Ըստ երևույթին, ոստիկանությանը հաջողվեց մարել «Ժառանգության» ոգևորությունն ու ստիպել, որ կուսակցությունը երկար մտածի մանդատները վայր դնելու հարցի մասին:
«Ժառանգությունը» դա պետք է քննարկեր մարտի 6-ին, սակայն կուսակցությունը որոշում է կայացրել մանդատների հարցի քննարկումը տեղափոխել մարտի 13-ին: Երևում է, որ դժվար է:
Մանդատները վայր դնելը նշանակում է հայտնվել խորհրդարանական զրահից դուրս, իսկ դա նշանակում է դառնալ զգալիորեն անպաշտպան: Իսկ թե ինչ է նշանակում դա, իշխանությունը «Ժառանգությանը» ցույց տվեց մարտի 3-ին, երբ ոստիկանությունը տարբերություն չդրեց բացօթյա առևտրով զբաղվող կանանց և «Ժառանգության» պատգամավորների միջև ու երկուսի հանդեպ էլ ուժ կիրառեց:
«Ժառանգությունը» լավ է պատկերացնում, որ մանդատները վայր դնելը պահանջելու է ակտիվ, այսպես ասած, փողոցային գործունեություն՝ բացօթյա ակցիաների տեսքով: Իսկ դա նշանակում է պարբերական «շփումներ» ոստիկանության հետ: Այժմ «Ժառանգություն»-ում թերևս մտածում են՝ արդյոք կդիմանա՞ն այդ «շփումների» ծանրությանը, եթե իրենց ծոցագրպանները թեթևացնեն մանդատներից:
Կասկած չկա, որ առանձին անդամներ կդիմանան, հարցն ընդհանուր ուժի մասին է, քանի որ առանձին անդամներով հարց չի լուծվի: Եվ թերևս դրա համար էլ չի լուծվում մանդատների հարցն ու այն տեղափոխվում է մարտի 13-ին: Սակայն չի բացառվում նաև, որ «Ժառանգությանն» այլ հարց էլ է հուզում: Մասնավորապես, շատ կարևոր հարց է նաև այն, թե ունի՞ արդյոք կուսակցությունը մշակված լուրջ մարտավարություն արտախորհրդարանական գործունեության համար:
Բանն այն է, որ խորհրդարանական ընդդիմության կարգավիճակում «Ժառանգությունը» մրցակից չուներ: Դաշնակցությունը «Ժառանգության» մրցակիցը չէր թե՛ հանրային ընկալման, թե՛ նաև գործունեության իմաստով, քանի որ դաշնակցական պատգամավորները քաղաքացիական շահերի գործնական պաշտպանության տեսանկյունից բացարձակապես համարժեք ակտիվություն չէին ցուցաբերում:
«Ժառանգության» պատգամավորներն այդ հարցում գրեթե լիարժեք օգտագործում էին իրենց պատգամավորական լծակները, իսկ ՀՅԴ-ն ընդամենը կոսմետիկ ընդդիմություն էր խորհրդարանում: Խորհրդարանական ընդդիմություն լինելու հանգամանքը որոշակիորեն նաև տարանջատում էր «Ժառանգությանը» արտախորհրդարանական ընդդիմություն հանդիսացող Հայ ազգային կոնգրեսից:
Կար, կարծես թե, որոշակի չգրված ու չբարձրաձայնված ինչ-որ բաժանում, գոնե հասարակության մի զգալի մասի ընկալման մեջ, որ Կոնգրեսը իր գործն է անում արտախորհրդարանական դաշտում, իսկ «Ժառանգությունն» էլ իր գործն է անում խորհրդարանական դաշտում: Եվ այդ հանգամանքը, կարծես թե, որոշակիորեն քվոտավորել էր ընդդիմադիր դաշտը, ինչ-որ առումով լեգետիմ քվոտաներով:
Սակայն եթե «Ժառանգությունը» մանդատները վայր է դնում, փաստորեն, քվոտավորումը խախտվում է, և արտախորհրդարանական դաշում «Ժառանգությունն» արդեն գործելու է Հայ ազգային կոնգրեսի ֆոնին, հետևաբար՝ «Ժառանգությունը» ի դեմս Կոնգրեսի արդեն ձեռք է բերում մրցակից, ընդ որում՝ այդ դաշտում ակնհայտորեն առաջատար մրցակից:
Բնական է, որ դա կարող էր «Ժառանգությանը» լուրջ մտորումների տեղիք տալ, այնքան լուրջ, որ եզրակացության գալու համար դեռ շատ ժամանակ կարող է պահանջվել:
