Երբ աշխարհում ծավալվում էր ֆինանսա-տնտեսական ճգնաժամը, վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը ելույթ էր ունենում Ազգային ժողովում և ասում, որ Հայաստանը այդ պայմաններում իր բանկային կայուն համակարգով դառնալու է ալեկոծվող աշխարհում փոթորկի մատնված ներդրումային նավերի խաղաղ նավահանգիստ:
Անցավ ավելի քան երկու տարի, սակայն ոչ մի համաշխարհային ներդրումային նավ ուշադրություն չի դարձրել Հայաստանի նավահանգիստների վրա, ինչը վկայում է, որ Հայաստանի իշխանությունը կա՛մ զուրկ է տարրական կանխատեսումներ ու պլանավորում անելու ունակություններից, կա՛մ էլ գիտակցաբար ստել է հասարակությանը:
Փոխարենը, Հայաստանի իշխանությունը շարունակում է ինտենսիվորեն վաճառել Հայաստանի ընդերքը: Հիմա էլ չինացիներին են վաճառում, որոնք Հայաստանում պետք է երկաթ արդյունահանեն:
Ընդերքի հանածոներից բացի` Հայաստանի իշխանությունը արտասահմանյան ներդրողներին առաջարկելու որևէ այլ բան չունի, որովհետև մնացյալ ամեն ինչ պատկանում է իշխանության հետ սերտաճած օլիգարխներին: Նրանք, իհարկե, ընդերքն էլ չէին տա արտասահմանցիներին, բայց նախ՝ արտասահմանցիները ընդերքի համար լավ փող են տալիս, և բացի այդ էլ հայաստանյան օլիգարխիան տեխնոլոգիական պրոցեսների հետ գլուխ չունի:
Հայաստանյան օլիգարխիային տարածք տուր, որ խանութ բացի և իրացնի իր իսկ ներկրած ապրանքները, կամ ոլորտ տուր, որ իրացնի իր իսկ աճեցրած բանջարաբոստանային կուլտուրաները: Ընդերքի համար երբեմն տեխնոլոգիաներ են պահանջվում: Իսկ հայաստանյան օլիգարխիայի տարերքը առուծախն է, որով Հայաստանի բնակչության ծանր սոցիալական վիճակի հաշվին գերշահույթներ են վաստակում:
Սա ցույց է տալիս Հայաստանի ոչ միայն տնտեսության, այլ նաև տնտեսության զարգացման համար պատասխանատու անձանց մտքի թշվառությունը: Տնտեսության թշվառությունն ընդամենը այդ մտքի թշվառության հետևանքն է: Դիվերսիֆիկացիայի, նորարարության, ինովացիաների, տեխնոպարկերի և այլ երևույթների մասին տերմինաբանական անգիրները, որ պարբերաբար արտասանում են Հայաստանի իշխանության ներկայացուցիչները, իրական կյանքում վերածվում են պարզ առուծախի` այն, ինչից հնարավոր է հենց այս րոպեին փող աշխատել, առնում ենք մեզ, ինչից հնարավոր է փող աշխատել ծախելով, ծախում ենք ուրիշներին:
Հայաստանի Հանրապետության ընդերքը Հայաստանի օլիգարխացած իշխանության համար վերածվել է այնպիսի ապրանքի, ինչպիսին, օրինակ, շաքարավազն է, ալյուրը, բրինձը, յուղը կամ ձեթն ու բենզինը: Պարզապես այդ ամենը ժողովրդի վրա են ծախում ու փող աշխատում, իսկ ընդերքը արտասահմանցիներին են ծախում ու փող աշխատում: Ցավալիորեն, ահա այն, ինչը Հայաստանում համարվում է մտքի արգասիք հանդիսացող տնտեսական նոր քաղաքականություն:
