«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Երևանի պետական համալսարանի Եվրոպական ուսումնասիրությունների կենտրոնի տնօրեն Արթուր Ղազինյանը:
– Պարոն Ղազինյան, ադրբեջանցի ոճրագործ Ռամիլ Սաֆարովի էքստրադիցիային հետևեցին միջազգային կառույցների, գերտերությունների պաշտոնական հայտարարությունները: Ինչպե՞ս եք գնահատում այդ արձագանքները:
– Միջազգային հանրության արձագանքներին միանշանակ գնահատականներ տալը շատ դժվար է, որովհետև այն խարսխված է այն արժեքային համակարգի վրա, որոնց դավանում են այդ տերությունները կամ միջազգային կազմակերպությունները: Մասնավորապես՝ բավականին խիստ էր Եվրոպայի խորհրդի գնահատականը, ավելի հավասարակշռված՝ Եվրոպական միության կողմից տրված գնահատականը, ՄԱԿ-ը նույն ձևով, ըստ երևույթին, պետք է ընդգծել, որ հստակ, օպերատիվ դիրքորոշում արտահայտեց ԱՄՆ-ը:
– Այս օրերին մի շարք քաղաքական վերլուծաբաններ ակտիվորեն քննարկում են ԵՄ ինտեգրացիոն գործընթացից հրաժարվելու անհրաժեշտության մասին՝ պատճառաբանելով, որ պետք է հրաժարվել այն արժեքային համակարգից, որի հետևորդն է Հունգարիան՝ լինելով ԵՄ անդամ պետություն: ԵՄ ինտեգրման գործընթացից պետք է հրաժարվե՞լ Հունգարիայի պատճառով:
– Միանշանակ չարժե տեղի տալ նման խոսակցություններին: Յուրաքանչյուրը հետապնդում է իր նպատակը, ունի իր ցանկություններն այս ամենի մեջ: Սադրիչ հայտարարություններին, թե պետք է դադարեցնել ԵՄ ինտեգրման գործընթացը, պետք չէ տեղի տալ, դրանք անիմաստ և չմտածված խոսակցություններ են՝ էմոցիոնալ ֆոնի վրա հիմնված:
– Պնդումներ կան, որ միջազգային կառույցների այն միջոցառումներին, որոնց մասնակցում են ադրբեջանական պատվիրակությունները, պետք է բոյկոտել: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այդպիսի հնարավոր քայլին:
– Նման կարծիքներն այս պահին լուրջ քննարկման ենթակա չեն, որովհետև դրանք կարող են արտահայտվել խորհրդարանականների կողմից, որոնք չունեն որևէ իմպերատիվ մանդատ: Հայաստանի պաշտոնական դիրքորոշումը կարելի է լսել ՀՀ նախագահից կամ ՀՀ արտգործնախարարից, թե մյուսները ինչ կարծիքներ կհայտնեն՝ այդքան էլ կարևոր չէ: Նման կարծիքները հաճախ թերի իրազեկվածության արդյունք են: Ասել, որ պետք է չմասնակցել միջոցառումներին, որոնց մասնակցում է Ադրբեջանը, ապակառուցողական մոտեցում է, այն դեպքում, երբ Հայաստանն աչքի է ընկել իր կառուցողական և առավել ճշգրիտ հաշվարկված քաղաքականությամբ: Իմ խորին համոզմամբ՝ այս պարագայում բոյկոտը, մեկուսացումը լուծում չէ:
– Սաֆարովին էքստրադիցիայի ենթարկելուց հետո կրկին օրակարգ եկավ Ստեփանակերտին Մինսկի գործընթացում որպես հակամարտության լիիրավ կողմ ընդգրկելու անհրաժեշտության հարցը: Ի՞նչ եք կարծում՝ ե՞րբ է գալու այդ ժամանակը, ի՞նչ պետք է անի հայկական կողմն այդ հարցն օրակարգ բերելու ուղղությամբ:
– Վաղուց է ժամանակը, որ ԼՂ-ն բանակցային կողմ դառնա: Բանակցությունների առաջին իսկ րոպեից դա այդպես պետք է լիներ, իսկ ներկայումս մեկումեջ կա հնարավորություն պնդելու, որ առանց ԼՂ ամբողջականության՝ հնարավոր չէ որևէ լուծում գտնել այս հարցում: Հայաստանը պետք է այս հարցը բերի օրակարգ և հնարավորինս շուտ: Իհարկե, մենք կհանդիպենք դիմադրության Ադրբեջանի կողմից, բայց այսօր Ադրբեջանի միջազգային վարկանիշն այնքան է ընկած, որ դիմադրությունը կլինի շատ թույլ:
