Հունգարա-ադրբեջանական հայտնի գործարքի արդյունքում ԼՂ բանակցային գործընթացում փաստացի ստեղծվել են նոր իրավիճակի բավական ամուր հիմքեր: Հունգարիայի օգնությամբ Ադրբեջանը կատարեց մի քայլ, որով Հայաստանին տալիս է նախկինում թյուլ տված բավական մեծ վրիպումները շտկելու հնարավորություն: Մասնավորապես, խոսքը վերաբերում է ղարաբաղյան բանակցությունների, այսպես կոչված, մադրիդյան սկզբունքներից հրաժարվելուն, որտեղ փորձ է արվում համադրել տարածքային ամբողջականության և ինքնորոշման իրավունքի սկզբունքները: Այդ համադրությունը որևէ դեպքում չի կարող լինել Հայաստանի օգտին, և այստեղ խնդիրը իրավաբանական չէ միայն, այլ նաև քաղաքական, բարոյա-քաղաքական:
Բանն այն է, որ տարածքային ամբողջականությունը ենթադրում է որոշակի տարածքների վերադարձ Ադրբեջանին, ինչը, բնականաբար, նշանակում է ներկայիս աշխարհագրական իրողությունների վերաձևում: Դա նշանակում է ռազմա-քաղաքական բալանսի խախտում, որովհետև ներկայումս հաստատված է աշխարհագրական մի այնպիսի դիրքային սահմանագիծ, որը Հայաստանին հնարավորություն է տալիս ադրբեջանական հնարավոր ագրեսիայի դեպքում լինել առավել նախընտրելի պաշտպանական դիրքերում, հետևաբար նաև՝ առավել նվազ, իհարկե՝ համեմատական նվազ, ջանքերի միջոցով պաշտպանել սեփական տարածքներն ու ժողովրդին:
Մադրիդյան սկզբունքները ենթադրում են այդ ամենի խախտում, և չի բացառվում, որ ստանալով նույնիսկ ընդամենը մեկ-երկու շրջան, Ադրբեջանը հետագայում ռազմական լուծման դիմելու միջոցով կարող է այդ աշխարհագրական թեկուզ փոքր փոխհատուցումն օգտագործել հօգուտ իրեն՝ արդեն ռազմական առավելության շնորհիվ նոր հաջողությունների հասնելու համար: Երևի թե կասկած չկա, որ Ադրբեջանը, անշուշտ, երբևէ չի դադարելու զինվել ու պատրաստվել Հայաստանի և Ղարաբաղի հետ զենքով խոսելուն՝ ինչպիսի փաստաթղթային պարտավորություններ էլ որ ստանձնի:
Մենք գիտենք, որ աշխարհում գերակշռում է քաղաքական օբյեկտիվությունը, ոչ թե իրավա-պայմանագրային սուբյեկտիվությունը: Պայմանագրերը, պահպանվելով կամ խախտվելով, ընդամենը քաղաքական օբյեկտիվությունն են սպասարկում: Այդ պարագայում, անգամ կես շրջանի հանձնումը Հայաստանի համար նշանակում է ստրատեգիական կորուստ, եթե անգամ միջազգայնորեն ճանաչվի Ղարաբաղի անկախությունը: Բանն այն է, որ այստեղ պետք է իրողությունները դիտարկել երկարաժամկետ կտրվածքով, ոչ թե մեկ-երկու կամ տասը տարվա հեռանկարով: Հետևաբար, Հայաստանը պետք է մադրիդյան սկզբունքներից հրաժարվելու յուրաքանչյուր հնարավորություն օգտագործի արդյունավետ, քանի որ այդ սկզբունքները դիվանագիտական ծուղակ են Հայաստանի համար:
Ներկայիս իրավիճակը բարեբախտ է նաև նրանով, որ մադրիդյան սկզբունքները փակուղի են մտցրել նաև Մինսկի խմբին, և այս առումով այդ խումբն էլ, առնվազն իր համանախագահների մի մասի առումով, դաշնակից է Հայաստանի հետ, ինչի արտահայտումը, օրինակ, կարելի է համարել Միացյալ Նահանգների կոշտ արձագանքը հունգարա-ադրբեջանական գործարքին: Իսկ այդ գործարքի շնորհիվ Հայաստանը ներկայումս ունի մադրիդյան սկզբունքներից հրաժարվելու և առնվազն բանակցային նոր բովանդակության վրա պնդելու հիանալի քաղաքական հիմք, որը, սակայն, պաշտոնական Երևանը կարծես թե հրաժարվում է օգտագործել: Մնում է միայն հարցնել, թե ինչու՞:
Ինչի՞ց է վախենում պաշտոնական Երևանը կամ էլ ու՞մ հրահանգին է սպասում: Սովորաբար նման դեպքերում պատասխանը մեկն է՝ Կրեմլի արձագանքին, որը մինչ այժմ բավական երկիմաստ է եղել՝ դատապարտող, բայց միևնույն ժամանակ բավական լղոզված և անորոշ: Եվ այս տեսանկյունից, որքան էլ ցավալի է, արդեն կարծես թե զարմանալի չի դառնում պաշտոնական Երևանի լղոզված, անորոշ ու կարկամ դիրքորոշումն ու իներտությունը, որը հաստատ բխում է ոչ թե Հայաստանի շահից, այլ, թերևս, ընդամենը ապահովագրում է Կրեմլի զայրույթից: