Կոալիցիոն հուշագրի ստորագրումից հետո ակնհայտ է` դատելով դրա բովանդակությունից, որ Հայաստանում այլևս խորհրդարանական ընտրություններ չեն սպասվում, և իշխանությունները հայտարարում են միանգամից նախագահական ընտրությունների մասին:
Կոալիցիոն հուշագրով Հայաստանում տրվել է նախագահական ընտրությունների մեկնարկը: Այլ բան դժվար է եզրակացնել` ելնելով կոալիցիոն նոր հուշագրից: Դրանում հայտարարվում է, որ կոալիցիոն կուսակցությունները խորհրդարանական ընտրություններում միմյանց դեմ չեն պայքարում, միմյանց հանդեպ ուժերի հարաբերակցությունը չեն խախտում, իսկ նախագահական ընտրություններում էլ Սերժ Սարգսյանին են սատարում միասնաբար:
Ի՞նչ է ստացվում: Ստացվում է, որ կոալիցիոն եռյակը, սահմանելով խորհրդարանական ընտրություններում իր մասնակցության բովանդակությունը, բայց որևէ կերպ չորոշակիացնելով խորհրդարանական ընտրություններում իր մասնակցության ձևաչափը, արդեն իսկ որոշում է նախագահական ընտրություններին մասնակցության ձևաչափը` միասնական թեկնածու` ի դեմս Սերժ Սարգսյանի:
Սա նշանակում է, որ առաջիկա խորհրդարանական ընտրությունները` լինեն արտահերթ, թե հերթական, կամ վերածվում են ձևական արարողության, կամ էլ հենց խորհրդարանական ընտրություններն են ինքնին դիտվում որպես նախագահական ընտրություններ: Համենայնդեպս, Հայաստանի ընդդիմությունը, թերևս, հենց այսպես, այդ տրամաբանությամբ պետք է մոտենա առկա իրավիճակին:
Այլ կերպ ասած` հայաստանյան իշխող կոալիցիան իր նոր հուշագրով, ըստ դրանում առկա հանրահայտ բովանդակության, քաղաքական օրակարգից հանել է խորհրդարանական ընտրություններ հասկացությունը, հետևաբար ընդդիմության համար էլ այլևս այդպիսի հասկացություն գոյություն ունենալ չի կարող:
Այսինքն` ընդդիմությունը կամ խորհրդարանական ընտրություններին գնում է որպես նախագահական ընտրություններ, այդպիսով, ըստ էության, վերցնելով իշխանության նետած ձեռնոցն ու հասարակությանը պատրաստելով հենց նման զարգացումների և ներշնչելով նման տրամադրություններ, կամ էլ խորհրդարանական ընտրությունները պետք է բաց թողնել և սպասել նախագահական ընտրություններին` այդ ընթացքում, բնականաբար, շարունակելով պայքարը և ամեն ինչ անելով արտահերթ նախագահական ընտրությունների հասնելու համար:
Որևէ այլ տրամաբանությամբ մասնակցությունը խորհրդարանական ընտրություններին, հավասարազոր է գիտակցված պարտության և հասարակությանը գիտակցված հուսահատության հասցնելու:
Հայ ազգային կոնգրեսն ու նրանից բացի նաև բոլոր այն ուժերը, ովքեր նույնպես անկեղծ են առողջ քաղաքականության ջատագովը լինելու, Հայաստանում փոփոխությունների ներուժ պարունակող գործընթացի ազնիվ մասնակիցը լինելու մասին իրենց հայտարարություններում, պարտավոր են արդեն գործել հենց այդ տրամաբանության շրջանակում և իրադարձություններին հետևել ու արձագանքել հենց այդ պրիզմայով: