Ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանը երեկ կառավարության նիստից հետո դուրս է եկել ոչ թե հետին մուտքից, այլ գլխավոր շքամուտքից և ընդառաջ գնացել բացօթյա առևտրով զբաղվող ցուցարար կանանց և «Ժառանգության» պատգամավոր Զարուհի Փոստանջյանին:
Կեցցե՛ Ալիկ Սարգսյանը, համարձակ է, չի վախեցել, որ կանայք իր հանդեպ բռնություն կկիրառեն: Չէ՞ որ ոստիկանությունը հենց այդպես էլ ներկայացնում էր իրավիճակը ուղիղ մեկ շաբաթ առաջ, երբ ուժ էր կիրառել այդ կանանց և պատգամավորների հանդեպ: Ոստիկանները իրավիճակը ներկայացնում էին այնպես, որ կանայք էին առաջինը գրոհել իրենց վրա:
Բայց նաև Ալիկ Սարգսյանը թերևս չի ամաչել, որ ընդառաջ է գնացել կանանց: Չէ՞ որ այն բանից հետո, ինչ տեղի էր ունեցել նախորդ շաբաթ, ոստիկանապետը պետք է ամաչեր կանանց երեսին նայելուց, ամաչեր նաև իր ենթակա ոստիկանների փոխարեն, որոնք բռնություն են կիրառում ընդամենը մի քանի ցուցարար կանանց հանդեպ:
Մինչդեռ Ալիկ Սարգսյանը ոչ միայն չի ամաչել ու ընդառաջ է գնացել, այլ չի ամաչել ու հայտարարել է, որ ոստիկաններից հեռու մնան և չհամարձակվեն որևէ բան ասել ոստիկաններին: Սարգսյանը սպառնացել է, որ ավելի խիստ է լինելու այդ դեպքում: Այսինքն` նա գնացել ու կանանց դիմաց պահել է ոստիկանների թասիբը: Ուրեմն Ալիկ Սարգսյանը նաև թասիբով է:
Բայց այդ ամենից զատ, ըստ ամենայնի, Ալիկ Սարգսյանը պարզապես փորձել է այդ կերպ լուծել ոստիկանությունում ունեցած իր լուրջ խնդիրները: Բանն այն է, որ համակարգում Ալիկ Սարգսյանը, մեղմ ասած, չունի բավարար իշխանություն: Ոստիկանության բարձրաստիճան պաշտոնյաները ամեն րոպե սպասում են նրա պաշտոնանկությանը:
Ավելին, եթե մի համակարգում Երևանի ոստիկանապետը կարող է առանց գլխավոր ոստիկանապետից քաշվելու ասուլիս տալ ու հայտարարել, որ այո՛, ինքը հավակնում է գլխավոր ոստիկանապետի պաշտոնին, պարզապես սպասում է իր ժամանակին, ու մնում է անպատիժ, և նույնիսկ ոստիկանապետը չի համարձակվում մեկնաբանել իր փաստացի ենթակայի ասածը, ապա դժվար է ասել, թե այդ համակարգում ինչ կշիռ ունի այդ ոստիկանապետը:
Եվ նման հարցեր առաջանում են նաև այդ ամենը տեսնող ոստիկանների մոտ, որոնք նաև ամեն օր լսում են ոստիկանապետերի նորանոր թեկնածուների մասին: Ալիկ Սարգսյանն այդ դեպքում վերածվում է ընդամենը ձևական ֆիգուրի: Ավելին, այս ամենին գումարվեց նաև Հովիկ Թամամյանի աշխատանքից ազատման դեպքը, երբ պարզվեց, որ դա տեղի է ունեցել գլխավոր դատախազության պահանջով:
Այլ կերպ ասած, ոչ թե ոստիկանապետը, այլ գլխավոր դատախազն է որոշում, թե ով մնա ոստիկանությունում, իսկ ով հեռացվի աշխատանքից: Այս ամենից հետո հասկանալի է, որ Ալիկ Սարգսյանին վստահող ոստիկանների թիվը, մեղմ ասած, կտրուկ անկում էր ունենալու:
Եվ ահա նա, օգտվելով առիթից, դուրս է գալիս կանանց դեմ, որ ոստիկանների մունդիրի պատիվը պահի` այդպիսով շահելով նրանց համակրանքը, վստահությունը, ցույց տալով, որ ինքը ոստիկանների պաշտպանն է, որ իր վրա կարող են հույս դնել, որ ինքը նրանց կպաշտպանի կանանցից, և գուցե նաև երեխաներից:
Իրականում, սակայն, ոստիկանապետի ջղագրգիռ տոնն ու նյարդային արձագանքները, հատկապես Զարուհի Փոստանջյանի հետ զրույցում, վկայում են, որ նա ինքը ունի լուրջ պաշտպանության կարիք, որովհետև հանգիստ, ինքնավստահ մարդը կանանց առաջ չի հայտնվում այդպիսի նյարդային և ջղագրգիռ վիճակում:
Եվ այդ ամենից հետո երևի թե կարելի է ասել, որ Ալիկ Սարգսյանն ուզում էր լավ լինի, սակայն ստացվեց ինչպես միշտ, և ոստիկանները ի դեմս նրա ոչ թե իրենց պաշտպանին տեսան, այլ տեսան նյարդային մի մարդու, որն ինքը պաշտպանության կարիք ունի:
