Հայ ազգային կոնգրեսի համակարգող Լևոն Զուրաբյանը «Հայկական ժամանակ» օրաթերթին տված հարցազրույցում ասել է, թե «սերունդները մեզ չեն ների, եթե Հայաստանում ժողովրդավարություն հաստատենք Ղարաբաղի գնով»:
Առաջին հայացքից միանգամայն տրամաբանական և նույնիսկ անհրաժեշտ թվացող այդ ձևակերպումն իրականում, կարծես թե, պարունակում է բավականին անցանկալի և նույնիսկ վտանգավոր նրբերանգներ՝ հատկապես փետրվարի 18-ի հանրահավաքից հետո և մարտի 1-ի հանրահավաքից առաջ հանրության մի զգալի մասի մեջ առկա ոգևորության պայմաններում:
Իսկ այդ ոգևորությունն իսկապես առկա է ու նկատելի, և որ բավականին հետաքրքիր է՝ առկա է ու նկատելի ոչ միայն Հայ ազգային կոնգրեսի համախոհների կամ համակիրների, այլ նաև մարդկանց մեջ, ովքեր Կոնգրեսին ոչ միայն համակիր չեն, այլև նույնիսկ ինչ-որ առումով ընդդիմախոս են:
Ահա այս համընդհանուր ոգևորության պայմաններում նման հայտարարությունները կարող են կատարել, հասարակության գլխին լցվող սառը ցնցուղի դեր: Ինքնին հասկանալի է, որ Հայաստանում ոչ միայն ժողովրդավարության, այլև ընդհանրապես որևէ բանի անթույլատրելի է հասնել Ղարաբաղի գնով:
Ղարաբաղը Հայաստանի համար, Հայաստանի հասարակության համար, հանուն Հայաստանի ժողովրդավարության և ազատության պայքարող քաղաքացիների համար գին չունի: Խնդիրը պարզապես այն է, որ այդ հանրային գիտակցումը, նույնիսկ կարելի է ասել՝ ենթագիտակցումը, ամենևին չունի քաղաքական պայքարի առանցքային ժամանակահատվածներում բարձրաձայնվելու կարիք:
Ղարաբաղի անգին լինելն ամեն ոք հասկանում է, և որևէ մեկը Հայաստանում, առավել ևս՝ Հայաստանի զարգացման համար քաղաքացիական պայքարի ելած մարդը, չի գնա մի այնպիսի քայլի, չի անցնի սահմանը, որից այն կողմ Ղարաբաղին սպասվող վտանգ է կամ Ղարաբաղի կորուստ:
Բայց երբ ընդդիմությունը հայտարարում է հանրահավաքային շարժման վերսկսման մասին, երբ ոգևորություն է առաջացնում հասարակության տարբեր շերտերում, իսկ հետո մեկ էլ հայտարարում է, որ ժողովրդավարություն չի հաստատի Ղարաբաղի գնով, դա արդեն խոսում է ոչ այնքան Ղարաբաղի մասին լուրջ մտահոգության, որքան, ավելի շատ, հենց հասարակական ոգևորությունից մտահոգված լինելու մասին:
Բանն այն է, որ իշխանությունն էլ, երբ մտահոգվում է հասարակական որևէ ոգևորությունից, անմիջապես մեջտեղ է բերում Ղարաբաղի հարցն ու ասում, թե ցնցումները Հայաստանում կարող են բերել Ղարաբաղի կորստին: Փաստացի՝ իշխանության այդ մոտեցումը կիրառվում է ընդդիմության ակնարկում, թե ժողովրդավարություն չեն հաստատի Ղարաբաղի գնով:
Ըստ ամենայնի, ընդդիմության մեջ էլ մտահոգություն կա, որ, հանրային ոգևորության ալիք առաջացնելով, հետագայում չեն կարողանա կառավարել, առաջնորդել այդ ալիքը և այն ոչ միայն իշխանությանն ու մարգինալացված և նշանակված տարատեսակ ընդդիմադիրներին դուրս կթողնի քաղաքական պրոցեսների զարգացումների հունից, այլ նաև ընդդիմությանը` Հայ ազգային կոնգրեսին:
Թերևս, դրա համար էլ իշխանության ոճով կիրառվում է Ղարաբաղի գործոնը՝ հասարակությանը կառավարելու և «մրցաշարային» աղյուսակում սեփական տեղը չկորցնելու համար: Միայն թե խնդիրն այն է, որ այդ աղյուսակն արդեն դառնում է (եթե արդեն իսկ չի դարձել) ոչ թե հասարակության, այլ իշխանության կազմածը: