Վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը, օրերս իր բլոգում անդրադառնալով հայաստանյան բիզնեսի՝ դեպի Վրաստան հեռանալու մասին թեմային, հայտարարել էր, որ խոսքը ոչ թե այստեղ բիզնեսը փակելու և հեռանալու, այլ պարզապես դեպի Վրաստան ընդլայնվելու մասին է: Պարզ է, որ Տիգրան Սարգսյանն այդպիսով փորձում էր թե՛ հակադարձել այն քննադատությանը, ըստ որի՝ Հայաստանի տնտեսական վատ քաղաքականության հետևանքով բիզնեսը հեռանում է հարևան Վրաստան, թե՛ միևնույն ժամանակ ցույց տալ, որ Հայաստանում բիզնեսն այնքան ուժեղ է, որ արդեն նույնիսկ ընդլայնվում է հարևան երկրում: Իրականում, սակայն, վարչապետի անդրադարձը ընդամենը հարցը շեղելու պարզունակ մի քայլ է, և ահա թե ինչու: Լավ, մի պահ ենթադրենք, որ խոսքն իսկապես ոչ թե Հայաստանում բիզնեսը փակելու և հեռանալու, այլ ուղղակի Վրաստանում էլ ներդրումներ կատարելու մասին է: Շատ պարզ մի հարց է առաջանում` իսկ ինչո՞ւ այն մարդիկ, ովքեր Վրաստանում են ներդրում անում, չեն ուզում այդ ներդրումն անել Հայաստանում: Այսինքն՝ կոպիտ ասած` ինչու հայաստանյան բիզնեսը ընդլայնվում է ոչ թե Հայաստանում, այլ Վրաստան է գնում: Ինչ խոսք, որքան Վրաստանի տնտեսության մեջ մեծ լինի հայաստանյան կապիտալ ներդրումների ծավալը, այնքան այդ հանգամանքը կարող է Վրաստանի հետ Հայաստանի հարաբերության հարցում ռազմավարական գործոն, կռվան լինել մեր երկրի ձեռքին: Բայց դա հնարավոր է միայն այն դեպքում, երբ մեր երկիրն ինքը տնտեսական առումով լինի բավականին կայացած և զարգացող, կապիտալով հագեցվածության առումով՝ բավականին ապահով:
Մինչդեռ այսօր Հայաստանի տնտեսությունն ինքը ունի ներդրումների շատ մեծ կարիք, ունի աշխատատեղերի ստեղծման, բնակչության համար լրացուցիչ եկամուտների ապահովման կենսական անհրաժեշտություն: Բացի այդ, հայաստանյան տնտեսությունն ունի նորարարական ներդրումների, որակական նոր աստիճանի բարձրանալու կենսական անհրաժեշտություն, քանի որ ակնհայտ է, որ Հայաստանի տնտեսությունն այսօր զուտ թվաբանական, զուտ վիճակագրական ծավալներով հեռանկարային առումով անմրցունակ է ոչ միայն Ադրբեջանի, այլ նաև Վրաստանի համեմատ: Հայաստանի տնտեսության շանսը նորարարական, որակական աճի միտված ներդրումներն են: Ահա այդ` տնտեսության, և ընդհանրապես պետական օրգանիզմի համար վճռորոշ, ռազմավարական նշանակություն խնդիրների և անհրաժեշտությունների պայմաններում, Հայաստանում բիզնեսը փակելուն և Վրաստան գնալուն հավասարազոր է այն, որ հայաստանյան ներդրողները գերադասում են ոչ թե այստեղ, այլ Վրաստանում ընդլայնվել: Իհարկե, այս խնդիրն ունի նաև բավականին լուրջ մեկ այլ կողմ: Հայաստանի տնտեսությունն ուզուրպացրած օլիգարխիան այլևս որևէ շահագրգռություն չունի ընդլայնվել այստեղ, տեխնոլոգիական առաջընթացին միտված նոր ներդրումներ անել: Դրանց կարիքը լինում է իրական մրցակցային տնտեսություններում: Իսկ Հայաստանում նրանք մրցակիցներ չունեն, այլ ունեն քվոտավորված տիրույթներ, որոնք իշխանության երաշխավորած մենաշնորհների միջոցով, առանց ավելորդ ներդրումների էլ ապահովում են գերշահույթներ:
