Փետրվարի 25-ին աշխատանքային այցով Սերժ Սարգսյանը մեկնեց Սանկտ Պետերբուրգ: Ի տարբերություն դեպի Ռուսաստան աշխատանքային նման այցերից հետո մեր երկրին մշտապես հասցվող վնասների, այս անգամ այն շոշափելի դրական մի արդյունք տվեց: Ինչպես ՌԴ նախագահ Մեդվեդևի հետ Սարգսյանի հանդիպումից հետո սկսեց ավետել պաշտոնական լրահոսը, գազի գինը 2011-ին չի բարձրանա: Ըստ Սարգսյանի մամլո խոսնակի` Սարգսյան-Մեդվեդև բանակցությունների ընթացքում ձեռք է բերվել պայմանավորվածություն Հայաստան մատակարարվող գազի սակագնի վերաբերյալ. 2011 թ. ընթացքում Հայաստանի սպառողների համար գազի գինը չի աճի, իսկ սոցիալապես անապահով խավի համար գազի սակագինն անգամ կնվազի:
Թվում է՝ այս որոշման հեղինակները Ռուսաստանի նախագահն ու մեր իշխանավորներն են: Ձևական առումով դա այդպես է, որոշումն էլ, իհարկե, կայացվել է նրանց հանդիպման ժամանակ: Սակայն հարց տանք մեզ՝ ինչո՞ւ նախորդ այցերի ժամանակ նման ազգանվեր որոշումներ կյանքի չէին կոչվում:
Պատասխանն իրականում ընկած է վերջին օրերին Հայաստանի ներքաղաքական դաշտում հասարակական մեծ լիցքերի կուտակման փաստի մեջ, որն ուղղակի սարսափ է առաջացրել իշխանությունը բռնազավթած վարչակարգի ու նրանց հովանավորյալ ռուսական վերնախավի մոտ:
Նախորդ հոդվածներից մեկում նշել էինք, որ արաբական երկրներում հազարավոր քաղաքացիներ ամեն օր շարունակում են ակտիվ պայքարել իրենց իրավունքների հաստատման և սոցիալական վիճակի բարելավման համար: Եվ որ փողոցային պայքարը դարձել է նրանց իրավունքների ապահովմանն ու կենսամակարդակի բարձրացմանն ուղղված կարևոր միջոց ու երաշխիք: Այդուհետ բավական էր, որ մեր ժողովուրդը մի օր նշանակալից զանգվածով հայտնվի Մատենադարանի մոտ և միաժամանակ իր վարքով վստահեցնի մարտի 1-ին առավել արմատական գործողությունների դիմելու հնարավորության մասին, և վարչախումբն ու նրանց հովանավոր տերերը ստիպված էին երկրում սոցիալական անմխիթար վիճակի բարելավման համար ինչ-որ քայլեր ձեռնարկել:
Գազի սակագնի չբարձրացման ու սոցիալապես անապահով խավի համար անգամ նվազման փաստն այսպիսով ուղղակի կապի մեջ է վերջին օրերին տեղի ունեցած ժողովրդական դժգոհությունների գործնական արտահայտման հետ: Այս ամենը գալիս է ապացուցելու, որ եթե ժողովուրդը ցանկանում է շարունակել իր կենսամակարդակի բարձրացմանն ուղղված՝ վարչախմբի քայլերի շղթան, ուրեմն դրա լուծմանը կարող է հասնել` հրապարակում քաղաքական պահանջներ դնելով վարչախմբի առջև: Հրապարակն այդուհետ դառնում է Հայաստանի Հանրապետության իրական Ազգային ժողովը, որտեղ Հայաստանի քաղաքացիներն ուղղակի որոշումներ պարտադրելու միջոցով կարողանում են հասնել իրենց հուզող հարցերի լուծմանը: Եվ դա հիմք է տալիս պնդելու, որ Սանկտ Պետերբուրգում կայացված որոշումը ընդամենը հետևանքն է կամ ֆորմալ ամրագրումը մեր ժողովրդի հրապարակում կայացրած որոշման: Կլինեն նման որոշումները շարունակական՝ ուրեմն ապահովված կլինի մեր ժողովրդի խնդիրների լուծման ամենակարճ ուղին: