին ոչ ոք չի նայի, ինչպես որ շատ պատերազմներ տեղի են ունենում` շատ թղթերի վրա թքած ունենալով, բայց, այդուհանդերձ, դրա ստորագրումը կնշանակի, որ Ադրբեջանը խոցելի է դարձնում իր դիրքը և ինքն իր ռազմատենչությունը դադարեցնելու տակ է ստորագրում: Ինչն է համոզել Ադրբեջանին, կամ ինչն է համոզելու, եթե, իհարկե, Սերժ Սարգսյանի խոսքերը պարզապես հոգեբանական և տեղեկատվական գրոհի տարբերակ չեն, այլ իսկապես համապատասխանում են իրականությանը:
Շատ բան պարզ կլինի Ադրբեջանի արձագանքից` լռություն, թե հերքում կհետևի Բաքվից: Սակայն հատկանշական է, որ Հայաստանը, փաստորեն, առաջին անգամ բանակցային նախագահական հանդիպումից հետո հայտարարում է ոչ թե Ադրբեջանի ապակառուցողականության, այլ դիրքորոշման փոփոխության և առաջընթացի մասին:
Իսկ գուցե Ադրբեջանին պարզապես պարտադրել են, ստիպել են մեղմացնել դիրքորոշումն ու գնալ փաստաթղթի մոտալուտ ստորագրության: Ի վերջո, վերջին շրջանում ադրբեջանական կողմի վրա բավական մեծ էր գրոհը թե Վիկիլիքսի, թե նաև արաբական գործընթացների համատեքստում: Չմոռանանք, որ բավական հեղինակավոր փորձագետներ Ադրբեջանը համարեցին արաբական ալիքի հաջորդ կանգառի հավանական թեկնածու:
Ըստ երևույթին, Ալիևին հասկացրել են, որ երկրի ներսում իշխանություն պահելու գրավականը ոչ թե ներքին սպառման ռազմատենչություն ցուցաբերելն է, այլ Ղարաբաղի հարցում միջազգային կոնտեքստի մեջ տեղավորվելը և ընդունելը, որ ստատուս-քվոն դեռ երկար կպահպանվի:
Սակայն դա, իհարկե, չի նշանակում, որ Հայաստանի իշխանությանն այդ ամենի դիմաց ոչինչ չի ներկայացվել որևէ պահանջի տեսքով: Հազիվ թե միջազգային հանրությունն Ադրբեջանին միակողմանիորեն թեքեր դեպի կառուցողականություն և հնազանդություն:
Ըստ երևույթին, Հայաստանից էլ դրա դիմաց որոշակի բաներ կպահանջվեն:
Ընդ որում, չի բացառվում, և գուցե նույնիսկ շատ հավանական է, որ Հայաստանին ներկայացվող միջնորդական պահանջները վերաբերվեն ներքին կյանքին: