Չնայած վերջին տարիների դրական տեղաշարժին, այնուամենայնիվ, գովազդային ոլորտը, ինչպես և ցանկացած այլ համակարգ Հայաստանում, լի է համակարգային թերություններով։
Գովազդային համակարգը ներառում է հետևյալ «օղակները». կան որոշակի կազմակերպություններ, որոնք մատուցում են զանազան գովազդային ծառայություններ։ Այստեղ աշխատում են գովազդային գործակալներ, որոնք ապահովում են կապը պոտենցիալ գովազդատուների հետ։
Մյուս կողմից բիզնես ոլորտն է, որտեղ ցանկացած քիչ թե շատ կայուն կազմակերպություն ունենում է PR (Public Relations` հանրային կապեր) մենեջեր։ Վերջինս պետք է լինի հասարակության հետ կապերի պատասխանատուն, իմանա կազմակերպության խնդիրները և գտնի դրանց ճիշտ լուծումը։ Հայ բիզնես ոլորտում այս պաշտոնը զուտ ձևական բնույթ է կրում, քանի որ որքան էլ PR մենեջերը գովազդային միջոցները առավել արդյունավետ օգտագործելու տարբերակներ առաջարկի տնօրենին, միևնույնն է, տնօրենը կանի այնպես , ինչպես ինքն է կամենում. չէ՞որ ինքն է ամեն ինչի տերն ու տիրականը։
PR մենեջերը պետք է ունենա համապատասխան մասնագիտական կրթություն, իսկ Հայաստանում մարքեթինգ հասկացությունը գրեթե անտեսված է պետական կրթական համակարգում, և եթե անգամ ուսանողն անցնում է այդ առարկան, ապա յուրացնում է բացառապես տեսական գիտելիքներ։
Սակայն այդուհանդերձ, հայկական գովազդի աշխարհում ավելի լուրջ թերություն է հենց գովազդատու-գովազդային գործակալություն կապը։ Այստեղ միջնորդի դերում է գովազդային գործակալը։ Ցանկացած զարգացած երկրում գովազդային գործակալի աշխատանքը ամենաթանկ վարձատրվող և ամենաշատ հեղինակություն ունեցող մասնագիտություններից մեկն է: Հայաստանում այս մասնագիտությանն են դիմում միայն ճարահատյալները (պարզ է. ո՞ւմ է հաճելի հանդուրժել դիմացինի` գովազդատուի արհամարհական վերաբերմունքը)։
Գործնական էթիկային և հասարակ տրամաբանությանը համապատասխան` տնօրենը կամ իր PR մենեջերը պարտավոր է հավուր պատշաճի ընդունել և լսել գործակալի առաջարկած ծառայությունները` ըստ անհրաժեշտության դրանցից օգտվելու նպատակով։ Սակայն հայ իրականության մեջ գործակալը բախվում է արհամարհական վերաբմունքի, տգիտության, ծաղրի, սեռական բնույթի ակնարկների և անգամ հայհոյանքի, որը և զարմանալի չէ` հաշվի առնելով մեր գործարարների մեծամասնության կրթվածության մակարդակը։
Այսպիսով հաջողության է հասնում միայն այն գործակալը, ում հաջողվում է սիրաշահել տնօրենին կամ նրա աշխատակցին։ Ինչպես և ներհայաստանյան այլ ոլորտներում, այստեղ ևս չափազանց արդյունավետ է հայկական «խնամի-ծանոթ-բարեկամ» համակարգը։
Արդյունքում ունենում ենք ոչ նպատակային օգտագործված գովազդային միջոցներ, մի կողմից` գործարարների, մյուս կողմից` գովազդը դիտողների մշտական բողոքներ. Առաջինները դժգոհում են, որ գովազդը ոչ մի արդյունք էլ չի տալիս, իսկ երկրորդներին նյարդայնացնում է անիմաստ գովազդի առատությունը։
