Սոչիում տեղի ունեցած Մեդվեդև-Սարգսյան-Ալիև հանդիպումը, բնականաբար, հայտնվել է փորձագիտական դատողությունների և վերլուծությունների առարկայի դերում, ինչը միանգամայն սպասելի և բնական իրավիճակ է: Սակայն այդ առումով թերևս անհրաժեշտ է, որ Սոչիի հանդիպումը դիտարկվի հնարավորինս բազմակողմանիորեն: Խոսքը տվյալ դեպքում այն մասին է, որ Սոչիում տեղի ունեցած եռակողմը քննելիս և վերլուծելիս ուշադրություն դարձվի ոչ միայն դրա արտաքին քաղաքական համատեքստին, մասնավորապես Ղարաբաղի հարցի կարգավորման գործընթացի ծիրում, այլ նաև դիտարկվի Սոչիի հանդիպման ազդեցությունը Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակի հնարավոր հեռանկարների վրա: Այդ առումով Սոչին թերևս որոշակի առանձնահատկություն կարող է ունենալ Հայաստանի համար ներքաղաքական նշանակության իմաստով, քան Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացի վերջին ամիսների մյուս հանդիպումները:
Բանն այն է, որ եռակողմ հերթական հանդիպումը տեղի ունեցավ Հայաստանի համար ներքաղաքական բավական լարված իրավիճակում, երբ տեղի են ունեցել ընդդիմության վերջին տարիների համար աննախադեպ բազմամարդ հանրահավաքներ, երբ ընդդիմությունը հստակ պահանջներ է ներկայացրել իշխանությանը, այդ թվում՝ կադրային փոփոխությունների բավական լուրջ և համակարգված մի ցանկով, երբ երկրում սոցիալական իրավիճակը լարվում է գրեթե ամեն ժամ: Ահա այդ պայմաններում Սոչիում տեղի ունեցած հանդիպումը ձեռք է բերում բոլորովին այլ երանգ ու նշանակություն: Եվ ավելին ասենք՝ ըստ երևույթին, հենց ներքաղաքական ասպեկտն էլ առաջնային է դառնում այս հանդիպման առումով, ինչքան էլ որ դա տարօրինակ հնչի:
Խնդիրն այն է, որ Սոչիում փաստորեն տեղի չի ունեցել որևէ բան, որը հասարակական մեծ ուշադրություն կբևեռեր Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացի վրա: Այլ կերպ ասած՝ Սոչին փաստորեն չի շեղում հասարակության ուշադրությունը ներքին խնդիրներից: Իսկ քաղաքականության մեջ, ինչպես հայտնի է, պատահական բաներ չեն լինում: Ըստ էության ստացվում է, որ Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման միջնորդները որոշել են Ղարաբաղի հարցով չխանգարել ներքին զարգացումներին, ինչը նշանակում է, որ այդ զարգացումներում շոշափվում են նրանց բավական լուրջ շահեր: Ընդ որում, գոնե այս փուլում կարծես թե նրանցից յուրաքանչյուրի խնդիրը ոչ թե մյուսի շահի առաջընթացը կանխելն է, այլ սեփական շահը առաջ մղելը: Այլ կերպ ասած՝ Հայաստանի ներքաղաքական դաշտում այժմ մի վիճակ է, երբ արտաքին խաղացողների համար այդ վիճակում մրցակցին կանգնեցնելը դեռ բավարար չէ գոհ լինելու համար, այլ կարևոր է սեփական առաջխաղացումը:
Եթե փորձենք ինչ-որ կերպ բնութագրել, ապա կարող ենք թերևս ասել, որ Հայաստանում ներկայիս փուլում գործ ունենք գերտերությունների «առաջանցիկ» պայքարի հետ, ինչը, թերևս, պայմանավորված է առաջիկա ընտրությունների հանգամանքով:
