Զուգադիպությո՞ւն է արդյոք, թե՞ պատահականություն, բայց արաբական աշխարհում տեղի ունեցող զարգացումների և Հայաստանի ներքաղաքական ու սոցիալական խնդիրների դինամիկ գործընթացների ֆոնին արձանագրվող հանրային ակտիվության ֆոնին, որը 2008 թվականի փետրվար-մարտյան իրադարձություններից հետո թերևս բավական աննախադեպ է, սկսել են ակտիվանալ Ղարաբաղի պատերազմի վերսկսման մասին խոսակցությունները կամ կանխատեսումները:
Դրան զուգահեռ նաև ակտիվանում է անցուդարձը ղարաբաղյան «ճակատում»: Ադրբեջանը հերթական դիվերսիոն փորձերն է կատարում, տարածաշրջան է ժամանում ԱՄՆ դիվանագիտական բավական բարձրաստիճան և ներկայացուցչական պատվիրակությունը` ԱՄՆ պետքարտուղար Հիլարի Քլինթոնի առաջին տեղակալ Ջեյմս Սթեյնբերգը, ով երեկ ժամանել է Հայաստան, և Քլինթոնի մյուս տեղակալ Ֆիլիպ Գորդոնը, Սերժ Սարգսյանը նրանց ընդունելուց հետո պատրաստվում է փետրվարի 25-ին մեկնել Մոսկվա և հանդիպել Մեդվեդևի հետ, իսկ դրանից մեկ շաբաթ անց Սոչիում նշանակվում է Հայաստանի, Ռուսաստանի և Ադրբեջանի նախագահների հերթական եռակողմ հանդիպումը:
Փորձագետների գնահատականն այն է, որ Մինսկի խմբի համանախագաները փորձում են ակտիվացնել բանակցային պրոցեսը, որպեսզի կանխեն պատերազմի բռնկման ահագնացող վտանգը: Մյուս կողմից, ուշագրավն այն է, որ պատերազմի վտանգի համանման գեներացիան համընկնում է Հայաստանում բավական լուրջ հասարակական ակտիվության և սոցիալական իրավիճակի սրընթաց լարման հետ:
Հայաստանում գների աննախադեպ աճ է, ընդ որում շարունակական միտումներով: Բացի այդ, անպատասխան և չլուծված են մնում սոցիալական տարբեր խմբերի բարձրացրած հարցերը` փողոցային առևտրականներ, վրացական պետհամարանիշերով մեքենաների վարորդներ, փոքր ու միջին բիզնեսմեններ:
Դրան է գումարվում նաև այն, որ հայաստանյան շատ ընկերություններում տեղի է ունենում աշխատատեղերի այսպես կոչված օպտիմալացման գործընթաց, կրճատվում են աշխատողները: Ահա այս պայմաններում հանկարծ սկսում են ակտիվորեն շրջանառվել պատերազմի վտանգի մասին խոսակցությունները:
Իսկ տրամաբանությունը հուշում է, որ իշխանության համար պատերազմի շանտաժն այս պահին միակ բանն է, որ կարող է անել լարվող իրավիճակում հասարակական ըմբոստությունը սանձելու համար: Իսկ քաղաքականության մեջ, ինչպես հայտնի է, պատահականություններ չեն լինում:
Իսկ որ Հայաստանի իշխանությունը կգնա նաև նման սադրանքների` հանուն սեփական աթոռը հասարակությունից պաշտպանելուն և իշխանական դիրքերը չզիջելու, երևի թե որևէ մեկի մոտ կասկած չկա: Հարցն այստեղ այն է, թե ինչ դիրքորոշում են որդեգրելու միջնորդները: Պատերազմը նրանց պե՞տք է, թե՞ պետք չէ: Եթե պետք չլինի, ապա նրանք անշուշտ կսաստեն Հայաստանի իշխանությանը:
Այստեղ ուշագրավ է, որ երեկ տեղի է ունեցել WikiLeaks-ի հերթական «խմբաքանակի» թողարկումը, որտեղ նշվում է այն մասին, որ Ադրբեջանը անգամ իր սպառազինությունը ընդլայնելու դեպքում ի զորու չէ առավելության հասնել դիրքային լավ պայմաններ ունեցող հայկական զինուժի նկատմամբ:
Տպավորությունն այնպիսին է, որ ԱՄՆ-ն զգուշացնում է Ադրբեջանին, որ չգնա պատերազմական արկածախնդրության: Ի վերջո, Հայաստանի իշխանությունն այդ հարցում չէր կարող որևէ սադրանք անել առանց Ադրբեջանի «պատրաստակամության»:
Չի բացառվում, որ հենց դրա համար էլ Արևմուտքից զգուշացումներ են ուղղվում Հայաստանին թե՛ Վիկիլիքսի մեսիջներով, թե՛ փորձագիտական այն կանխատեսումների տեսքով, ըստ որի` արաբական աշխարհի ալիքը կարող է հասնել նաև Ադրբեջան:
